Anamın güldüyü sözlər   
 şirin çöl çiçəkləri   
 dəmir yumruqla tutdu   
 qorxu və ya gicitkən olmadan     
 kişiyə     
 üfüqü əhatə edir   
 qalıqlar        
 mala ilə basdırılır     
 dans le béton des souffles courts.   

 Obyektlər əriyir   
 gadgets çimərlikdə qalaqlanır   
 bir bayraq öz təpkisini çırpır   
 kapsul açılır   
 ölənlərin vestibülündə   
 it adamdan qabaq gedir    
 insan ruhdan qabaq olur   
 gün sönür   
 un visage jaillit   
 açıqca kimi   
 çoban çantası   
 soğan və ləyaqətlə doludur   
 pour exposer en bord de rivière   
 bir az musiqi ilə təzə su teresi   
 əlamətsiz   
 mais tout en surplomb   
 le trou noir du passé.  


 
 293