basta esse quì, in u so corpu, grazia. Respira l'aria presente.
È vede. Per sentu tuttu u vostru esse dissolvi in a faccia di questu chì hè davanti à voi.
È chì importa se u limitu trà mè è ciò chì mi dugnu à vede hè emergente, movendu, sfocata e poi pari animata da una energia senza fonte o destinazione.
Per longu minuti, aspittà o micca aspittà, chì importa, postu chì sò quant'è l'urigine cum'è a fine di u mondu, è chì u u tempu pulsa fora di u tempu passendu una musica cusì insistente chì mi strattu pensamentu è e mo parolle nantu à u misteru presente.
Chì solu l'allodolla mi piglià fora di stu sonniu per dì mi ch'ellu hè tardu è ch'aghju da andà in casa.
010