Bütün yazılar Gael Gerard

sənətkarın və sənət əsərinin evliliyi

   Parçalar İncəsənət bizi mütləq olanı dərk etməyə məcbur edən elektrik şoklarıdır. Onlar bizi sual verməyə məcbur edərək yuxuya getməyimizi sorğulayın .

Görünən Rəssamı gördüyü və basdığı ​​şeyə təəccüblənməyə çağırır. Məsələ ortaya qoyur onun sirləri və təması səbirli ruh arasında baş verir, müşahidəçi və sənətkarın hərəkəti və özünü formalaşdırmaqla əhliləşdirilən material . Rəssam görünənə nüfuz edir, həssas, əsl. Onları özünə məxsus edir əşyaya çevirmədən onlara verdiyi həyatı. O, məhbus olaraq qalmır görünüşlər, zehni düşüncənin müqavimətləri və vərdişləri. O daim qavrayaraq reallığa heyran olmaq qabiliyyətini qoruyur təbii və orijinal dünyanı obyektivləşdirilmiş materiyadan ayıran çat . Və yaradılışın zühurunun arxasında nizamın sirrini dərk edir gizli. O, sənət elmini saf ruhun keyfiyyətləri səviyyəsinə qaldırır. the onun ilham atəşfəşanlığı poetik anı yaradır, günahsız düşüncə yolundakı öhdəliyi olduğu kimi məlum əminliklərin də kənarında heyrət .

Pərəstişkarı, the şagird, intuitiv yoluxma yolu ilə, insan ilə qarşılıqlı əlaqəni ələ keçirir ətraf Mühit, insanlarla kainat arasında .

L’artiste par une double observation de son intériorité et de l’environnement fait surgir la forme poétique éternellement renouvelée. Il y a dialogue imprévu, improbable, entre le créateur, homme animal-humain de chair et de sensations mêlées et la matière. L’artiste devient, le temps d’une plongée en la lumière de l’altérité du monde, le serviteur de ce qui le prolonge, de ce qui le submerge tout autant que de ce qui le glorifie. Il se retrouve être la mémoire universelle, union impensable de l’absolu et de sa manifestation. Une cristallisation de l’événement amène le jaillissement d’une vérité enfouie, bu anda görünür baş verənlərin şəfəqinin sirrinin mərkəzində olduğu yerdir, tarix kimi yaradılışın zahirinin altında yatan gizlidir. Axtarışını davam etdirir, the sənətkarın marağı və həssaslığı onu qavrayışa doğru istiqamətləndirir və şeylərin görünməz quruluşunun intuisiyası .

Və material yayda gül kimi aktiv ruhun qarşısında açılır, səbirli və düşünən rəssamın. Maddə ram olunur, o, özünü qonaqpərvər edir və özünə icazə verir forma. Heyvan-insan insan, özünə yeni bir yaxınlıq içində yol açmaq üçün sönür”İnsan”, universal ölçüyə gözəlliyin özünü ifadə etdiyi və mövcud olduğu yerdə. L’artiste est alors un. Il est instrument d’une énergie nouvelle et pleinement lui-même. Il révèle la nature humaine . L’artiste par son geste de création se vit. Il reçoit et est vécu. Il est mouvement du mouvement avant d’être une chose ou quelqu’un. Il aime. Il est intensément la diversité, la dualité et la multiplicité. Il est grain de poussière attentif aux bouleversements incessants de l’ordre universel. Il est le marié des nombreux mariages qui l’attendent au bout du bout du couloir d’ombre et de lumière de son parcours obligé .

152

Quelque chose d’avant le temps

 De tant et tant d'efforts
à la mesure des sollicitations
pour garder la tête hors de l'eau
et être en ressemblance avec le visible
sans être fermé à l'invisible .

De tant et tant d'efforts
à élever la viridité
sur le pavois de nos intentions
alors que sans puissance effective
l'amour sensible fait figure de désaffection .

De tant et tant d'efforts
à se mouvoir dans ce corridor
à distinguer le bien du mal
afin de réellement voir où l'on va .

De tant et tant d'efforts
à traverser
les gués du torrent de l'illusion
sans distinguer l'origine de cette poussière d'étoiles
où être hommes et femmes liges .

De tant et tant d'efforts
à se prévaloir d'un soleil éternel
alors que les confins de notre entendement
sont scarifiés sur les autels
du mutisme et de la surdité .

De tant et tant d'efforts
passés à attendre que la pluie s'arrête de tomber
alors qu'elle est partie prenante de la fructification .

De tant et tant d'efforts
à considérer le fin du fin de notre parcours de vie
comme étant le bonheur
alors que nous sommes éternellement en marche .

De tant et tant d'efforts
à accepter que le soleil se couche
avant que les blés ne mûrissent
implorant
en quête de moisson
le retour de la faux du père .


151

se rejoindre soi-même

Il faut jeter par dessus bord
beaucoup de paresse, mais surtout beaucoup d’inhibition et d’incertitude pour
se rejoindre soi-même .

Pour toucher les autres à travers moi, je dois y voir plus clair et je dois m’accepter moi-même.

Depuis des années j’emmagasine,
j’accumule dans un grand réservoir, mais tout cela devrait bien
ressortir un jour, sinon j’aurai le sentiment d’avoir vécu pour rien, d’avoir
dépouillé l’humanité sans rien lui donner en retour .

Tous les problèmes
que je traverse et que je tente d’expliquer, me tourmente et appelle en moi
solution et formulation. Car ces problèmes ne sont pas seulement les miens,
mais ceux de beaucoup d’autres. Si à la fin de ma vie je trouve une forme à ce
qui est encore chaotique en moi, j’aurai peut-être rempli ma petite mission.

Tout cela me semble bien prétentieux.
Je me sens parfois comme une poubelle tant il y a de trouble,
de vanité, d’inachèvement, d’insuffisance en moi.

Mais corrélativement
il y a aussi une authentique sincérité et une volonté passionnée, presque
nécessaire, d’apporter un peu de netteté, de trouver l’harmonie entre le dedans et le dehors pour se rejoindre soi-même .

A la longue il se pourrait que je trouve la paix et la clarté.
Mais oui ! C’est maintenant, en ce lieu, en ce monde,
que je dois trouver la clarté, la paix et l’équilibre.

Je dois me replonger sans cesse dans la réalité, m’expliquer avec tout ce que je
rencontre sur mon chemin, accueillir le monde extérieur dans mon monde
intérieur et l’y nourriret inversement je dois continuer d’écouter au-dedans
de moi – , mais cela est terriblement difficile et c’est pourquoi j’ai ce
sentiment d’oppression au-dedans de moi .

C’est alors que je fermais les yeux. Ne plus penser.
Je traversais un moment de paix, d’accalmie.
Ma foi indéfectible en l’homme ne peut faire en sorte que je me dérobe. A
perspective de cohérence m’appelle. J’ai si tendrement à faire que je ne puis
qu’assumer pleinement mon destin et employer mes talents à soulager les maux de mes frères et sœurs .

150

par delà la frontière et le mal

La frontière entre le bien et le mal passe entre les deux rives de la rivière. Tout choix d’une rive plutôt que de l’autre ricoche et porte en lui son châtiment et son germe. Le châtiment maintient en enfer ; et le germe, cette force capable de fendre le roc, fissure le cœur. Aussi passons-nous notre vie à tergiverser sur une passerelle .

C’est le passage de l’une à l’autre rive qui reste pur mystère. Nous pourrions penser qu’il existe de chaque côté un abîme par lequel s’opère le passage à une autre dimension. Et peut-être la tentative d’échapper par tous les moyens à cette aspiration, à cette chute vertigineuse est-elle l’origine de nos pires souffrances .

Le refus acharné qu’oppose le connu à l’inconnu, le familier à l’inexploré, oblige le destin à user de violence envers nous .

Pour le foetus dans le ventre de sa mère, la fin du monde se nomme naissance. Nous appelons papillon l’anéantissement de la chenille. Toute vie est un drame cosmique qui ne finit, somme toute, pas si mal .

Passer le pont, c’est changer de nature. Voir autrement, c’est changer sa vision, c’est fissurer sa vision convenue des choses. Qu’il est douloureux de changer d’état. Cela nous fait cligner des yeux, avant de voir plus tard ces états se stabiliser .

Changer de bord brouille le regard que les autres me portent. Aussi de peur de passer pour dément, je me garde d’en parler à quiconque. Mais la vérité est à l’inverse, aussi suis-je sorti du monde qu’hallucine mon époque pour rejoindre une réalité sans temps et sans lieu. Et cette réalité est coulée de lumière, magma fluorecent qu’irisent toutes les nuances du plus sombre au plus lumineux. Et cette palette est piano des couleurs .

Et je l’ai vu comme je vois maintenant par la fenêtre éclater un été au zénith de sa majesté. J’ai vu que la matière n’était que lumière et vibration et Amour, pur Amour, Amour incommensurable .

Et je vois tous ces êtres humains aller quelque part alors qu’ils ne sont jamais partis de nulle part et n’arriveront en nul lieu où ils ne sont déja. Cette immense mise en scène sacrée et absurde me laisse à penser que les hommes sont des dieux quand, entre deux rêves, ils laissent leur regard vaguer sur le monde .

La leçon de cette métaphore de la passerelle entre deux rives est que la vie nous a été donnée, que nous nous devons de mettre le plus d’énergie possible à faire fructifier ce potentiel, le moins d’énergie possible à en souffrir et ne pas s’étonner quand ce qui semble être éternel clignote et disparaît .

149

BU GECƏ NƏ GECƏDİR

 Sözsüz məğlubiyyət
bir xəyalın uçuşu altında
atributlarından özünü boşaldır .

Bir gecə sürgün
xəyallar şəbəkəsi tərəfindən yeyilib
yaddaşı korlayan sirr olmadan .

Dumanla ay arasında unutqanlıq
ölməyəcəksən, ölə bilməzsən
bütün gün şöhrətlər söndü
vadinin bağırsaqlarından
oradan qoboy və saksağın qoşa səsi ucalır .

Uzun müddətli cadu
keçidin hüdudlarında
qaranlığa batmadan əvvəl
yavaş-yavaş istehlak edildiyi yerlərdə
ət və dırnaqları incəlik bazar günü ən yaxşısı
qan şehinə düşdü
sübh açılmazdan əvvəl .

Fənərlər arasında qurulmuş tələ
bu dağıntıların ortasında
sirli bir sifarişdən daha çox
bu səltənətdə torpaq
soyuq çaxmaq daşının əti dəridən ayırdığı yerdə .

Həyat buradadır
həyat yeridir
həyat yoldaşım mənim həyatım
çəkilmiş medianın XXL ölçüsü
mavi uşağın təbəssümü arasında
və sarışın səhranın əbədiliyi .


146

şair və insanlıq

 Şübhə və Ümid içində .
Sənətkarla bütün bəşəriyyət arasında əlaqə varsa
ola bilməz ki, heç bir canlı yaradıla bilməz
orada bu əlaqənin qaranlıq şüuru olmadan
sevgi və üsyan bağı .

Davamı yalnız film bitdikdən sonra gələ bilər
dünya işığının şənliyi ilə süzülmüş suite
pilləkənləri dördə dörd qalxmaq üçün bir suite
dostluqda qalınlaşan hava
zaman zamanla qarışdığından
bu gün keçdi, geri qayıtmayacaq
Meşələrin kənarında soyuqluğun iti buynuzları kimi .

Gələcəklər, ya da gəlməyəcəklər
sonra gedəcəklər
həyatları gündəlik məşğuliyyətlərinə yönəlmişdir .

Boyunu uzatmaq üçün
bir sonluğun yaxınlığına doğru
allahlara edilən qurbanların ətri yüksəlir
dəyərli insan münasibətinə yaxındır - gülüş .

içəri tələsir
məyusluq qapısından
konsentrasiya düşərgələrində qətllər və zorlamalar
həll edilməli olan izaholunmaz sınaq
həyatının mənası ilə bağlı sual
ürək döyüntüsü
saxtaların qırmızı kitabının qarşısında
hara qaçmaq
onun laxtalanmış qara sözləri hara tüpürəcək
Atanın mərmər cəsədinin üzərinə birinci sırada getdi
məşğul olmaq üçün səy harada
əsas diqqət kimi qiymətləndiriləcək
təşviq etmək üçün ilahi nəfəs .

Qalxır
sübhün incəliyindən yuxarı
oxuyan qaratuşların vurğuları ilə
kəşfiyyat və mədəniyyət caduceus
jasminin şirin qoxuları ilə ritmik birləşmə
bitumlu təklikdən kənarda
qara mürəkkəbdən sözlə
icazə verən hakimlərin şəkilli sarayının xaricində
səfehlik zarafatlarından kənarda
itlə canavar arasındakı bu qəribə doğuşdan başqa
harada doğru oxumaq olar
qərarın son anıdır
ruhunda toplamaq
yeni bir təkan perspektivi
enerjinin ruha yapışması üçün
tramplin
daha yüksək sıçrayış harada
sadə həyatda .


148

Se donner un nom, bir üz

 Çox şəffafsan
fricassée de grillons dans la prairie
Gecə düşəndə
ulduzlu səmanın oyanışına açıq görün
əlçatmaz
pıçıltıların mənbəyində .

Sən yerin dərinliklərindən gəlmisən
min ləçəkdən ibarətdir
sığırcıkların təlaşlı gəlişi qarşısında
təkrar etmək
que la marée monte
zənglər yox olur
anbarda boğuldu
Yağışın son damlasına ümidlə
gecənin qanadında
yarpaqlardan bəzədilib
nostalji divarlarında
gizli keçidi izləmək
qadın və kişi arasında
və içinizdə yenidən doğulacaqsınız .


147

Mənə açıqca göndər

DSC01279

 Ruhda mavi olmadan hər yerdə mavi ilə
nəfəssiz küləklə, lakin həqiqətən onu itirmədən
ətyeyən milçəksiz havanın incəliyi ilə
sancmayan tropik ağacla
dənizlə, lakin çox soyuq deyil və köpəkbalığı olmadan
minə biləcəyiniz qayıqlarla
yaxşı görünən və tanınıza qum tüpürməyən təlaşlı satıcılarla
qışqırmayan uşaqlarla
çox isti olmayan günəşlə
bir kartof ilə çox uzaq deyil
çox ürpertici deyil ki, oxumaq üçün bir polard ilə
kifayət qədər böyük bir hamam dəsmal ilə
barmaq izi olmayan günəş eynəyi ilə
hər zaman uçmayan çətirlə
çox aqressiv olmayan zəng melodiyası olan ağıllı telefonla
qarşınızda saysız saatlarla
axşam manqalını xatırladan şirin aclıq hissi ilə
çirkin qırıntılar olmadan sahili sığallayan dalğaların səsi ilə
təyyarələrin oxuna bilməyən reklamlarını sürükləməyəcəyi bir səma ilə
ayaq barmaqlarını görməyə imkan verən çox böyük olmayan qarınla
qurutma zamanı tükləri çəkməyən qaraltıcı kremlə
yağın əridiyini, lakin damlamadan yalnız doğru miqdarda tərlə
Hər nəfəsin sonuncu olmayacağına ümid edərək sakit bir istirahətlə
mavi səmalarda uçan kəpənəklərin müşayiəti ilə yarım yuxuya dalaraq
bir omba ilə qarşılaşmadan bir ovuc qum tutmaq qabiliyyəti ilə
Bizi kemirən bu ağlına baxmayaraq heç bir şey etməmək layihəsi ilə
nə olacağını düşünmədən bir çimdik sonsuzluqla .


145

tanrı metaforadır

 Tanrı müstəviləri aşan hər şey üçün bir metaforadır intellektual düşüncə.

fikir ziyalı Allahı ləğv etməyən bir çiçəkdir.

Allah bəzən içəridə onun turifləri hər şeyin kök bitkisi kimi görünə bilər.

Bu fikir geriyə doğru ilahi daşqının araşdırıcı izini başlatan ziyalı həqiqətə aparan yoldur.

Onun pistilası tıxacın kənarında sevginin oxunu çölə atır günahın yolverilməzliyi.

yarım hikmət gözəllik binasında dəfn edilmiş böyük sarsıntının ön otağıdır.

Soruşmaq yem axtaran böcək azadlıq gülləri qabını kəşf edə bilərdi.

Ətir min bir eşq qığılcımı ilə çıtırdayan atəş dilinin kənarına damğasını vurur deyəndən gəlir.

Şeir öz içində möcüzə axtarışı Sirrin metaforasıdır.

144

Dənizlərin qızı

 Mənşəyin xam mavi dənizi
özümü atdım
Rahatlıq salını tərk etdim
və xanımımı qucağıma basdı
su zərif idi və vəziyyətin irəliləməsi üçün əlverişli idi
üfüqdə heç bir quru ilə dəniz süstlük
incə müntəzəm və titrəyən dalğalanmalarla böyükdür
şəffaf olduğu yerdə
Dibindən çınqılları çıxara bilirdim
Məqsədsiz, məqsədsiz üzdüm
sonsuz zaman .

Görünən qabırğalar
yaxınlaşdım
mənzərə boş idi
kataklizmdən sonra hər şey küldən ağardı
doğranmış ağaclar
yarpaq yox, yaşıllıq yoxdur
Sahil boyu gəzdim
yanaşdığım dərə
daşlaşmış bitki yığınının kənarındakı ev
keçmişin meşəsinin qalığı
kötüklərini həyasız səmaya doğru qaldıran nəhəng qəbiristanlıq
ətrafında iskele olan ev
insanlar dəhşətli sınaqdan sonra buranı zəbt etmiş olmalıdır
Mən zərif qızdan düşürdüm
və evinin arxasınca getdi
iki mərtəbəli daş bina
qapını döymək üzrəydik, bayırda
külək kimi açıldı
bizi udmuş ​​bir nəfəs
bir bulaq bizi əhatə etdi
qara geyinmiş balaca qadın
yumşaq bir parça ilə, baş örtülü
qalın dəri sandallarda yalın ayaqlar
eynəkli və qırışmış üz peyda oldu
bizi qaranlıq bir içəriyə sürətlə sürükləmək
iki qadın sanki bir-birini tanıyırdı
Mənim yalnız gizli baxış hüququm var idi
Sanki mən yox idim
amma həqiqətən görünürdüm ?
səy göstərmədən həyata keçirdiyim bu keçid vasitəsilə
bir vəzifə ilə idarə olunur
ruh deyildim ?
Özünü orada mənim qarşımda, sadəcə şahid kimi etdi
canlı söhbət
səs variasiyalarının sevinci ilə doludur
şən quşlar cıvıldayan çoxrəngli çiçəklərdən ibarət iki buket bir-birinə qarışmışdı
əllərin və işıqlı gözlərin oyununda
sevincdən yaranan zərif mahnı
kimin dilini başa düşmədim
Mən onlardan deyildim
Onların görüşməsinə icazə verən bərə mən idim
beləcə yoxa çıxdım
həyata keçirilən işin gücü .

O vaxtdan bəri
uğultu artıq qarşılaşılan həyat elementlərinin sadə melodik akordu deyil
o, həyatda qayıdır və uşaqlar gülürlər
daşlı yolun yoxuşunda
indi tanış olan evin yanından keçir .


144