• 

 La ideo ekster tempo kaj spaco.

 La Spirito estas tio, kio naskas, transformi, 
efektivigi ideojn. Li estas la kontribuo 
ekstero de kiu ni ne scias de kie ĝi venas, 
kaj kiu povas eĉ veni de interne.

 La Realo estas la aro de ĉiuj 
"aferojn" kiuj ekzistas ; li estas la afero 
kiu enhavas kaj ligas kaj efektivigas ĉion 
Ĉi tiuj aferoj. Li estas la pecedita ilaro 
kaj tio funkcias.

 Ne ekzistas realo sen ideo ekde tiam 
kio estas reala devas havi formon : 
pura senforma estas nenieco. La informo 
estas ĉe la punkto de kompleksigo de la kontakto 
kun materio speco de stirado 
subliminala de aliloke kaj kiu 
tamen pezas. 
La Realo estas do Spirito ; la Realo estas a 
Menso, kiu pensas pri ideoj, inkluzive de la ideo 
de substanco per kiu ideoj 
estas enkarniĝintaj en aferoj por la apartaj konscioj, kiuj partoprenas en ĉi tiu Spirito.

 Jen en la bildo, estas aferoj kiuj 
ŝajnas ekzisti, sed kiu por vere 
ekzisti, tio estas, provizi por 
ekstere - eks-stere - kaj montru, 
uzu la Ideon, kompleksa kunmetaĵo 
kolektante la observanton, filo intenco 
kaj la fotila ilo. Do la sceno 
formiĝas kun la Spirito surterigita de 
la aktiva petado de la inventinto 
bildartisto. 
Kaj tiel ni povas paroli 
reala. Reala, kunmetita de materio aŭ 
substanco aŭ aĵo, de Petita Ideo 
kaj de la Spirito.

 De Realo al Spirito estas nur unu paŝo 
favora al ŝanĝo en la nivelo de 
konscienco, al stimulado de 
la kialo por esti tie, en konsento 
ne dueli, fari unu plian paŝon.


 038 

• 

  Ĝi montras kuraĝon’alfrontu la timon kiam ŝi glitas en nin, en nia korpo, niaj emocioj, niaj pensoj kaj niaj koroj .

Ni povas fidi ĉi tion por niaintuicio la plej bona, unu kiu malfermiĝas al kio okazas kiam ni alfrontas defiojn . Estas precipe bone sekvi ĝin kiam venas la tempo por fari elektojn ĉiutage .

La elementoj de ĉi tiu intuicio venas de a nivelo de konscio kiu estas multe preter logiko kaj racio rezonado . Do necesas foje multe da veturado kaj persistemo sekvu ĉi tiujn konsiletojn, kiuj foje ŝajnas al ni kontraŭi la komunan prudenton kaj eĉ povas ŝajni stulta .

Kaj tie, en ĉi tiuj unuopaj cirkonstancoj kaj ho kiel escepte, kiam estas forta kontakto inter nia tutmonda estaĵo kaj escepta media fakto aŭ potenca emocio, ni ne faras ne devas maltrafi ĉi tiun ŝancon kreski al si mem, uzante niajn fortojn mistikuloj kiuj estas fido kaj graco tiom kiom niaj kapabloj filozofia kaj psikologia .

Jen kiel ni povas demandi lagraco de forto alporti al ni la liberigo kaj la konstanteco necesa por plenumi nian taskon en la mezo kaoso kaj necerteco .

Ni scias, kiel facile estas ellasi delogita de timo kaj malfacile eligi sin de kiam ŝi ŝtormas niaj pensoj kaj instigas nin retiriĝi en nin mem, ĉirkaŭ montoj iluzioj kaj falsaj valorpaperoj .

Ĉi tiu timo estas ĉi tiu serpento, kiu glitas inter la ŝtonoj de la muro de nia interna kastelo . Tiel priskribas ĝin Thérèse. el Ávila, kiun gardi de timo, petegis la Plejaltulo por vigla en korpo kaj vigla en menso envolvi vin en la potenco de graco kiel protekta mezuro de lia persona kastelo .

” Tiu ĉi graco gardu nin sur la tero, bone centrita en la intimeco de niaj pensoj nutritaj same multe de la discernamiento kaj la leĝero de malfermiteco al tio, kio estas., nur per rilatoj kun aliaj . Ke timo neniam transprenu mian korpon, el mia koro, de miaj pensoj kaj de mia animo, por ke miaj agoj estu ĝustaj ” .

181

 Antaŭ la monto
 pli proksime
 varmarko de la okulo de la ciklopo
 senpeza suno
 sub la nuboj de januaro.

 Estis tempo
 alfundiĝintaj promenadoj
 hazarde el la mirabelaj prunoj 
 maraude des souvenirs
 turniĝantaj kiel mortintaj folioj  .

 Poste venis la peza trairejo de ĉaroj
 elterigi la galo-romiajn ŝtonojn
 por detekti la okulojn 
 super la heĝo ;
 interŝanĝi rozkosojn.

 Tiel malplena
 la haŭtoj de la vento
 sur la feria aro
 nutri la fajrujon de amikeco
 ol aro da sovaĝaj anseroj
 ne povas ŝteli  .


 180 

 Li marŝas…  ĉe la turniĝo de la vojo …  sub nuba ĉielo …  ĝia alta silueto ornamita per lumo …  li vivas ĝin el inter la arboj de vintra trankvilo .

 Ĉu mi konos lin …  tiu, kiu venis al mia renkonti …  dum sen atendo mi petegis silenton kaj soleco .

Li sentas ĝin …  skatolo da munificon …  la dolĉeco de tio, kio okazas …  a etendita mano …  kaj tiam la birdo surteriĝas …  a plumo de amo .

Fine ni diris saluton kaj sen reveni ni estas malproksimaj …  irante al li de kie mi venis kaj mi irante kien li venis .

vivoj intersekciĝas …  unu matenon kostoj…  antaŭ ol la alia estas malkaŝita …  por mirante pri koluzio al nia patrino tero. La ĉarmo de ripetaj enpaŝoj krispaj, sonoraj kristalaj konkrecioj kompletigas la unuan partiklon …  mi estas identeco, vizaĝon, persono …  mi estas la petalo de la floro kaj la abelo kiu vizitas min estas kien mi iras …  ĝis la eksvalidiĝo .

179

• 

      Vintre interne estis tiel milde …  ĝojo farandolo de ridado kaj puŝado sonis la senfina plilongiĝo de la tempo de infanaĝo .

Vintre …  la kurtenoj tiritaj …  matracoj kusenoj kovriloj kaj ŝaŭmaj kvadratoj amasiĝis …  giganta simpozio de la fizikaj kaj voĉaj kreivecoj de puŝo unua salto .

Vintre la vortoj, kiujn ni ĵetas, estas la hoko de la fendoj de la memoro … nur restas la ĉifiĝo de donacvolvaĵoj kuŝantaj en pilko laŭ la muroj .

Vintre ekzistas lokoj favoraj al ĉiutagaj trairejoj por eĉ pli da plezuro kolizii kun voĉo kaj gesto la programado de plenkreskuloj .

Vintre la supo estas varma …  ĝi bruligas la langon kaj igas nin blovi plu la enhavon de la kulero …  tiam leviĝas la malrapidaj tajdoj bona por manĝi kaj dormi …  vespere kiam la komercisto de sablo pasos .

Vintre ne de salamalekoj …  nenio krom ridantaj okuloj, ke la versoj de la kanto evakui en la kampara paŭzo de refrenkoruso konata de ĉiuj .

Vintre ni metas ĉapelo kaj muftoj por pli bone vidi la sunsubiron …  in catimini …  kiam la lumgirlandoj aspektas kiel fulgoroj komence de malproksima mateno .

Infanoj scias, ke vintro estas dolĉa por tiuj, kiuj scias ami … kaj ke amuziĝante kaj respektante unu la alian ni teksas la ŝtofon de la venontaj tagoj … tradicia maniero konservi la ingrediencojn necesajn por fari la morgaŭan panon .

178