həyatımı sevirəm   
 qarışıq kökləri ilə   
 bu işığı süzdü   
 koridorun aşağı hissəsində   
 minnət ağaclarına   
 et de puissance alliées.  
    
 Günün kəpənəkləri   
 güvələr   
 onların sinkopat yarışlarında   
 irəli-geri rəqs etdi   
 Ruhun parlaq rəngləri   
 şəfalı nağaraların səsinə. 
     
 Ərəfədə diz çökün   
 çılpaq qollarını uzatdı   
 açıq ovuclar   
 onun parlaq saçları   
 gecənin son tikələrini silmək   
 que le baiser de l'aube rougissait.    

  
  542

Eperdu
meşədən qaçmaq
kişi tez həyəcanlanır
buynuz mırıltısı altında
külək tərəfindən idarə olunur
orda-burda kim
hündür ağacların zirvələrini silkələyir
au canlı hesab edirəm
qarışdırma nöqtəsi
sadəcə diqqətli rəqs
astanasının keşikçiləri
kimin gözü oxşayır
parlaq gələcəkdə
bir çox keçid vasitəsilə
belə dəri kötük üzərində uzanırdı
Ağız ağıza
ekru sözlərindən
yüngül kəpənəklər
ertəsi gün çatdırılır
nə qədər ki, bilirlər
sərf olunan vaxt
gözləyin deyin.
 

 540

   Bu ikisi bir-birini sevmək üçün yaradılmışdır   
 bəxtəbəxt   
 ruhun və ürəyin gurultusu   
 kiçik təyyarələrdə qaçın 
 Qolu qandalsız ambages   
 qürurlu qanadlar   
 ayaq keçidləri   
 şair qardaşlarımız   
 atalarımız oğullarımızdır   
 onu göylərdə tutdu   
 sadə həyatın sakit uşaqları.      
 
 Passant   
 papağınızı çıxarın   
 orada payız əhval-ruhiyyəsi altında yaxşı keyfiyyət var
 çoxlu sükut və dostluq.   

   
  539

 Aux limites  
 de la quête et du doute   
 il y a cette attente,   
 la clarté en son avènement.      
  
 Les nuages peuvent se déliter,   
 les vents ne suffisent plus,   
 il y a aussi la marée du cœur   
 qui fait vaciller l'être.      
  
 La pluie qui tombe sur le ciré   
 au contact de la peau nue   
 électrise la conscience   
 d'être au delà de la chaleur animale   
 et en deçà du monde.      
  
 Plus rien ne se passe comme avant   
 les vaches continuent de brouter   
 le chien est assis entre mes jambes,   
 je suis adossé au talus de pierres,   
 tous deux sommes de garde   
 au goutte à goutte du temps qui morigène.      
  
 Reviennent du large   
 les voiles de l'enfance.      
  
 Il faut partir   
 pour ne plus revenir,   
 l'humide et la lumière se marient,   
 demain il y aura l'arc-en-ciel.      
  
  
  538

   Ma mère de l'autre temps   
 d'où elle venait   
 je ne sais   
 peut-être de ce train   
 au dessus du viaduc   
 puis le retour en enfer chez les sœurs   
 sans Marie   
 abandonnée dans des draps souillés   
 offerte à la terreur.      
 
 Mon père silencieux et amoureux   
 s'accrochait à sa femme    
 comme au radeau de la  Méduse   
 courant joyeusement   
 derrière la carriole au sortir de la gare   
 dans la poussière de Montamizé   
 puis s'adossant contre un paillou   
 jouait de la trompette.      
 
 Ils eurent un enfant   
 les convoquant à se marier   
 le bel enfant du printemps   
 pour palier à l'entrée en guerre   
 au bout du chemin d'entre les blés   
 à cueillir le bleuet et le coquelicot   
 en tendresse et injonction   
 pour que destin advienne.      
 
 Il s'appellera Jean   
 comme cet oncle mort jeune   
 libéré des tranchées   
 et de la grippe espagnole   
 que je devais réincarner   
 vint cinq ans après   
 en ombre portée sur le seuil   
 chez mémé Danube.      
 
 Qu'en sais-je ?   
 je ne l'ai jamais vu   
 mais je le crois.      
 
 Puis une fille vint   
 à qui Lulu donna son prénom    
 alouette des champs   
 entendue en planèze   
 au paradis estival de l'Auvergne familière.      
 
 Quand le petit dernier jaillit   
 ce fût le grand chambardement   
 l'oubli du taudis de Grenelle   
 notre mère ne fût plus hagarde sauvageonne   
 à courir les chablis de son enfance   
 loin des bombardements   
 elle reprit pied   
 réagença quelques pièces du puzzle   
 et fît revenir Fifi sous son oreiller.      
 
 Ils n'ont pas été plus loin   
 les ouvriers de notre source   
 bâtie sur les ruines de familles en exil   
 ils reposent en dehors de la scène   
 sous les étoiles d'un ciel large   
 qu'il n'est pas vain de contempler   
 le soir quand le RER ébranle les tombes.      
 
 Parfois tout en haut   
 trois points lumineux nous font de l'œil   
 derrière la course des nuages   
 chantent nos morts   
 s'égaillent les vivants   
 sur leurs chemins de vie   
 enfle la rumeur d'une tornade   
 que le vent soulève   
 sur la route de Frugères   
 tel le repli des boches du Mont Mouchet   
 leur forfait accompli.   
 
 Il est temps d'étendre la nappe   
 sur l'herbe du Pradou   
 d'amener la vaisselle qui quincaille   
 dans le grand panier d'osier   
 sans oublier le vin noir tiré du tonneau   
 rire et parler haut   
 pendant que les enfants chahutent   
 que marraine prépare l'appareil photo
 et que grand'père signe d'une croix   
 le dessous de la tourte. 

          
  537
 

  yaxınlaşıblar   
böyük fıstıq yaxınlığında   
fəsilləri silmək üçün   
keçmiş illərə qayıdaq.      
 
Kütük ətrafında oturub   
yüksək yarpaqları düşünmək   
yada salmışlar   
çöl donuzu yolu.      
 
Sonra dua etdi   
yağışın geri qayıtması üçün   
palçığın cırıltısı altında   
son qoruma körfəzi.      
 
soruşdu   
etdiklərini   
dinozavrlar bizim dostlarımız   
hündür ağacları yıxmaq   
geniş düzənlikdə   
bruissait des cavalcades   
tamamlanmış kölgələr   
adi otlaqlardan kənarda.      
 
nöqtəli saat   
yalnız kölgə və işıq   
acı nəfəslə bükülür   
əmr və etiraz   
varis qardaşlarımızın   
gələcək həyatdan sərxoş   
və meşənin altından qaçır    
cob ilə əhatə olunmuş təmizliyə doğru   
çıxmaq   
son daş.      
 
 
 536

 
   Se ferme l'opercule du bulot   
 sur le sable   
 aux bulles savonneuses   
 caresse du temps qui passe   
 yorğun dalğaların oyuğunda   
 valse lente   
 narines dilatées   
 conques marines ahanantes   
 la main effleure la levée des voiles   
 sous la vergue tendue   
 note métallique du piano   
 silence racé   
 sagace errance   
 d'avant la venue de l'ange   
 à la mine chafouine   
 sous la pluie de pétales   
 ki, külək dağılır   
 mille baisers à l'encan   
 pour les pigeons de l'automne   
 brasier rassemblant   
 au sortir de l'octroi   
 l'envol clair de ce qui fût.         
  
 Mourir blanc vivre noir.      
  
  
  535

   Uşaqlığının mavi alnında    
 par les passes sombres de la nuit   
 un œil s'est posé   
 petite flaque d'eau salée   
 sur tes lèvres ondulées   
 que le vent pousse   
 frêle caresse   
 à peigner tes cheveux bruns   
 à la base du cou   
 et franchir d'un geste   
 le fond de l'univers .

 Ô ma femme aux reins creusés
 sorcière feinte   
 danse en rond   
 au sacre de l'automne   
 je te hume   
 et me perds au lacis de tes bras et jambes.   

   
  533

   Namaz xalçasını bükürəm   
 qaranlıq gecədən    
 bəhanə yoxdur   
 sadəcə köhnə ağ günəşin musiqisi   
 mayalanmış onurğalı bu sevgili.      
 Mən ehtirasımı sakitləşdirirəm   
 ağ yumurtanı qırmadan   
 dogma izlərində   
 serebral kodlaşdırmadan uzaqdır   
 əks halda müraciət edənlər azdır.      
 Mən incə mahiyyətləri fərqləndirirəm   
 murdar düşüncələrin içində   
 və səsi daxili musiqiyə çevirir.     
 Gündəlik həyatdan kənar   
 transformator nöqtəsi.    


  534