Aujourd’hui, le désir du bonheur et sa marchandisation à travers la publicité est produit par le néolibéralisme économique, moteur de l’actuelle mondialisation, qui en a fait une industrie de masse ayant pour objectif de faire le bonheur des gens malgré eux. Cela va à l’encontre d’unesociété du bien-vivre dont la première condition serait d’instituer le vivre-ensemble organisé sur le droit de chacun à vivre, et pas simplement à survivre, afin de respecter l’altérité et sa condition, la démocratie .

    Loin, qu’il y ait contradiction entre démocratie, amour et bonheur qui sont trois conditions fondamentales pour avancer vers la construction d’une société capable de favoriser un développement dans l’ordre de l’être et non une course écologiquement destructrice dans l’avoir .

    Encore ne faut-il pas considérer le bonheur comme un capital à conquérir et à préserver. Le bonheur est une qualité de présence, une qualité d’intensité, un art de vivre “à la bonne heure” .

    Le grand enjeu est de sortir par le haut du couple excitation/dépression qui caractérise le système dominant de nos sociétés soi-disant avancées, des marchés financiers, du spectacle politique, du sport spectacle et des médias omniprésents. Car cette façon d’accéder à l’intensité se paye cash par une phase dépressive fondée sur le déséquilibre et la démesure. Laquelle phase dépressive suscite le besoin d’une nouvelle excitation, Kaj tiel plu .

    Ce cercle vicieux peut être rompu ; une autre modalité de vie est possible, sur le plan tant personnel que collectif. Il s’agit du rapport intensité/sérénité. C’est ce que nous ressentons quand une joie profonde nous irradie et nous relie à autrui sans nous isoler. Cette joie, qui peut naître de l’amour, de la beauté, de la paix intérieure, c’est-à-dire d’un rapport harmonieux à la nature, à autrui et à soi-même, est alors tout à la fois intense et sereine. Une sérénité qui permet de l’inscrire dans la durée, au contraire de l’excitation. Une telle approche n’exclut en rien cette forme d’intensité particulière qu’est la grande fête, le carnaval, l’événement culturel voire sportif majeur, ou bien le temps exceptionnel de la vie personnelle ou collective .

    Mais elle invite à vivre ce temps autrement que selon le modèle de l’excitation, permettant ainsi d’éviter le côté “gueule de bois” ou encore la logique du plaisir pervers, là où l’excitation est en fait procurée par une domination sur autrui .

    La“sobriété heureuse” n’est pas l’austérité ni l’ascétisme. C’est cette opportunité à vivre intensément ce voyage conscient de la vie dans l’univers que nous propose l’aventure humaine. C’est aussi, sur le plan politique, le droit accordé à tout être humain de se mettre debout pour véritablement Vivre .

132

Estas demando esenca por ĉiuj konscii, kaj precipe konscia pri ĝia finiteco. Kio estas la signifo de ĉi tiu homaro, de ĉi tiu universo kiu igis ĝin okazi fino de mirinda procezo de dek kvar miliardoj da jaroj ? Tio estus agnostikulo, ateisto aŭ kredanto, estas la demando, ke unu tagon aŭ alian ni ne faras ne prokrastu demandi .

La rakonto de civilizacioj estas antaŭ ĉio la rakonto pri la provoj respondi ke ili alportu al ĉi tiu finfina demando. Plejparto, ĉar ĝi estas esenca afero, eĉ esenca, viroj instrumentigis la fundamentan demandon pri signifo doni vivon dezajnante pli-malpli fermitajn klarigajn sistemojn kiuj havis sekvojn foje pacigajn sed paradokse foje eĉ pli murdaj ol tiuj de libereco, de egaleco kaj frateco .

Ĉar la demando de “sens”, anstataŭ esti privilegia spaco por demandado kaj kresko en scio kaj saĝo por la homaro, ofte fariĝis la vektoro de dogmaj respondoj. Anstataŭ esti respektema al la serĉo de aliaj, homaj premgrupoj loĝataj de la volo de potenco, avideco, la timo de malpleno kaj la serĉado de potenco celas regi ĝin aŭ ekskludi ĝin, kiu tiam ekigas la militon de “sens”. Kaj ĉu ĝi rondiras ĉirkaŭ transcendaj religioj aŭ sekulara. La samaj murdaj logikoj funkcias por la kondamnitoj Moskvaj provoj en la nomo de la historio, por la viktimoj de la provokitaj genocidoj de totalismaj politikaj reĝimoj, por la kondamnitoj de la Inkvizicio Katoliko (Torquemada) kaj protestanta (Kalvino), de juda fundamentismo aŭ islama ŝario .

En ĉiuj ĉi tiuj kazoj, kio estis kaj ankoraŭ hodiaŭ tro ofte en laboro estas la malestimo de alieco, ankaŭ la unua leĝo de alieco en la kampo de “sens” doni vivon, en lia vivo kaj tiu de aliaj, Ĝi estas tiu delibereco de konscio, tre fragila koncepto sed krom la viglado kaj la obstineco, kiujn ĝi implicas, estas ankaŭ pruntita memestimo, de respekto al aliaj, serĉi aŭtentikecon, de amo purigi bone sentite, de simpleco, de humileco, pleneco kaj scipovo vivi .

Estas tempo por venu, plena de furiozo kaj lumo, kie la garboj de la estonteco estos malligitaj en la kampoj de espero. Majo do la viroj kaj virinoj de bono leviĝos por etendi la longan promenadon esti, superpendanta la Mistero, la daŭrigantoj de la viva laboro de la granda transbordo, bonega verko de la vivo, mallonga en nia persona skalo, sed tiom longe konsiderante la disvolvado de la estonteco, kaj tiel operacia per la spuroj, kiujn ni ŝuldas al ni registriĝi en la granda libro de memuaroj, kiun niaj posteuloj konsultos .

ke la menso, koro kaj racio helpas nin en ĉi tiu demando de “sens” ĉar estas pli granda ol ni en ĉi tiu vastiĝanta universo. Ni povas aspekti tiel bone kiel malgrasa pajlo-ludilo de la elementoj, eta holgrama ĉelo de ĉi tiu vasta mondo, en kiu ni estas parto, en respondeco kaj en ĉeesto al kio estas .

131

  Tio okazis dum la vojaĝo de inicoj. Iun tagon, dum tempo estis en la ŝtormo, ni perceptis tra la kurso de la nuboj tiun ĉi signon propiciatory, ĉi tiu amboso, kiu eliris el la profundo de la ĉielo .

Kiam la surduloj skuado kuris tra la monto, ni tiam estis ĵetitaj teren ŝtona vizaĝo malsupren, paralizita, atendante la finon de tiu ĉi kolero de kiu la efikoj devis resoni profunde en ni .

Post iom da tempo ekster dimensio, kiam mi turnis min kaj la surprize klara ĉielo montris neniujn signojn de ŝtormo, vi estis tie, mia frato, senmova, ilin vestoj svingantaj en la malpeza matena vento, la tremanta barbo kaj la rigardo mola koncentrita sur la valo de originoj .

La aero estis pura. Odoro de freŝaj floroj leviĝis. Sen rigardi unu la alian ni prenis nian bagaĝo por daŭrigi la supreniron .

Estis antaŭ ___ kelkajn jarcentojn. Ni tiam estis sufiĉe aĝaj por esti vere konsciaj viroj pri niaj respondecoj kaj la tasko al ni atribuita. Ni estis transirita de la destino, kiu manifestis sin per tiu ĉi nedirebla forto kaj nefleksebla kiu neforgeseble engaĝigis nin sur vojo de scio kaj de saĝo, survoje al la granda Mistero. Ĉi tio estis la signifo doni al nia vivo .

Memoru tiun nokton kiam la hurlanta vento akompanita de blovoj de malvarma pluvo faris rompi kaj kuŝigi la arbojn malantaŭ ni. La tero estis en kolero. se profundaj interkrutejoj fositaj antaŭ ni ke ni devis petegi providencon memfide daŭre antaŭeniri en ni per transdonante al pli grandaj ol ni. Ni devis elkreski el ĉi tiu sufero .

Memoru la trankvila tempo de niaj promenadoj tra la kampoj kie ni kantas laŭte la intensan ĝojo simple vivi plenigis nin per senzorgeco kaj pleneco. Ĉirkaŭ ni estis leĝero kaj man en mano ni longe promenis ĉirkaŭ la familia hejmo, preter la blonduloj tritikaj kampoj kovritaj per mirteloj, svingantaj lekantoj kaj papavoj sub malpeza venteto malkaŝi la moviĝantajn formojn de la besto kiu movita fleksante la orelojn poste susurante. Tremo trakuris nin kaj ĝi estis bona .

La vetero estis vigla ĉi matene. Vestite per via uzita lerneja antaŭtuko, kiun ni elportis por la ferioj, vi malsupreniris la solidajn ŝtonajn ŝtupojn de la sojlo al, trovante vian bastonon, iru kaj spuru sur la batita tero de la vojo tiujn signojn kiuj lasis min senvorta. Vi estis la gvidisto, kiu montris al mi la vojon .

Memoru ĉi tion mallarĝan trairejon, kiun ni prenis por eliri el la eliro de tentoj. Li estis mallume en ĉi tiu malpura kuirejo plena de danĝeroj sed ni neniam falis en la truon plenan de akvo. La loko kaŝis nur la barelon da vino de la avo kaj sur pajleroj kelke da froma?oj protektataj de pezaj tolaj mantukoj .

Memoru ĉi tiu vintra promenado en la alta lando kie, per la vojoj misformitaj de glacio kaj neĝo, la aventuro atendis nin. Envolvite sub la parkoj kaj ĉapeloj, la malvarma aero enirante la kanvasan kabanon de la veturilo trapikita de granda fendo kiun kovris malfermita ombrelo, tuberoj kaj glitoj igis nin krii por venko. Haltis en la arbaro ni renkontis la doloran najlon post la ĵeto de la neĝbuloj kontraŭ la karavanejo de nia pasinteco .

Ni ne vidos ne plu malrapidaj karavanoj, brilanta kaj bonodora pro la ŝvito de kameloj kaj spicoj. Ni ne plu aŭdos la kriadon de viroj gvidantaj siajn rajdĉevalojn obstina al aliloke, kiun ni ne suspektis. Revenas al mi de ĉi tio dezerto de la originoj la vizio de la brulanta spiro de la sabloj levitaj de la simoun kaj ĉi tiu etendita mano, bruna kaj krakiĝinta de la saĝa maljunulo, kiu eliris nenie kiu malfermiĝis por malkaŝi la trezoron, ĉi tiu malmola frukto, nigra kaj sulkiĝinta trovita laŭ la pado kovrita de kardoj kaj dornoj .

ne restu hodiaŭ ke la tute normala arbusto de la akompano de niaj infanoj … Jen ! Sur la placo ili starigis la markezon de pasio …  ni atendos la daŭrigon de la granda libro de transformoj .

Ĝuste nun, tie havis neniun, vi perdis fraton .

Memori tion eniri la koridoron de naskiĝoj tiom timigis nin. Toi, tenante vian bastono kaj mi ĉantante kelkajn magiajn formulojn kiuj devis helpi nin transiru al la alia flanko, nova. Ne estis dua ŝanco. Nenio krom la disĵetitaj ŝtonblokoj de la pensofluo, ke la tempo por prokrasto orientita al havo kaj sekureco .

La ĉielo havas malfermita. Akvaj kataraktoj forbalais la spurojn de nia historio. Infanoj saĝuloj, kiuj posedis la donacon provizi por si mem per la imago en ĉi tiu lando foraj eksterordinaraj aventuroj, ni nun ĉesis kanti niaj originoj. Kaj foje kiam la ŝtormo muĝas, antaŭ la kameno kraketante, ni tiam restas kun la gesto eksciti la cindron de la pasinteco, verŝi, al la vojkruciĝoj de emocio kaj sincereco, diru vera, nur diru kio estas .

La voko de nia patrino, ni ne plu aŭdos ĝin. Ŝi, kiu invitis nin gustumi ĝin antaŭe bovlo da varma banana lakto por maĉi per viaj dentoj la grandajn tranĉaĵojn da pano bruna pano ŝveligita per konfitaĵo de ribo kaj nigra ribo ; grandaj tranĉaĵoj de pano tio nia avo tranĉis la torton, kiun li neniam forgesis subskribi de kruco kiam la unuan fojon li portis la tranĉilon tien. La klido de ĝardena ligno ne plu restos fermita por malhelpi kokidojn iri petolas meze de la plantejoj. Ni ne devos elekti la petroselo en la lasta momento por ornami la salaton per kradritaj karotoj kaj ovoj Mimozo .

Koncerne la akvon putoj kiuj devis esti tiritaj el la fontano en tiuj pezaj zinksiteloj sur la supreniro, foje kiam la vento diras al mi, Mi aŭdas la Maljunulinon ridi .

Ĉu vi memoras ?  Nur por harmoniigi la matenkanton de la birdoj kun la sonoriloj el la preĝejo evidentigas ĉi tiun aĉan guston esti tiel proksima al vi, mia frato .

130

En français, existe l’expression “silence de mort”, alors que l’expérience du silence déborde de vie .

     Inviter quelqu’un au silence ne veut pas dire lui demander de se taire, pas plus que se tenir en solitude équivaut à couper toute relation .

     Rejetons l’injonction “taisez-vous” pour préférer le “chut” prononçé à voix basse avec l’index posé au travers des lèvres pour inciter au silence .

    Chut ! Il peut se passer quelque chose que vous n’imaginez pas, que vous pourriez voir, entendre ou sentir, qui semble caché, et qui peut se révéler et vous éblouir par sa nouveauté et sa pertinence .

      L’invitation au silence peut être comme une invitation au voyage. Elle permet l’ouverture des sens et l’approche de la vie intérieure. C’est une attention qui peut aller jusqu’à la contemplation et à la dilatation de l’être qui va jusqu’à la jubilation .

      Mais le silence réclame du temps comme les choses essentielles. Il ne se montre jamais pressé. Il a besoin de tout son temps car il est au-delà du temps d’ordre temporel .

      Il convient d’abord de lui faire de la place, c’est-à-dire de nous délester du fatras des pensées, des soucis, des émotions agréables et désagréables, et même des mots .

      Si le silence fait peur à une majorité de personnes, c’est parce qu’avant de le rencontrer et de l’apprécier, chacun est assailli par ses animaux intérieurs – que sont les passions, l’orgueil, la colère, le désoeuvrement, l’ignorance, la volonté de puissance, la fausse humilité, la séduction, etc… – et qu’une fois les fauves calmés, on se sent seul, perdita, orphelin, avec la funeste angoisse qui monte .

Blaise Pascal a écrit : ” Rien n’est si insupportable à l’homme que d’être dans un plein repos, sans passion, sans affaire, sans divertissement, sans application. Il sent alors son néant, son abandon, son insuffisance, sa dépendance, son vide. Incontinent il sortira du fond de son âme l’ennui, la noirceur, la tristesse, le chagrin, le dépit, le désespoir . “

    Tant que la personne n’a pas rencontré véritablement le silence, elle ne se sent exister que par l’action et l’agitation, par l’incertitude et la procrastination, par la souffrance et les problèmes de tous genres. Elle demeure à la périphérie d’elle-même. La peur du vide qu’elle ressent rien qu’à l’idée de se tenir en silence n’est autre que l’effroi de son propre vide, de sa pauvreté intérieure .

     Aŭ, plus nous allons vers notre intériorité, plus nous avançons vers le silence et plus les portes s’ouvrent sur un espace incommensurable. Alors que dans la vie extérieure, nous vivons à la remorque de ce qu’il faut faire pour bien se comporter dans notre société, à savoir comme un simple “mortel” ; dans la vie intérieure nous sommes un être humain appelé à la croissance, au plein emploi de soi-même, et même à sa perfection à sa réalisation “immortelle”. L’être se sent alors pleinement en possession de lui-même, il est près de la source et se manifeste en plénitude .

       Plus on se tait et plus on trouve d’égards envers la Parole et le Silence, et moins on bavarde .

     Pour celui qui a goûté le silence, les discussions, débats, réunions de famille et colloques intellectuels deviennent difficilement supportables parce qu’étouffants. Le silencieux, comme le solitaire a besoin d’air et d’espace ; il a besoin de l’expérience du large, du vaste, du profond. Tout le reste lui paraît plat, étriqué, superficiel. La “communication” obligatoire et convenante lui paraît grotesque.

      Lorsqu’un être humain est réellement unifié il peut être délivré de cette obsession de communiquer à tout bout de champ et à propos de n’importe quoi. Seul le partage essentiel sur des sujets essentiels ou l’échange silencieux de cœur à cœur ont un sens et offrent une véritable nourriture .

128

 Ni vivas la fino de mondo ĵus fondita sur religioj, la lojalecoj de proksimeco, patriotismoj ; kaj hodiaŭ markita de konsumismo kie reklamaj instigoj manipulas nin en la servo de tutmondiĝo ekonomiaj kaj kulturaj akcentitaj de teknologiaj renversiĝoj .

     La rilato al la sakralo estis modifita. La serĉado de signifo sekvita de aŭtomata respondo bazita sur religio ne plu ekzistas. Ĉe la demando : “Kial mi estas sur la Tero ?”, sekvu la respondojn sciencaj kaj ĝeneralaj politikoj. Ni ne plu povas fidi je la tradicio. Ni alfrontas niajn timojn, …  kaj jen ni do alvokita por esti vizaĝo al vizaĝo kun ni mem .

     Doni signifon al la vivo, kiun ni kondukas, ne havas sencon, ĉar la homoj prenas rolojn. Ili diras, ke ili estas viktimoj de la klimato, de la aliaj, de la situacio, ke ili havis ĉion por esti feliĉaj kaj poste tion … Aŭ, nia feliĉo kaj nia malfeliĉo apartenas al ni. Ni estas respondecaj de nia feliĉo kaj nia malfeliĉo ĉar ni havas la ŝancon kreski, kreski .

     Ni devas antaŭeniri kun malfermitaj okuloj sur la vojo .

     La signifo de la vivo, ĝi estas amo. Ni ne povas vivi sen amo, ĉi tio korŝanĝo, ĉi tiu viro/virino amas, ĉi tiu fila amo, ĉi tiu amo inter du estaĵoj. Amo estas komuneco. Amo estas rilato kun niaj kunhomoj, kun bestoj, la planto, naturo, la kosmo kaj per niaj religiaj praktikoj .

     Ni estas sociaj estaĵoj, rilataj estaĵoj. Ni bezonas doni, vekiĝi unu al la alia. Ni estas ĉi tie por fari nin mem bona per atento al aliaj, amikeco, kompato, le don .

     Ĉu la celo de la vivo ne estus akcepti vin tia, kia vi estas? ? Sed por ke, ni bezonas la rigardon de la alia por legi en la rigardo de la alia ke ni ni estas afablaj. Amu kaj vi estos amata. Ni devas havi tenerecon por ni mem .

     Estas homoj kiuj nur vidas tra la materialisma lenso kaj ne ne demandu la signifon de la vivo. “Einstein diris, ke estulo homo, kiu neniam demandas la signifon de ekzisto, kiu ne interesiĝas ne en la senco de vivo, ne estas homo.”

     Hodiaŭ ni estas en mondo kie la domina ideologio estas konsumismo, kie : “La celo de televido, kiel Patriko diris Lelay, ĝi estas por igi la cerbon obeema !”. Cerbolavado, ĝi estas reklamado .

     Por kontraŭstari tiun objektivan kaj mortigan eksceson, Ni havas bezonas refokusiĝi al niaj tujaj korpaj kaj sensaj bezonoj kiuj ne povas trompi nin kiam ili estas ligitaj al amo, al tenero, al sento de simplaj aferoj, al la spirita. Ni devas diri jes al vivo. La ĉefa afero estas lerni ami la vivon, kaj por tio labori pri nia vundoj .

     Nia vivovojo estas iri de timo al amo. Estas nia ĝojo, nia ĝojo esti, vivi, ekzisti. Sed kiel ĉi tio estas subpremita, ĝi estas en konscio ke ni devas forpeli nescion kaj alfronti kion Oriento, al la sperto de ĉiuj ĉi tiuj tagoj, kiuj alportas al ni ilian parton da surprizoj. Per psikoterapio, sed ankaŭ per meditado kaj preĝo, ni devas lasu aferojn esti. Estas tra ĉi tiu inteligenta limo, kaj parolu sensa sperto, ke estas malfermo de la koro .

     Ni devas multe plori, kiam ni mergas nin en la rigardon de iom esti, observante belan pejzaĝon, artverko, aŭ aŭskultante a muziko kaj kantoj kiuj parolas al la koro. Jen la signifo de la vivo. Tie respondo estas submetiĝo al kio estas, malfermo de la sentoj. La respondo estas “ĝojo” .

     Lasu la infanojn veni al ni, la birdetoj, la spirito de la tempoj kiu pasis, kaj antaŭ ĉio neniam fermu la pordon. Tiam estus tro varme, ni mankus aero, la infero tiam ne estus malproksime, … dum ekzistas tiom da fari !

127