Pierres dernières ,papillons de l'enfance ,les branches effeuillées du frênene lèveront plus la poussière du chemin .La coccinelle sera libérée de la boîte aux ampoulespour au pointu de l'herbeprendre son envol ,ses ailes noires sous la chitine rouge à points noirsbruissant contre ma joue .Au bout du bâton ,lever la bouse sècheet découvrir vers et insectesdans leur travail de décompositionavec pour roi ,le coléoptère noir .Retourner la pierre ,c'est voir le sombre enclosde la pression de l'en-dedans ,c'est se rencontrer en solitudeavec l’œil du cœur .Il est des pierres ,sur la pâture ,posées au gré du temps .Il est de ma libertéde les placer où bon me semble , kadaghananjuste sur le passage des cavaliers. 203
Sa pagkahulog sa usa ka damgo walay kampana nga nagbagting nakamata ko ug apil sa alabastro nga tawo uban sa taas nga pako nga dila pagpalain sa usag usa ang tigulang nga tawo sa kahibalo sa tigulang nga tawo sa kaalam .
Gikan sa mga panglantaw , mga kristal nga yelo freeze ang gabii sa nawala ibubo , gipadayag nga mga porma pag-organisar og shadow dance ubay sa mga ngilit sa kalimot .
Ug niabot ang kusog nga sipol sa usa ka nagdilaab nga meteorite sa chutetingpamulak ibubotugoti sa pagpakpak sa kagabhion sa pag-inusara aron mapagawas ang adlaw nga mahimong imong kaugalingon .
Blade, sa makausa ginganlan, a
sa dihang giila, wala maglungtad gawas sa kung unsa ang gihimo sa iyang tigpaniid niini .
walay kalag
sa iyang kaugalingon , apan sa usa ka lebel sa panimuot mahimo natong masabtan
epekto pinaagi sa atong tuyo sa pagdakop niini, pinaagi sa atong pagkamabinantayon sa pagdala sa atong
tan-awa sa unahan sa makita ug pinaagi sa atong intuwisyon nga adunay daghan pa
mga butang nga madiskobrehan sa atong kalibutan ug nga ang pag-insistir sa atong salabutan sa
nga gusto nga ipatin-aw ang wala mahibal-an nga duol kaayo ug lisud kaayo
ang mapahayag usa lamang ka yugto sa atong pagpangita alang sa hingpit .
Ang kalag dili
usa ka pagtuo ni kini mahimong usa ka inference ; kini usa ka praktis nga
nagtawag kanato nga iya niining kalibutana, niining kalibutana, pinaagi sa pagbukas ug
pagdawat sa kung unsa .
Ang kalag mao
paglihok, kini adunay kapasidad sa paglihok nga molambo sa paglabay sa panahon
uban sa istorya, ang gidaghanon ug intensity sa metamorphoses, mga pagsulay
nabuntog ang mga kalampusan ug mga babag .
Amua
paagi sa kinabuhi, kini nga pagkahigmata sa panimuot, kini nga pagtubo sa Binuhat nga nagpabuhi kanato
; Gisugyot ko nga bahinon kini sa tulo ka mga lakang, ang matag usa adunay iyang gidaghanon sa
ang-ang sa kagawasan, mga sukod sa luna nga gibiyahe nga espesipiko sa matag usa kanato,
sumala sa usa ka paagi nga gipahaum sa buhat nga alang kanato gikinahanglan sa usa ka awtoridad
gawas ug supremo nga matawag nato nga primordial ocean, Dieu, pagka
supremo, ang kahaw-ang sa paglalang, ang dakong Misteryo o uban pa .
Ang una
Ang yugto mao ang konkreto ug gawas nga pagkaamgo sa pagkatawo uban sa pagtukod sa
mga base diin ang nahabilin sa pagtukod mahimong mobangon . Kini
kinahanglan nga panahon sa eksperimento mahimo lamang ipatuman sa
linear intelektwal nga paagi sa duality . Ang kalihukan naglangkob sa a
sunodsunod nga mga rapprochement ug mga distancing sa duha ka termino niini nga duality
. Ang nahibal-an nga mga elemento, gibati ug analisa nahimong dali nga mga argumento
ngadto sa usag usa hangtud sa higayon nga ang ilang ang-ang sa agresyon, sa kahibalo
ug ang tumbas nga pagtamod igo na nga mopuli sa pagsulay nga engkwentro
usa ka fusion nga kontak diin ang ikatulo nga termino magagikan : ang huna-huna . Kini nga lakang dili molambo
dili kung magkasumpaki ang duha ka termino, pagkawala sa ilang espesipiko pinaagi sa
hodgepodge sa ilang panaglalis, usba ang ilang mga pwersa sa paghunong
nagpasabot sa pagkawala sa usa ka makahuluganon nga panglantaw, sa usa ka paagi kamatayon . Ang
Joust gipraktis hangtod ang matag manggugubat nahibalo sa tanan
mga subtleties niini nga arte ug ang tanan nga mga subtleties sa kaaway . Ang eksplorasyon sa
linear ang luna ; sulab, niining puntoha walay nahibaloan kon unsa ang anaa
sa bisan asa nga kilid sa bugtong lane diin ang sakyanan nga nagdala niini
napugos sa paglihok .
Ang ikaduha
Ang yugto mao ang sa binuhat kansang istruktura moagi gikan sa duha hangtod tulo nga mga sangkap . Ang plano sa imbestigasyon
sa kahibalo unya maagian sa usa ka circular motion . NAA
gikan sa sentro nga lugar, sa kasingkasing nga mao ang punto
sa immobility nga naghunahuna. Ang kalag naghulagway sa usa ka lingin sa gikasabutan nga katulin .
Unya, sa diha nga kini nga lingin nga duol sa sentro nga sona naila sa detalye, ang
Ang pagkadiskobre nagpalapad sa lakang sa lakang ngadto sa mas daghan nga mga sirkumperensiya
layo sa sentro . Niini nga yugto, kini mao ang usa ka sulod nga kahibalo nga mao
nakuha, nga mahimong tigdukiduki nga tigdiskobre sa mga balaod nga nagdumala sa walay kinutuban
gamay ug ang walay kinutuban nga dako . Gikan sa mga sirkumperensiya hangtod sa mga sirkumperensiya nga nagkadaghan
layo sa sentro ang binuhat naghinam-hinam sa pagtapos . Ang tumong daw duol kaayo .
Ug dinhi mahimo’g mahitabo ang usa ka pagbag-o . Naa sa iyang tri-unity
eksperyensiyado ug naglibog unya makahimo sa pagdrowing sa usa ka halapad nga linya sa
kining tanan nga pag-angkon nga panagsa ra nga pagtukod . Mahimo siyang mamatay
sa iyang trabaho nga mabuhi pag-usab sama sa phoenix sa lebel nga paborable sa iyang kapalaran
.
Diha sa
ikatulo nga yugto ang linear nga paglihok gidugang sa circular nga kurso, ang
spiral of realization nagakahitabo, walay katapusan nga tornilyo sa usa ka pagsaka
, pagsulay sa pagpakunhod sa gilay-on uban sa hingpit, lakaw padulong sa umaabot
wala mahuman kansang saad bunga, supremong katumanan, kahingpitan,
balik sa gigikanan, balik sa kaugalingon . Gipusil pinaagi sa buto, lebel human sa lebel , sulab
mosulay sa pagpahimutang sa iyang kaugalingon niining ikatulo nga dimensyon hangtod sa pagkonsumo sa
mga hugna, hangtod sa atong kataposang gininhawa . Kung unsa ang naa sa tumoy sa dalan
walay nakahibalo ug makahibalo ; ug mao kini . Kini mahimong usa ka
entablado diin ang mga kalag kinahanglan nga magputli sa usa ka dako nga bahin sa butang
aron ang pag-access sa balik nga axis mopataas kanila sa ibabaw sa eroplano sa yuta .
Usahay, sa lungag
sa among lawom nga mga gabii, usa ka numinous orb makita ; timailhan nga ang pipila ka mga kalag
mahimong makita sa tanan nga katawhan ang mga timaan ug mga suga
pagwagtang sa mga pagduhaduha ug pagdasig sa atong paningkamot nga mahimong
. Bisan unsa pa ang punto nga nakab-ot sa usa sa tulo nga mga yugto, ang pagkapukan
posible tungod kay ang balanse nga nakab-ot huyang . A walay hulga kaniya . Siya kay
ang tanan nga mas bulnerable tungod kay siya nagtuo nga siya gipasaligan . Makasugakod sa labing
makalilisang nga mga bagyo mahimo usab kini nga matumba sa gamay nga hangin.Apil pag-usab “sa”
kapalaran, apil pag-usab “ang” kapalaran ; unta
direksyon nga gipakita sa dynamics sa kalag ?
Les hommes sont faits d’une substance inouïe . A la fois chair,
intelligence et esprit, ils sont tous pareils et donc possèdent tous les mêmes
pouvoirs et possibilités essentielles . Leur grandeur est manifestée par tous .
Toute personne peut devenir grande . Chaque constituant du Mystère, de ce que
nous ne pouvons pas comprendre actuellement, de ce qui nous dépasse, est un
constituant de l’homme .
Blade, cette capacité que nous avons d’agir et de gouverner corps et esprit, doit pallier aux limites et erreurs de l’homme en quête de la Connaissance . Tâche superbe, parce que relevant du grandir de l’être, mais néanmoins tâche dont les étapes, en contre partie, peuvent secréter l’euphorie, l’intempérance, garbo, l’aveuglement, le désir de puissance, ang gahum, toutes réactions émotionnelles et égocentriques recouvrant du voile trouble de l’ignorance la moindre avancée de la science lorsque celle-ci n’est pas associée à une réflexion ontologique sur le devenir de la nature humaine . Pour éviter cette déshérence il existe une solution : que l’âme soit connectée à l’Esprit Universel .
L’Esprit Universelne saurait être une
entité provenant du fond de l’univers ou un concept métaphysique issu d’une
théorie religieuse ; elle est le lieu originaire et imaginaire à la fois des
sources desquelles relèvent nos découvertes . L’Esprit Universel est vibrant de
substances intelligentes à partir desquelles les choses viennent . Il est là,
dans et à travers toutes choses, et l’homme se doit d’entrer en contact avec lui
et même de s’unir à lui afin quela Connaissanceadvienne . Et pour celà,
pour parcourir le chemin vers la Connaissance, il y a l’âme .
Bladen’est pas un organe mais
anime et exerce tous les organes . L’âme n’est pas une fonction comme
l’intellect qui mémorise, calcule et compare . L’âme n’est pas une faculté mais
une lumière à laquelle nous avons accès . Elle n’est pas la volonté ou
l’intention mais plutôt cette volonté à être volonté et intention . Elle est
une immensité non possédée qui ne peut pas être possédée . Elle est mienne et
non mienne à la fois . J’en suis et je demeure en son centre tout en
l’expérimentant . Elle est le gant et le gant retourné de la prise en main de
notre destin .
L’âme est cette aspiration à se pourvoir en
compréhension dès que la “question” se pose, la question de notre
naissance sur terre, de ce que nous avons à y faire et de notre finitude .
L’âme est cette petite voix située au fond de
notre poitrine, cette voix du coeur, cette intuition, ce soutien, cette force
qui nous anime et nous fait vouloir vivre mieux que là où nous en sommes .
Blade, pour atteindre son plein fonctionnement,
doit faire le ménage de ce qui la conditionne à nos instincts et aux us et
coutumes de notre nature terrestre . L’homme doit se disposer à un travail de
méditation et de réflexion à propos de ce qui nous sépare de ce mieux auquel
nous aspirons . L’homme doit s’élever à d’autres niveaux de conscience et
abandonner certaines actions en cours qui ne sont pas en accord avec ses
projets les plus élevés .
Cette lumière intérieure doit être entrevue, vue,
nommée, protégée, et mise en état de marche pour, constitutive de notre âme,
être l’énergie de notre destin d’homme-en-chemin .
C’est alors qu’un travail de rassemblement, de réappropriation de ces composants – corps, mystère, âme, esprit, kahibalo, kahayag, énergie -, nous engage à nous situer à un autre stade de compréhension, à un autre niveau de réalité . Il s’agit de rassembler ces éléments en un renversement de perspective où la chaîne dialectique qui lie les composantes les unes aux autres passerait la main, pour envisager une ” forme ” intégratrice, un espace holistique rassembleur, une sorte de viatique actif, de rappel à l’ordre, qui ne représenterait pas le souvenir d’une personne remarquable ayant vécue sagement, mais l’invitation à être grand, pour soi, pour la forme dont nous serions le dépositaire .
Cette forme, appelons-là” forme-vie “, nous accompagnera en permanence, à vue . Cette forme-vie c’est nous et bien plus que nous parce qu’englobante de ce qui nous entoure . Elle sera le garant, la foi, en nos propres perceptions, ressentis, intuitions, remontées de mémoire, analyses, actions .
Il n’est alors plus temps de se porter vers l’arrière, de ré-fléchir, mais d’être éminemment sincère dans sa pensée, de se reconnaître comme une personnalité puissante qui reçoit des connaissances par l’aspiration de ce qui est là à portée d’âme, et sait tout ce qu’elle a besoin de savoir . L’homme animé par son âme devenue ” âme suprême ” va vers son intégration, vers son unité .
Le courant de sa vie auquel il se soumet convoque
l’homme à une vigilance impliquée .
L’accès à son” âme suprême ” , et, s’il en était ainsi la chute serait terrible, car dans l’ordre de la connaissance sensible la montée suivie d’une épreuve provoque un passage par les bas-fonds . Et il n’y aura pas de passe-droit . Nous avons en nous deux instances intérieures qui nous tirent, l’une vers le haut, vers la lumière, et une vers le bas et les ténèbres .
Les progrès de l’âme ne se font pas par gradation mais par une ascension de l’ordre de la métamorphose – de l’oeuf au ver, du ver au papillon . Ang principe de discontinuitémontre ici sa fécondité . A chaque bond de croissance l’homme se développe là où il est, là où il passe et œuvre . Ang lalaki, son esprit, ses capacités, ses connaissances – dont nous rappelons la forme unitaire, déchire les écorces du visible et du fini, ibubo, sortant dans l’éternité inspirer et expirer son air, l’air primordial . Il abandonne sa tunique de peau aux portes de l’universalité .
L’âme propose la simple élévation de l’être comme légèreté spécifique, non dans une vertu particulière mais pour toutes les vertus . Elle est au-delà des détails que notre intelligence conçoit . Elle produit, par delà des atermoiements qui la figent – ces morts-à-soi – , une liberté, une attitude d’action et de détermination dans la poursuite de nos buts, ainsi que de la gratitude pour les épreuves surmontées .
Bienvenue à l’âme de tous les instants, en début
et en fin de journée, au commencement et en fin de vie, dans le déplié de la
rencontre avec l’environnement que celui-ci soit une personne, une situation,
une perception sensorielle, signe ostentatoire majeur de cette forme-vie que
l’âme suprême convie au festin de la
Vie .
” Blade … Je suis à mi-chemin
de l’ange qui est mon soi et de ma forme triple . Uni à cette claire lumière,
cette lumière est tout ce que je perçois . Puisse l’énergie du soi divin
m’inspirer et la lumière de l’âme me diriger . Puissé-je être conduit par cette
énergie spirituelle qui est mon soi de l’irréel vers le réel, de l’obscurité
vers la lumière, de la mortalité vers l’immortalité . Qu’il en soit ainsi et
puissions nous être aidé à faire notre tâche . “
Tanan nga kinsa miduol sa unahan gikan sa lasang sa ngilit sa mga butang nga gisulti . Sa mga gisakit sa nagkabulag nga mga hunahuna ang mga tipik sa nangagi nga dili nato makalimtan . Sa mga nga pinaagi sa manggas nga epekto ipakita ang ilang kaugalingon sa mga bintana pagharanguing sa panon sa mga walay ngalan . Nahitabo ni nako pagtigom sa akong bagahe sa wala pa mobiya aron ma-immobilize ang oras . Nahitabo ni nako ubos sa landong sa usa ka kahoy gilabay sa bulan sa kahadlok sa katugnaw sa mga novelties . Mahimo kong mohuyop sa conch ug wala na magpugong sa akong mga tinguha apil sa usa ka tikod ang mood sa bulak nga sibsibanan . Unya balik ngadto sa mga naandan nga mga panimpalad apil sa panon taas nga mga kasingkasing mga hunahuna sa bar code sa adlaw-adlaw nga panaw .
Para unsa
daghan ba kaayog babaye ug lalaki nga ulipon sa usa ka sitwasyon, sa usa ka gahum, sa
uban, pinaagi sa pagtan-aw o sa ilang kaugalingon ?
Para unsa
nagpuyo ba sila nga silyado sa kuwadrado nga sibsibanan sa ilang mga kasigurohan, sa
“ingon ani, ingon ana, walay mahimo !”, nga wala makakita
ang landong nga naglimite sa ilang mga kagawasan, kining maliputon nga pagsira, kini nga pag-access sa dugang pa
kay sa ilang kaugalingon nga mopakuha kanila og presko nga hangin pinaagi sa pag-adto sa laing dapit ?
Simple ra kaayo
kay nahadlok sila . Ingon sa mga kadena nga nagbugkos ug nagkondenar kanila
sa ilang mga kahimtang sa pagkaulipon, mga panalipod batok sa kahadlok . Ingon
kon kini nga mga kadena sa walay panan-awon makapugong kanila gikan sa pag-antus ug kamatayon .
Tungod sa kahadlok sa dili molungtad . Sa atubangan sa kung unsa ang makadala kanila ug
palayo gikan sa ilang unang kaharuhay mas gusto nila nga magpabiling dugtong .
Nagkupot sa ilang
batasan, ilang mga ilusyon, ilang mga mithi, ilang mga bakak ug ilang mga pagtuo,
sa ingon sila naglaum sa pagpahunong sa paglaum sa usa ka kinabuhi nga dili mapugngan
nagapadulong sa katapusan sang tanan nga butang . Murag naay lain
ang tinuod nga kinabuhi, kini nga kinabuhi diin ang kamatayon usa ka hinungdanon nga bahin .
Apan kini bug-at
ang mga kadena naghimo kanila nga malunod ug malumos. Gusto nila nga mamatay sa wala pa sila
nabuhi .
Molabay sila
sa karon, gikadenahan ingon nga sila sa mga handumanan sa nangagi ug sa utopia sa
ugma . Nagdamgo sila ug nagdamgo nga wala makakita sa dahon sa sagbot nga nagtubo sa ilawom
ilang tiil . Ilang gitagna ang wala mahibaloi, ang liog mituyhad paingon sa pillory labing menos
nag-ingon, sa pagpangita sa usa ka kalimot nga motugot kanila sa pag-ikyas sa kaligutgut sa
higayon , padulong diretso sa daw kalipay nila .
Dili sila
ipresentar sa ilang kaugalingon . Nahadlok sila kung unsa ang naa, dinhi ug karon . ANG
reyalidad ug ang pagkadili-permanente sa tanang butang nagpabuang kanila ug nagpahilayo kanila
panahon pero wala pa sa punto nga nagsilip sa tibuok
baybayon sa ilang kinabuhi .
Ang dagan sa a
ang perpetual present makapabalaka kanila . Gusto kaayo nila nga magdroga uban ang
dummy paon sa kasiguraduhan, virtual, clichés nga makahimo kanila
murag sa uban, kadtong uban nga bisan pa niana ilang gilimod ang katungod
ginhawa sama kanila . Aron makig-uban sa panon sa katawhan samtang gipakaulawan kini .
Nganong spoil
ang iyang pagkaanaa nga gitakuban batok sa mga kalibog sa kinabuhi, sa pagtukod
talagsaon nga mga kuta batok sa paglabay sa panahon ?
Mga lalaki
gikapoy sa ilang kaugalingon sa pagsukol sa makatugaw nga mga ugma, sobra kaayo, walay
makaamgo nga sila nagpabilin nga giugbok sa samang dapit – talagsaon nga mga estatwa sa
asin, matul-id sa atubangan sa sapa sa kinabuhi nga naghulat kanila.
Ngano man
nga nagbarog samtang naglibot kanimo ang tanan kasamok, kaguliyang, pagbag-o
?
Ngano nga kinahanglan kini
sa immobility, hilanat nga nanalipod sa kaugalingon gikan sa kausaban ?
Kay ang lalaki
usa ka naandan nga mananap, nga nahadlok sa wala mahibal-an, katingad-an, katingad-an ; Ug
kinsa nangita sa tanang paagi sa kamatuoran, mga mithi, mga balaod, sa
insurance, mga garantiya . Ug mao nga andam siya nga ibaligya ang iyang kalag
batok sa bisan unsang pinch nga pixie powder nga makapatunaw niya
sa iyang mga damgo, sa iyang mga kastilyo sa Espanya .
Ang lalaki usab adunay
kahadlok sa iyang anino, niining dili tawhanon nga bahin sa tawo nga pinaagi sa iyang paglatagaw
ibaliwala, masayop sa pagsabut, pag-abuso, spool, mga pagpahimulos, naglupig ug nagpugong sa iyang isigkatawo .
Sa kahadlok sa
kamatayon nga tawo nagtinguha nga mabuhi sa kahangturan sa usa ka dako nga pangandoy sa
walay hunong nga rutina, mga pamatasan nga gimarkahan sa selyo sa pagpadayon, sa
kalaay ug tulog “kalmado” . Samtang ang atong katilingban
ang industriya gibase sa produksyon sa mga butang nga wala gayud
malungtaron aron makapatunghag labaw pa sa usa ka kalibutan nga gilaoman sa kahangturan
pagtubo !
Ug ang lalaki
nag-imbento sa mga idolo, mga dios, para imortal ug malikayan ang tanan
pangatarungan base sa kasigurohan nga siya mabuhi lamang sa usa ka piho nga panahon, A
sa paglabay sa panahon .
Busa ang tawo
nag-reaksyon batok niining dili mabalhin nga kapalaran . Parehas siya nahigugma ug nagdumot sa unsa
milapas ug dili makakontrol . Wala siya moangkon nga gipangulohan siya sa mas kusgan pa niya
. Ginamaltratar niya ang iya kaugalingon, Giransak ang Inahang Yuta ug gitugyan ang Diyos-ang Amahan sa usa ka kalibotan
dili maabot .
Ang mga dios
omnipotent nga nahimong dili epektibo, ang puerile nga pagtuo sa mga tawo naghimo kanila
balik sa empirikal nga rason sa sosyal nga mga dios nga giselyohan
pagkamatinahuron sa unsay isulti sa media . Natunaw siya sa masa, moadto
sa estadyum, sa mga thermal bath, sa circus ug nakigsulti nga walay katapusan sa agora sa
mga virtualidad, usa ka mata sa gamay nga screen, pagpamalandong sa dako nga screen sa mga kamatuoran
kansang hilabihan ka dako nga kalambigitan dili niya maatubang .
Gibaod sa
siyentipikanhong kasiguroan, ang tawo naglakaw nga buta … hangtod nabangga
ang walay katapusan nga komplikado ug ang kombiksyon nga ang tinuod dili masakop, ni pinaagi sa
ang teknik, ni pinaagi sa mga dios .
Kung dili siya maghikog
dili, andam siya sa pag-circumscribe, pinaagi sa salabutan ug pangatarungan, ANG
dako tanan para, gilamoy ang iyang kabubut-on sa gahom ug iyang garbo, adres sa
baybayon sapagpaubos, isip usa ka katapusang higayon sa dili pa ang labing kataas nga pagbulag, Kaniadto
kabuang .
Pinaagi sa pagpaubos,
katapusang tambal alang sa paranoia, ang tawo kinahanglang magkinabuhi nga may panag-uyon
uban sa kinaiyahan aron maangkon ang kakomplikado sa kamatuoran pinaagi sa paggukod sa tanan nga
reductionisms, pagsalikway sa pagdominar, kuhaa ug ulipon ang bisan unsa .
Ang tawo kinahanglan nga naa sa iyang verticality .
Siya kinahanglan unya
ugma ang kalumo, pinaagi sa pagsaway sa pagpatay ug sa tanang kapintasan, sa
paglaglag sa mga idolatriya, aron mahatagan ang kaugalingon sa kinabuhi .
Siya mabiyaan
sa ingon “oui” , sa kagawasan ug katingala, sa unsa, Alang sa
nga ang mga kapeligrohan sa ilusyon mahanaw, pasagdi ang kalumo sa
relasyon base sa pagdaginot sa pakig-uban sa Kinaiyahan .
La synchronicité est le phénomène par lequel deux événements se trouvent liéssimultanément par le sens et non par la cause .
Sa laing pagkasulti, la synchronicité se manifeste lorsqu’il y a une coïncidence significative entre un événement extérieur objectif et un phénomène ou un état psychique particulier sans qu’on puisse imaginer un mécanisme de causalité entre eux .
Le phénomène de synchronicité représente donc une rencontre aléatoire et simultanée de deux ou plusieurs chaînes d’événements indépendants mais ayant une forte signification pour le sujet alors sensible à la mise en résonance des deux phénomènes . Kana kung ang tanan adunay kahulugan .
Le sujet qui vit une synchronicité est témoin d’une irruption de sens qui apparaît comme une évidence entre des événements sans qu’il ait besoin de chercher quoi que ce soit .
Ces phénomènes ne sont pas l’aboutissement d’une réflexion intellectuelle mais d’une expérience qui provoque un grand trouble chez celui qui le vit car elle perturbe la représentation logique et rationnelle de la réalité du moment .
Carl Gustav Jung considère que notre attitude mentale d’Occidental rationaliste n’est pas la seule attitude possible qui permet de saisir une quelconque totalité ; et qu’au contraire elle est un parti pris partiel et limité qu’il conviendrait de corriger si nous voulons avancer dans notre connaissance personnelle et la connaissance du monde .
Le lien qui relie deux événements qui à priori n’avaient que peu de chances de se rencontrer nous montre, pinaagi sa resonance sa dungan nga mga panghitabo, que la réalité n’est pas uniquement constituée de manifestations séparées les unes des autres .
Ce lien qui n’est pas explicable par le principe de causalité suggère l’unicité des deux éléments en présence : l’élément physique et l’élément psychique . Ingon sila “mga intrique”, corrélés et manifestant un ordre global .
Un vaste réseau relierait-il, non pas de façon linéaire mais sous la forme d’un tissage invisible ces différents éléments à une totalité sous-jacente au monde phénoménal ?
Le physicien David Bohm présuppose l’existence d’un “kadagatan sa enerhiya” sa l’arrière-plan de l’univers, usa ka background o materyal, ni psychique mais qui serait transcendant . Il existerait un fond qui se trouverait bien en amont de la matière d’une part tout autant que des profondeurs de la conscience d’autre part ; et que cet arrière-plan serait d’une dimension infinie car ne pouvant être embrassé ni par l’une ni par l’autre . D’où cette impression que peuvent avoir les personnes qui vivent ces phénomènes “pagkatalagsaon sa pagkatawo” Diin “nga naa sa simpatiya” uban sa uniberso, sa pagbati “l’unité avec le monde”, non pas avec le monde à la réalité multiple dans lequel nous nous mouvons consciemment mais avec un monde potentiel qui correspondrait au fondement éternel de notre existence .
Dans ce phénomène de synchronicité il n’y a pas d’avant ou d’après puisqu’il n’y a pas de relation causale entre les événements. Aussi cette relation a-causale ne peut que déstabiliser l’approche linéaire du temps qui structure notre vision du monde .
Pour bien comprendre ces phénomènes, il est intéressant de s’ouvrir à d’autres façons de penser, d’être au monde dans ce qui se déploie hors toute attitude préconçue , gikan sa atong paglangay-langay ug sa atong mga kahadlok .
La corrélation à distance entre l’état psychique d’une personne et un événement extérieur est un phénomène global qui nous ramène à l’intrication quantique .
Jung et Pauli convinrent que la relation causale était insuffisante pour appréhender toute la réalité vécue . Ils en vinrent à considérer qu’existait un lien, usa ka sulat, tali sa psyche ug butang, ug pinaagi niini “usa ka naglungtad nga kahulogan”, qui dans notre espace-temps à relation a-causale permettrait de considérer la psyché et la matière comme deux facettes complémentaires . Nous entrerions alors dans des paysages à la fois intérieurs et extérieurs où, au travers des échos lancés par la danse intemporelle de l’univers, makaabot sa usa ka unitary world nga gitawag ni Jung “l’Unus Mundi”, une mystérieuse et vaste matrice d’informations où tout est en potentiel .
Mais comment favoriser ces moments de synchronicité ?
Nous pouvons seulement y être un peu plus attentif en étant les artisans, Mga tigdukiduki, d’un autre regard sur le monde où tout semble relié, kami kanila “mga eksperyensiyado” d’uneoccasion d’ouverture au principe d’unité non-matérielle qui sous-tend notre monde phénoménologique .
Alang kang David Bohm, adunay duha ka han-ay sa kalibutan :
tin-aw nga han-ay ug tin-aw nga han-ay .
Ang tin-aw nga pagkahan-ay maabut sa tanan
pinaagi sa mga butang, mga partikulo ug mga panghitabo nga nahimutang sa atong
space-time . Kini naghulagway sa temporaryo nga mga katumanan diin ang
nabuklad ang mga butang, sa diwa nga ang matag butang nagsangkad lamang niini
kaugalingon nga partikular nga rehiyon sa wanang ug oras, gawas nga mga dapit nga nahisakop
sa ubang mga butang . Apan kini nga mga elemento temporaryo lamang nga mga kalampusan
nga mitungha gikan sa usa ka background nga adunay dili klaro nga pagkahan-ay .
Ang gipasabot nga order, alang kang David Bohm, mao ang a
usa ka kahikayan diin ang porma-mga panghitabo gipilo ngadto sa kinatibuk-ang plenitude sa
usa ka rehiyon nga lapad ug unitaryo nga nagpailalom sa klaro nga kalibutan . Kini
ang order dili ma-access sa atong komon nga pagsabot, sa atong mga organo
sensory, samtang intuitively duol kanato ug ilabi na sa a
walay kinutuban nga giladmon . Kining dili klaro nga han-ay dili interesado sa kadaghanan sa
mga siyentipiko nga nanumpa sa dayag nga bahin sa kamatuoran . Usab
ang implicit order ba nag-hover sama sa usa ka katuohan nga virtuality nga dili nato mahimo
ipadayag nga sa presensya sa usa nga labaw pa sa kaugalingon, lamang sa pag-ila sa usa ka kalibutan
maliputon nga kita adunay panginahanglan sa pagpangita sa mamuhunan .
Selon David Bohm, kini nga kahimtang sa dili klaro nga pagkahan-ay
anaa sa tibuok uniberso . Kung mahitabo ang usa ka panghitabo ug hinungdan a
makita nga porma, kini nga porma nagpasiugda lamang, nagpaklaro lang, ilalum
usa ka partikular ug temporaryo nga aspeto kung unsa ang gipasabut sa gigikanan .
Ang kinaiyahan sa uniberso mahimong usa ka flux
mga balud nga nagdala sa kasayuran nga magpakita sa ilang kaugalingon sa piho nga mga panahon,
sumala sa mga kondisyon nga nagtugot sa usa ka pagpasibo sa dayag nga kalibutan, ug
atong isipon kini nga kamatuoran . Atong makita didto, parehas ra
quantum field nga mga kinaiya, tinuod nga dili makita nga matrix sa atong
reyalidad nga nakalingkawas sa atong ordinaryo nga mga ideya sa space-time.
Aron mahibal-an, kini
pagmatuod sa usa ka paghubad sa mga kamatuoran sa gawas nga kalibutan. Kini mao ang co-produce a
butang. Kini mao ang paghabol sa kahulogan nga gihimo tali sa usa ka elemento sa gawas nga kalibutan ug
atong mga kahanas sa pagpaila niini “off us nga elemento” sa atong pagkatawo, hilisgutan
naghunahuna, tigbuhat sa kahulogan.
Kami
smugglers sa objectivity sa perpetual defragmentation sa atong pagkatawo sa
sa pagbuntog.
Ang objectivity mao
usa ka produkto nga gidugang sa datos nga migawas, siya, objectivity
siyentista. Ang usa mahimo usab, sugod sa butang, makalikay sa hilisgutan nga
pag-apil ug paglihok sa paglalang sa butang nahimong, karelasyon,
sa wala pa ang pagtunga sa butang, mahunahunaon nga hilisgutan.
Usa ka dayalogo
nagbarog taliwala sa hilisgutan ug butang. Ang recursive logic nagtrabaho dinhi ;
naghimo kita og kahibalo ug ang mga butang nga atong gihimo
moapil sa atong tagsa-tagsa nga produksyon sama sa mga indibidwal
naghimo sa katilingban nga nagpatunghag mga indibidwal.
Sa ingon, aron mahibal-an,
mao ang pagsugat sa lain, kini mao ang pagpakita sa usa ug sa lain samtang natawo
uban niya, mao ang pag-abli sa pultahan sa gawas, kini mao ang pagpahayag sa kaugalingon.
Ang pagkahibalo mao ang paghatag porma sa paradox sa paglitok sa teorya
tumong nga naghiusa sa suhetibong kinaiya sa hilisgutan.
Paradigm .
Le paradigme est
une manière de lier des notions ou catégories fondamentales par inclusion,
disjonction, conjonction, exclusion, pour aboutir à un type de relation
logique. Le paradigme discerne certaines relations logiques plutôt que d’autres
en toute subjectivité. En ce sens il ne peut relever de l’objectivité par le
contrôle qu’il opère sur la parole mais crée néanmoins les conditions de la
péroraison , ce singulier couplage du syllogisme et de la résonance aboutissant
à une réalité de passage.
Le paradigme par
ses contours péremptoires alimente la polémique dont il structure les enjeux et
organise les modalités de confrontation. Par son entièreté exposée, il
rassemble les avis et convoque leurs auteurs à la raison tout autant qu’à la résonance
dans un double mouvement de joie conservatrice et de prise de risque dans
l’invocation de l’imaginaire.
Le paradigme
contrôle la logique du discours. Il est une opportunité de contrôler à la fois
ce qu’il y a de logique et de sémantique dans un discours. Il permet, dans des
conditions de liberté et de responsabilité assujettissant l’homme à son
environnement, et par son écartèlement propitiatoire entre ce qui est et ce qui
n’est pas, entre l’accompli et le non accompli, entre le fermé et l’ouvert,
l’accès à un autre niveau de réalité.
Paradigm
naglangkob sa usa ka halapad nga kahibalo, gikan sa pinakasimple nga aspeto niini ngadto sa
nga ang labing kakomplikado. Ang pagkakomplikado nga paradigm nagkinahanglan sa
paradigma sa kayano aron ma-establisar ang kalamboan niini. Paradigm
kayano kay usa ka paradigm nga nagdala sa kahusay sa uniberso pinaagi sa pagtintal
para mawala ang sobra nga komplikasyon. Ang kayano makakita sa usa ka elemento ug dili
ang laing elemento. Ang prinsipyo sa kayano mahimong magbulag kung unsa ang may kalabutan
(disjonction), maghiusa sa nagkatag (pagkunhod). Ang paradigma sa
bahin sa pagkakomplikado, iya, sa usa ka uga nga pagtuyok sa wala pa ang stupefaction tungod sa
ang wala mailhi, ang dili mahunahuna o ang hingpit nga lahi ; il engendre la complétude espérée
sur le mode de l’incomplétude concédée.
L’idéologie .
L’idéologie est
une notion neutre ; c’est un système d’idées qui peut prendre l’aspect d’une
doctrine, d’une philosophie, d’une théorie. Il existe une multitude
d’idéologies qui appartiennent à des groupes humains, à des cultures, à des
associations qui dureront un certain temps. L’idéologie structure, rassemble,
cadre et limite le groupe dans sa double acceptation sécuritaire et
liberticide. Ces idées sont ce qu’elles sont ; elles obligent le
“chercheur de sens” à l’acceptation de ce qui est, à la perspicacité,
à l’humilité, à une visée transdisciplinaire faite d’incomplétude, de non
séparabilité des éléments entre eux et d’ouverture à ce qui advient, à ce qui
est et sera..
L’idéologie n’a
que faire de la morale au sens universel du terme ; elle est transmorale et
engage l’être-conscient que nous tentons d’être à une disposition
comportementale faite de fluidité d’esprit, de coeur et d’acceptation de toute
forme de la vie dans ce qu’elle a de surprenant, de rationnel, d’irrationnel,
de bouleversant, de tonitruant et de merveilleux sur notre terre.
Ces systèmes codés
que sont les idéologies sont au dessus des lois. Elles nous engagent à être de
ce monde tout en laissant une ouverture à l’hors-monde, à tout ce qui ne relève
pas encore des domaines de la connaissance … mais dans les limites de
l’idéologie du moment.
L’idéologie ; le
chemin de l’affirmation de soi, le chemin de la soumission à plus fort que soi,
le chemin des noirceurs consenties par notre peur de réellement penser, le
chemin des formules sèches apposées au frontons des temples, le chemin de la
survie pour qui ne sait vivre.
L’idéologie,
nécessairement sujette à caution dès qu’on la saisit sous l’aspect de ses
multiples avatars – doctrines, religions, habitudes, coutumes -, et
qu’une analyse complexe de sa mise en place et de son évolution la confronte à
ses sources, se trouve être l’arène où s’affrontent le sujet et l’objet, entre
l’homme et son ombre, entre le bien et le mal, entre le tout et les parties,
rencontre bouleversante à court terme et créatrice de lendemains qui chantent
ou déchantent, rencontre à plus long terme, spontanée, pleine d’énergie et de
nouveauté, de rebondissements, de beauté, de coeur, d’innocence et de
dépassement de soi sur son chemin.
Je ne sais rien , ug pa .Serait-ce ?Un camp de nomades campant entre mes yeux ?Un panneau indicateur du sens à donner à la vie?La piste noire des atterrissages pour un dauphin céleste ?Le grand fleuve de l'air ?Le crâne des chants de l'essentiel ?Un rideau rouge qui s'ouvrirait dans le mauvais sens ?Ang pagpatubo sa usa ka bulak sa desyerto ?Ang mapait nga talan-awon sa usa ka mingaw nga gabii ?Ang gugmang putli nga nagpatungha sa metal nga baho sa usa ka sand rose ?Usa ka gugma sa walay katapusan nga panag-istoryahanay ?Ang makusog nga singgit sa usa ka kristal nga luha ?Usa ka anekdota nga gibaligya tali sa langit ug yuta ?Mahangturon nga kalipay nga wala nanghilabot ang arkitekto ?Usa ka sparrowhawk sa kinatumyan niini nga nagsalamin sa kaugalingon sa usa ka puti nga dwarf ?Usa ka anghel nga natawo sa imong palad ?Usa ka mapaubsanon ug matam-is nga hunahuna sa gugma ?Ang mga petals sa kataposang bituon ?Usa ka gamay nga bato ug dayon ang doble niini sa gipakita nga mga jerks ?Ang jet sa tanan namong mga kabalaka ?Taliwala sa mga parentesis sa nawong sa mga panganod ?Ang agianan sa lumalabay nga mga langgam padulong sa hunahuna ?Katingalahan nga gilibutan sa duha ka kapistahan ?Sa usa ka "6 mars 2014" de garde ce jour ci ?Un caillou en son centre dissout par une comète ?Le ventre décharné de la patience à bout de souffle ?Le bruit d'un papier que l'on froisse ?L'anémone pulsatile d'un frais printemps ?Une chambre d'or en ses rideaux de tulle ?Une petite fille qui mange du chocolat ?Le maquillage enlevé au soir du grand savoir ?Le creuset où rejoindre sa famille d'origine ?Un pied dans l'au-delà et l'autre en terre ?Une goutte de présence entre les lèvres de l'absence ?Une étiquette collée par les doigts de la foi ?La frêle relique d'un saint ?Le cri égaré d'un courrier en instance ?Le calme d'un torrent au sortir des gorges de la montagne ?L'adolescent tenant contre son flanc le hérisson de son enfance ?Un couffin de fruits et de légumes dans l'arche de Noé ?Le regard mystique qui fait exister le je ne sais quoi ?L'incomplétude essentielle à toute perfection ?La lumière qui s'attarde entre deux paravents ?L'humble vêture de la grande vie dont nous ne savons pas grand chose ?Le départ. Le libre court enfin donné aux étoiles dans notre ciel intérieur ?( Peinture d'Elianthe Dautais ) 194