Elə insan ənənələri var ki, onlar durğunluğa meyllidirlər və dəyişdirmək. Onlar özlərini obyektlərə və dəyərlərə bağlayanlardır zaman amansızcasına məhv edildi. Onlar şərti şeylərlə əlaqələndirilir və material – gömrük, rejimləri, üslublar, münasibətlər – ilə istər-istəməz dəyişir vaxt və başqaları ilə əvəz olunur .

O da bədənin nəfəsi kimi olan ənənələr, həyatı yeniləyən durğunluğun qarşısını alır. Onlara qarşı sakit və dinc üsyanlardır ölü .

Bu ənənələr sağ qalmaq inqilabi olmalıdır. Onlar həmişə orada olacaqlar çünki onlar insanın düşündüyü norma və dəyərlərdən imtina edirlər şövqlə bağlanır .

edənlərə pulu sevir, zovq, fəxri adlar, güc, bu canlı ənənə işin digər tərəfini görməyimizi söyləyir, bizim əsl mənasını axtarmaq üçün həyat, dinclik .

Les révolutions lorsqu’elles ne sont que politiques transforment les choses en apparence. Elles s’effectuent dans la violence. güc əl dəyişdirir, mais quand la fumée se dissipe et qu’on a enterré les morts, vəziyyət əvvəlki kimidir. Une minorité d’hommes forts arrivent au pouvoir et font disparaître les opposants, şəxsi məqsədlər üçün. Acgözlük, qəddarlıq, pozğunluq, ambisiyam, xəsislik və ikiüzlülük əvvəlki kimidir .

ittifaqı a canlı ənənə və humanist inqilab a üçün kurs təyin edə bilər kövrək və dəyişən tarazlıqlara hörmətlə yanaşan ekzistensial inkişaf hər bir insan qrupuna ehtiyac var. Bu ittifaq bağlana bilməz razılaşdırılmış arxaik prinsiplər, nə də modernist hər kəsə açıq deyil. O böyümək istəyini yaratmalıdır, qrupun ruhunu ac qoymalıdır sözlərin səthindən keçmək, sözlərin ifadə etdiyindən kənara çıxmaq məcburiyyətində qalacaq. sirrlər, çünki sükutun təvazökarlığında, intellektual tənhalıq və a arzu ilə birləşmək üçün müəyyən daxili yoxsulluq – insanımızın mühərriki insan-heyvan vəziyyəti -, unikal intuisiyanın təcilidir, həqiqətə doğru öz içimizdə dərin sahib olduğumuz və bildiyimiz unikaldır bəzən, fasilələrlə .

Hərəkətdə olan bu insan vəziyyətinin dərk edilməsinin bu mərhələsində, ənənə ilə inqilab arasında, psixikanın və ruhun dərinliklərindən çıxması, aydınlıq və intuisiya xüsusiyyətləri, yaxşı iradəli insanlarla əlaqəli bu tədqiqat prosesinin zəruri ünsiyyət əlaqəsində mövcud təcrübə ilə qarşılaşır, olmaqda olan bütün kişilərə .

155

• 

Birləşdirir bir-biri ilə heç bir əlaqəsi olmayan varlıqlar, olan varlıqlar özündən və ya başqalarından qaçmağın mümkünsüzlüyü.

Qalmağa məcbur birlikdə, nifrət edən kişilər və qadınlar çalışarkən yerində yanır bir-birini dəf etmək. Ən çox nifrət etdikləri şey, onlardan daha azdır başqalarında hiss etdikləri nifrətin başqalarında buna görə olduğunu gör onlarda nə görürlər. Bu, başqalarının özlərinə göndərdikləridir imic və hərəkətləri və jestləri onları nifrətə sürükləyir. Onlar qardaş və bacılarında onlarda nifrət etdiklərini tanısınlar. eqoizm, qısqanclıq, iktidarsızlıq, terror, ümidsizlik, nifrət, pisdir .

Bu deyil mənfi varlıq olan pislik, əksinə bir mükəmməlliyin olmaması olmalıdır. Pislik darıxdırıcıdır, çünki bir şeyin olmamasıdır bədənimizi və ruhumuzu maraqlandıra bilər, və anladı .

Nə edə bilərik pis işlərə sövq etmək, pis deyil, amma orada olan yaxşılıq tapmaq, yalan aspekt altında görülən yaxşılıq, təhrif olunmuş perspektivdə. Yaxşı ki, biz larks üçün güzgü kimi görürük, kim bizə əl uzatır, ancaq tələyə düşən yemdir. Və tələ bağlananda, heç nə qalmayıb ikrahdan daha çox, cansıxıcılıq və ya nifrət .

Nifrətli insanlar xəyanətlərlə dolu bir dünyada yaşayırlar, illüziyalar, manipulyasiya, yalan və cansıxıcılıq. Və bu cansıxıcılığı səs-küylə boğmağa çalışanda, iğtişaşlar və zorakılıq, daha da cansıxıcı olurlar. Onlar dünya və cəmiyyət üçün bəladır .

154

• 

 Dürüstlük özün olmaqdır. Başqası olmaq lazım olduğuna inanmaq deyil .

İstifadə etmək deyil ağlını və bədənini yaşamaq dəli müəssisəsində başqasının təcrübələri, şeirlərini yazmaq və ya mənəviyyatını yaşamaq başqa. Çox vaxt kişilər özlərinə əhəmiyyət verməyə tələsirlər uğurlu olanı təqlid etmək, çünki onlar təsəvvür etmək üçün çox tənbəldirlər daha yaxşı. Tez uğur istəyirlər və elə tələsirlər ki, qəbul etmirlər özləri olmaq vaxtıdır .

Dürüstlük təvazökarlıqla yanaşı yaşayır. Əsl təvazökar insan üçün, ədəb olmaq, kişilərin adət və vərdişləri önəmli deyil münaqişə. Təvazökarlıq fərqli olmağa çalışmaq deyil, sanki biz bizim nə olduğumuzu və nə olmalı olduğumuzu hamıdan yaxşı bilirdi .

Necə başqasının həyatına rəhbərlik etsək, özümüz ola bilərikmi? ? Və alır yalnız özünüz olmaq üçün cəsarət, taleyimizə uyğun. Həmçinin tarazlığımızı qorumaqda yaşaya biləcəyimiz narahatlıq, dürüst olmaq, çətin vəziyyətlərdə, kobudluq etmədən özün olmağa davam etmək, olmadan saxta şəxsiyyətlərimizi başqalarının saxta şəxsiyyətlərinə sırımaq, bilər bizə dərin təvazökar olmağı öyrət .

Biri təvazökar insanın xüsusiyyətləri başqalarının nə düşünəcəyini bilməməsidir ondan . Onlar onun dəli olduğunu və ya sadəcə qürurlu olduğunu düşünürlər .

Təvazökarlıq bir bacı kimi tənhalığa malikdir, hər şeyin baş verdiyi sonsuz boşluqlar, hətta deyilənlərin təxirə salınması və hər şeyin kömək etdiyi, ağıl şərtlərinin gəlişində və getməsində, instinktlərin küləyi ilə , dağılan ehtiraslar və öz obrazının möcüzələri .

Dürüstlük üçün bacı Afina, ayaqda kişi/qadın olmağın qüruru, çubuğu tutmaq, olmaq şaquli, çətinliklərlə üzləşməyə hazırdır, komiserasiya-refleks, üçün şübhə və özünü şişirtmək .

153

• 

   Parçalar İncəsənət bizi mütləq olanı dərk etməyə məcbur edən elektrik şoklarıdır. Onlar bizi sual verməyə məcbur edərək yuxuya getməyimizi sorğulayın .

Görünən Rəssamı gördüyü və basdığı ​​şeyə təəccüblənməyə çağırır. Məsələ ortaya qoyur onun sirləri və təması səbirli ruh arasında baş verir, müşahidəçi və sənətkarın hərəkəti və özünü formalaşdırmaqla əhliləşdirilən material . Rəssam görünənə nüfuz edir, həssas, əsl. Onları özünə məxsus edir əşyaya çevirmədən onlara verdiyi həyatı. O, məhbus olaraq qalmır görünüşlər, zehni düşüncənin müqavimətləri və vərdişləri. O daim qavrayaraq reallığa heyran olmaq qabiliyyətini qoruyur təbii və orijinal dünyanı obyektivləşdirilmiş materiyadan ayıran çat . Və yaradılışın zühurunun arxasında nizamın sirrini dərk edir gizli. O, sənət elmini saf ruhun keyfiyyətləri səviyyəsinə qaldırır. the onun ilham atəşfəşanlığı poetik anı yaradır, günahsız düşüncə yolundakı öhdəliyi olduğu kimi məlum əminliklərin də kənarında heyrət .

Pərəstişkarı, the şagird, intuitiv yoluxma yolu ilə, insan ilə qarşılıqlı əlaqəni ələ keçirir ətraf Mühit, insanlarla kainat arasında .

L’artiste par une double observation de son intériorité et de l’environnement fait surgir la forme poétique éternellement renouvelée. Il y a dialogue imprévu, improbable, entre le créateur, homme animal-humain de chair et de sensations mêlées et la matière. L’artiste devient, le temps d’une plongée en la lumière de l’altérité du monde, le serviteur de ce qui le prolonge, de ce qui le submerge tout autant que de ce qui le glorifie. Il se retrouve être la mémoire universelle, union impensable de l’absolu et de sa manifestation. Une cristallisation de l’événement amène le jaillissement d’une vérité enfouie, bu anda görünür baş verənlərin şəfəqinin sirrinin mərkəzində olduğu yerdir, tarix kimi yaradılışın zahirinin altında yatan gizlidir. Axtarışını davam etdirir, the sənətkarın marağı və həssaslığı onu qavrayışa doğru istiqamətləndirir və şeylərin görünməz quruluşunun intuisiyası .

Və material yayda gül kimi aktiv ruhun qarşısında açılır, səbirli və düşünən rəssamın. Maddə ram olunur, o, özünü qonaqpərvər edir və özünə icazə verir forma. Heyvan-insan insan, özünə yeni bir yaxınlıq içində yol açmaq üçün sönür”İnsan”, universal ölçüyə gözəlliyin özünü ifadə etdiyi və mövcud olduğu yerdə. L’artiste est alors un. Il est instrument d’une énergie nouvelle et pleinement lui-même. Il révèle la nature humaine . L’artiste par son geste de création se vit. Il reçoit et est vécu. Il est mouvement du mouvement avant d’être une chose ou quelqu’un. Il aime. Il est intensément la diversité, la dualité et la multiplicité. Il est grain de poussière attentif aux bouleversements incessants de l’ordre universel. Il est le marié des nombreux mariages qui l’attendent au bout du bout du couloir d’ombre et de lumière de son parcours obligé .

152

 De tant et tant d'efforts
 à la mesure des sollicitations
 pour garder la tête hors de l'eau
 et être en ressemblance avec le visible
 sans être fermé à l'invisible .
 
 De tant et tant d'efforts
 à élever la viridité
 sur le pavois de nos intentions
 alors que sans puissance effective
 l'amour sensible fait figure de désaffection .
 
 De tant et tant d'efforts
 à se mouvoir dans ce corridor
 à distinguer le bien du mal
 afin de réellement voir où l'on va .
 
 De tant et tant d'efforts
 à traverser
 les gués du torrent de l'illusion
 sans distinguer l'origine de cette poussière d'étoiles
 où être hommes et femmes liges .
 
 De tant et tant d'efforts
 à se prévaloir d'un soleil éternel
 alors que les confins de notre entendement
 sont scarifiés sur les autels
 du mutisme et de la surdité .
 
 De tant et tant d'efforts
 passés à attendre que la pluie s'arrête de tomber
 alors qu'elle est partie prenante de la fructification .
 
 De tant et tant d'efforts
 à considérer le fin du fin de notre parcours de vie
 comme étant le bonheur
 alors que nous sommes éternellement en marche .
 
 De tant et tant d'efforts
 à accepter que le soleil se couche
 avant que les blés ne mûrissent
 implorant
 en quête de moisson
 le retour de la faux du père .


 151 

Il faut jeter par dessus bord
beaucoup de paresse, mais surtout beaucoup d’inhibition et d’incertitude pour
se rejoindre soi-même .

Pour toucher les autres à travers moi, je dois y voir plus clair et je dois m’accepter moi-même.

Depuis des années j’emmagasine,
j’accumule dans un grand réservoir, mais tout cela devrait bien
ressortir un jour, sinon j’aurai le sentiment d’avoir vécu pour rien, d’avoir
dépouillé l’humanité sans rien lui donner en retour .

Tous les problèmes
que je traverse et que je tente d’expliquer, me tourmente et appelle en moi
solution et formulation. Car ces problèmes ne sont pas seulement les miens,
mais ceux de beaucoup d’autres. Si à la fin de ma vie je trouve une forme à ce
qui est encore chaotique en moi, j’aurai peut-être rempli ma petite mission.

Tout cela me semble bien prétentieux.
Je me sens parfois comme une poubelle tant il y a de trouble,
de vanité, d’inachèvement, d’insuffisance en moi.

Mais corrélativement
il y a aussi une authentique sincérité et une volonté passionnée, presque
nécessaire, d’apporter un peu de netteté, de trouver l’harmonie entre le dedans et le dehors pour se rejoindre soi-même .

A la longue il se pourrait que je trouve la paix et la clarté.
Mais oui ! C’est maintenant, en ce lieu, en ce monde,
que je dois trouver la clarté, la paix et l’équilibre.

Je dois me replonger sans cesse dans la réalité, m’expliquer avec tout ce que je
rencontre sur mon chemin, accueillir le monde extérieur dans mon monde
intérieur et l’y nourrir – et inversement je dois continuer d’écouter au-dedans
de moi – , mais cela est terriblement difficile et c’est pourquoi j’ai ce
sentiment d’oppression au-dedans de moi .

C’est alors que je fermais les yeux. Ne plus penser.
Je traversais un moment de paix, d’accalmie.
Ma foi indéfectible en l’homme ne peut faire en sorte que je me dérobe. A
perspective de cohérence m’appelle. J’ai si tendrement à faire que je ne puis
qu’assumer pleinement mon destin et employer mes talents à soulager les maux de mes frères et sœurs .

150

• 

La frontière entre le bien et le mal passe entre les deux rives de la rivière. Tout choix d’une rive plutôt que de l’autre ricoche et porte en lui son châtiment et son germe. Le châtiment maintient en enfer ; et le germe, cette force capable de fendre le roc, fissure le cœur. Aussi passons-nous notre vie à tergiverser sur une passerelle .

C’est le passage de l’une à l’autre rive qui reste pur mystère. Nous pourrions penser qu’il existe de chaque côté un abîme par lequel s’opère le passage à une autre dimension. Et peut-être la tentative d’échapper par tous les moyens à cette aspiration, à cette chute vertigineuse est-elle l’origine de nos pires souffrances .

Le refus acharné qu’oppose le connu à l’inconnu, le familier à l’inexploré, oblige le destin à user de violence envers nous .

Pour le foetus dans le ventre de sa mère, la fin du monde se nomme naissance. Nous appelons papillon l’anéantissement de la chenille. Toute vie est un drame cosmique qui ne finit, somme toute, pas si mal .

Passer le pont, c’est changer de nature. Voir autrement, c’est changer sa vision, c’est fissurer sa vision convenue des choses. Qu’il est douloureux de changer d’état. Cela nous fait cligner des yeux, avant de voir plus tard ces états se stabiliser .

Changer de bord brouille le regard que les autres me portent. Aussi de peur de passer pour dément, je me garde d’en parler à quiconque. Mais la vérité est à l’inverse, aussi suis-je sorti du monde qu’hallucine mon époque pour rejoindre une réalité sans temps et sans lieu. Et cette réalité est coulée de lumière, magma fluorecent qu’irisent toutes les nuances du plus sombre au plus lumineux. Et cette palette est piano des couleurs .

Et je l’ai vu comme je vois maintenant par la fenêtre éclater un été au zénith de sa majesté. J’ai vu que la matière n’était que lumière et vibration et Amour, pur Amour, Amour incommensurable .

Et je vois tous ces êtres humains aller quelque part alors qu’ils ne sont jamais partis de nulle part et n’arriveront en nul lieu où ils ne sont déja. Cette immense mise en scène sacrée et absurde me laisse à penser que les hommes sont des dieux quand, entre deux rêves, ils laissent leur regard vaguer sur le monde .

La leçon de cette métaphore de la passerelle entre deux rives est que la vie nous a été donnée, que nous nous devons de mettre le plus d’énergie possible à faire fructifier ce potentiel, le moins d’énergie possible à en souffrir et ne pas s’étonner quand ce qui semble être éternel clignote et disparaît .

149