Mi perdis mian tranĉilon
 sur la tablo
 inter la panrostilo
 kaj kaŝtankonfitaĵo,
 malaperiu
 en la strateto de la malbonaj knaboj.

 Mi iris al la arbaro
 konfuzita de plorantaj pinoj
 suko gutas en iliaj vundoj
 kiel kaŝtanaj folioj
 krakante sub la plandumo
 en ilia malseka lito.

 Kelkaj malpezaj nebuloj
 ĉe la limo de videbleco
 moviĝis kontraŭflue
 akompanata de bruo de motoro
 trinkante la asfalton
 siblaj glutoj.

 Grando sept
 por supreniri la kanalon
 la delfenoj sekvis nin
 sen pafo
 ĉe la rando de la antaŭbordo
 kun kristalaj bidoj.

 La tri junuloj
 saltis de vinjeto al vinjeto
 deponita levita vicigita deturnita
 en bonega animacio
 sur la tablotuko de avino
 blanka ermeno
 kaj ruĝa de la ĉapo.

 Povus esti birdoj
 sed la malalta nebulo
 sufokis la besta gesto
 mokante tamen
 garolo disŝiris la vaton de ĉi tiuj lokoj
 kun ruiniga strideco.

 Misio plenumita
 ni trinkis bonan vinon
 la racleto elverŝis
 ĝiaj likvigitaj fromaĝaj langoj
 aŭdiĝis voĉo
 la plenkreskuloj levis la voĉon
 la plej juna aktivigis la forkon
 la virinoj ridis aŭ dormis.

 Mille fleurs poussaient sur le dégorgeoir  
 le fossé rempli de mucus
 ombris la primolojn
 la sagitala antaŭeniĝo de la luno
 estis finante sian deĵoron.

 La domo estis farita el ligno
 varmego kaj ploroj
 la ŝtuparo sur la flugo
 deponita sur la alterigxo
 la alkovoj de la vivo
 la kuirejon
 bonodora
 la restado
 en la kameno
 dormante
 vasta
 komputado
 diskreta
 la muziko
 ĉiam ĉeestas
 montara ekipaĵo
 pendanta.

 Kunordigita ordo regis
 hazarde distribuita
 ĝi estis feroca
 viva kaj komplicee
 en ĉi tiu liberigo de vivantaj fortoj,
 la junulo ludis timigi unu la alian,
 plenkreskuloj katapultas la ĝustajn vortojn
 kiel sekprunoj el la kruĉo,
 la maljunulo skribis sian defion
 tiel ke la paneroj de la festa sturmo
 vivi.   

 Mi perdis mian laguiole
 kaj demandu la lertajn elfojn
 elporti ĝin
 inter pano kaj vino
 el la ligna forno
 uzita lastan fojon
 rosti la dek kilograman meleagron.  
 
 kvar veloj
 kaj iliaj reflektoj
 en la ondo de originoj
 flirti
 serĉante venton
 senigante la ĉielon
 de deplojo ĉi tie. 
 
 Karaj homoj de mia familio
 Mi fordonis miajn medalojn
 de iama misiisto
 en la gardejo
 promesoj iam faritaj
 inter la lento kaj la ŝtoneto
 kiam la fajro superfluas de ĝojo
 fendis la artikojn
 antikva 
 kies mi fariĝas la paragono.  

 Mil steloj ekbrilis
 ni ekiris
 la naŭ planedoj
 ĉirkaŭ nia suno
 por elsendi ĉi tiun energion
 ĉiam gratita
 bildigi relojn
 buntaj toloj
 sub la peniko
 akvoj kaj arbaroj
 miaj parencoj
 sed mi
 Bélisaire effronté
 la plena ghoulo
 la hieraŭaj dolĉaĵoj. 

474

 Ĉi tiu scipovo inter ni   
 ĉi tiu vorto 
 ĉi tiu ombro per niaj diferencoj   
 alkroĉiĝante al la dornoj de la rozkosoj   
 ĉi tiu ligo, kiu kunigas nin   
 la spiro kiu nin prenas   
 kirliĝanta spiralo   
 al tiu ĉi humila transira ĉambro.   
   
 Ensemblo,   
 en la polvo de la forgeso   
 aŭtunaj nebuloj   
 atendu, ke li venos   
 en konfirmo de nia malsaĝeco   
 aranĝi sian lastan aferon   
 poste retiriĝu sola   
 ĉe la rando de ĉio.    
   
 Estas tiaj noktoj   
 ol mia sango   
 lian sangon   
 vokas min el la profundo de la kriptoj   
 ĉar malsukceso estinti   
 le long des mains courantes sociétales   
 sendifekta sub la ŝtormo
 la ĉapo ŝraŭbiĝis sur la kapon.    

    
  472

mi vidas vin.

mi intencas por komuniki kun vi.

Je prends mon temps et réfléchis à ce que je pourrai faire pour te connaître mieux.

Per pozo neŭtrala, de taĉmento, retiro de miaj fizikaj energioj kaj emocia, Mi komprenas vin en via eksplodo, via komplekseco, en la enigmo de via konstitucio, en viaj referencoj, en viaj diferencoj kun ĉi tio ke mi estas.

Mi havas kelkajn sentoj kaj emocioj en dialogo kun viaj sentoj kaj emocioj sen liberigi kaj ŝveliĝi por ekvidi ilin, nomi ilin, kvalifiki ilin, klasifiku ilin, enhavi ilin.

Tiam venas al nomita punkto, per redukto de atento, per sentema koncentriĝo, a kontempla ordono kapti per penso kaj intuicio la aspektojn de via esti ekvidita entute por doni ilin en simpla kaj unika ĉiuj – formo.

En ĉi tiu mi trovi vian mem esencon, la punkto de kiu ĉio etendiĝas, ĉio etendiĝas, ĉio disfalas.

Por tio mi transcendas la formon per saĝeco de la alproksimiĝo, per kiu mi aliras empatio al via propra menso, forigante la kuntekston de niaj pensoj kaj nia mondo.

Mi iras al la kerno, al la kvintesenco, ununura punkto, la nula dimensio de mia deziro al konas vin pli bone.

Ĉu mi povas konsideru vian mondon, kiel vi vidas ĝin, dum vi elspiras ĝin, kiel vi altigu lin.

Mi eniras vian mondo.

mi vidas ĝin kaj la alproksimiĝo en sento kaj kompreno.

mi faras spertu vivon de via propra perspektivo.

Esti, ĉe punkto renkontiĝo de la du komponentoj de la lemniskato, simbolo de nia renkontiĝo, la kvintesenca punkto aspekto de mia mondo de mia flanko, kaj tiu de via via flanko, esprimas la fonton, la semo de kio estos, de kio estas.

Mi provas pensu kvazaŭ mi estas vi, kvazaŭ mi estas via menso kaj mi atingas tie se vi ekkomprenu mem la kvintesencan punkton, la intereson, kiun vi havas pri ni scii.

Ĝis nun Mi manipulis ideojn sen manipuli vin, dum vi, kiun mi vokas aŭ kiu plaĉas al mi vi vivas en la mondo de aferoj, kiujn vi povas tuŝi kaj senti, pri kio vi zorgas, alvokante scion, la eventoj kaj homoj kiuj estas konataj al vi.

Jen kiam Mi kreas spacon kie ni renkontiĝas, a “rakonto” kiu vestos mia pakaĵo da scio-objektaj ideoj, de eventoj, de simboloj kaj de poezio, kiuj estas al vi konataj, ebligante senteman aŭskultadon, integra kaj implikita en ĉi tiu rakonto en kiu vi moviĝos sen pensi, kiel preterpase, kun senkulpeco kaj vigleco, drivante de via imago kaj akcepto de senkonscia retrosciigo.

Tio “rakonto”, ce subteno, fariĝos pura loko, al kiu vi havos aliro kun komuna prudento kaj kiun vi povas alproprigi kaj esplori senlime kiam venos la tempo.

En tio ĉi spaco de libereco vi povos sperti mian proponon, en sia reflekto, kiel parto de rakonto kiun vi povas fari vian propran, kiu povus esti kredinda en via propra vivo kaj kiu kondukos vin al aventuro tie kie vi estas.

Vi investos kampo proponita en libera pozo malpezigita de la pezo de kaŭzecoj kaj a tasko.

Ni ĉiuj estas du riĉaj je ideoj kaj sentemaj al “rakontoj”, noveloj, legendoj kaj paraboloj kiuj permesas nin eliri el niaj malliberejoj de la menso.

En la komunikado ni ĉiu elsendas kaj bonvenigas siavice la energion komunikilo de deziro, de amo.

Kaj vi perceptos sinsekvaj tavoloj de “la rakonto” en korespondado kun via vivrakonto al vi antaŭenirante laŭ via propra ritmo kaj laŭlonge de la tempo. Kaj vi perdiĝos kaj vi malkovros krucvojojn. La malsama tavoloj de via estaĵo, de via korpo, fiziko, etera, emocia kaj spirita estos ekkaptita kaj vibros.

Tiam venos ĉi tio momento de esprimita libereco kiam vi sendos la malnovajn lunojn ŝpini, aŭ vi eliru el la gango de sekvado por plenumi vian revolucion, plenumi vian inversigo kaj elmontri la novajn valorojn kaj konvivecojn specifajn por reinventi la mondon de komunikado.

Ĝi ne estas en ununura sperto fina kompreno estiĝos. Li povas preni la tutan vivon. Venos tago. Ni ne povas devigi la danĝero. Ĉio, kion vi devas fari, estas prepari la kondiĉojn kaj ĝi okazos.

Tiel venos la malplena momento, kiam mi flankenmetos min forlasante la ludon por lasi loko ĉe la punkto de saĝo en kontrapunkto al la punkto de kvintesenco antaŭe elvokita.

Mi plenumos a renverso. Tiam ĝi printempos.

En ia humanisma komunikado, kiu devas partopreni en la kresko de la estaĵo, donner de soi-même c’est créer un champ de connivences où recourir à l’absence de soi afin d’être intensément présent.

473