Надыходзячая ноч
 жыць у плоці і ў думках
 разбіваць сцены
 быць зразумелым .

 Перафакусіроўка знаходзіцца на скрыжаванні вялікіх заваяванняў .

 Знешні выгляд гніення абвешчаны ,
 падняцце пякельнай брамы ,
 артэфакт ад старажытных катастроф .

 Увага
 невымоўнае імя
 гэта рухомая магіла з некалькімі ўваходамі 
 засмучае неахайнага чалавека .

 свядомасць існавання
 вітае набліжэнне рэальнасці .

 Давайце кахаць
 як займацца каханнем .

 Давайце будзем празрыстымі .

 Давайце апаражнім нашы прынятыя слёзы
 Давайце застанемся ў каханні .

 чалавецтва ,
 багі і іх абрады, якія нагадваюць нам .

 Мець вострае вока
 арыентаваны на жывы свет .

 Давайце выбрацца з бездані .

 Давайце ствараць крыкам 
 новыя зоркі .

 Нашы крывавыя раны 
 прывядзем да мовы ,
 дзе жыць з розумам у адкрытым моры
 і адмаўляць усе перакананні .

 Перад інтэлектам жаданне жыць
 будзьма пеўнем загадзя намаляваных гарызонтаў
 чым усё жыццё
 прадстаўлены , цвёрдая і няўстойлівая вера ,
 аздараўленне нашых унутраных ландшафтаў .

 Мне дадзена быць .
 Ля мадыльёнаў ложка прапануецца нам бестыярый 
 свежы і вясковы ў сваіх кветкавых кампазіцыях ,
 адным жэстам ,

 ... нарэшце паслухай ....
 
Ці думалі вы пра тое, каб быць свабодным ?


 271 

 Крыкі братоў і сясцёр, якія абдымаюць адзін аднаго
 у цёплых колах
 на летніх ускраінах
 худымі рукамі намазваюць цеста
 палявыя кветкі
 плямістыя аблокі
 рвуць на сабе плашчы
 для унікальнага праслухоўвання
 і ўскочыць на сядло
 мінеральныя царквы
 што люстэрка аўскультуе
 дзіўны паварот
 своечасова
 палаючых слоў
 павольны пыл скочваецца па сонечным прамяням
 пах напаўняе пакой
 ветлівасці няма
 чым жывыя формы і крывацечныя раны
 гукі і святло ва ўнісон
 цацанка вока дастаўкі кагорты мовы
 захопны рэмень
 заключаючы ў сабе неабвержную таямніцу
 нябачнае блуканне
 абводка чорным на чорным
 на скрыжаванні заваёў
 знак будучага дзялення
 на палатнянай сумцы
 трымаецца на адлегласці выцягнутай рукі
 як віятык .


 269 

 Сільвена .
 Андская флейта на выхадзе з гаражоў
 маленькі чалавек вертыкальна на сваіх апорах
 нахабны твар
 і пры гэтым нязменны аптымістычны
 ён хістаецца і вяртаецца
 гэтая бародаўка на носе
 частка ў космасе
 з яго джгутоў паветраныя трубы
 паказаць сцежку караван-сарая
 дзе спыняюцца вярблюды незразумелых доказаў .

 Яны падмяталіся за свае дзверы
 завостраныя стрэлы насмешкі
 непераадольнае каханне
 вашых адчувальных каленяў 
 О мая мілавокая тамарыск каханне .

 У размове з лянотай
 мы былі голыя
 задыхаючыся ад вялікай катастрофы
 бойня да галавы
 над прорвамі
 у агоніі 
 запоўненыя канавы
 з'едлівасцю адліваў каналізацыі.

 Тады час супраць святла зрабіў усё астатняе .

 Адмоўленае цела нас забрала
 на дыбачках
 памерлыя бацька і сын
 птушкі склалі крылы
 хутчэй ішлі адзін за адным
 форма і сэнс, нададзены жыццю
 рукі і вусны прыціснуліся да шкла
 шэптам табліцу множання
 на тумане халодных сэрцаў .

 Маё дзіця
 дзверы і вокны зачыненыя
 бездань змяшчае зародак 
 скрынкі без тормазу і без прыпеву
 разбівалі зубілам
 мае акрываўленыя пальцы
 хапаючыся за жолаб
 гэтая скінія драўняных вод
 падвяргаецца палёту шпакоў
 забралі скінулі
 крывавая прыгажосць
 магутныя крокі, якія заканчваюцца на адным скачку
 пад мостам Грэнэль
 падбіраючы некалькі шароў вугалю ў вялікую чорную сумку .

 О сын
 провад за дротам
 саляныя слупы
 што парушае страчанае слова
 паміж бачным і нябачным
 зачыненая сухая прыступка
 пнеўматычны праход вашай інваліднай каляскі .



 270

 ( Малюнак Сільвена ЖЕРАРДА ) 

 Я бачу, я чую, Я адчуваю пах, Я дакранаюся, горла перасохла, гэта цёпла .

 Дзень мокры ад расы,
 святло белае,
 les feuilles fraîches des arbres en printemps sont affamées de beauté .
  
 І я мяняюся,
 кожную секунду я мяняюся .

 Я развіваюся,
 Я еду гучна і чыстым дыханнем сусвету,
 і свет змяняецца ўва мне .
 
 Я п'ю звонкую празрыстасць,
 і пасылаю .

 Мая місія - данесці тое, што ёсць
 наўздагад ад будаўнічай іскры .
 
 Цярпенне, цярпенне,
 у мяне косці трашчаць
 гарышчы пустуюць,
 слова адкрывае адтуліну горла,
 Я раскінуў ветразі княжацкага сашніка,
 і завяршыць дадзенае .

 Маё цела .

 І гэта шчасце мець цела .
 
 Цела акіяна з адлюстраванымі бурбалкамі паветра,
 і гэта магчымасць быць у напружанні
 да ліманаў вечнай зары .
 
 Гэта праз асабістую практыку,
 насуперак сядзенню ў цені ,
 чым сустрэць холад раніцы,
 адкрыць крык жыцця
 далёка ад кахання-нішто, якое было нашым .

 мая самая дарагая істота,
 гэты свет унутры мяне,
 вышэй за мяне,
 іншы я .
 
 я твой .


 268 

  каханне не сказаць
 цэт гарызонт
 гэты колер ,

 Ne pas saisir le téléphone
 і ведаю цябе толькі праз боль адсутнасці .

 Ноч , ля самай крыніцы
 забабоны і зняцце ,

 Errer par temps de pluie
 пад бурай крыві
 памятаць аб скаргах і папроках .
 
Вечны паветраны бурбалка
 давай паслухаем
 давайце паглядзім вакол нас ,

 Accusés de finitude triste
 нас хвалюе будучыня
 мы вядзем дыялог адзін з адным .

 Кахаць, нават не аддаючы
 рамонак і васілёк
 нават не адкусваючы плёну канфліктаў
 без слова дабрыня
 не зрабіўшы першага кроку .

 Захаваць у сабе непакорны клопат
 з куфра ўспамінаў
 тая судзімасць на замку не адчыняецца
 рызыкуючы перажыць непапраўнае .

 Моўчкі ,
 ілбом да краю калодзежа
 прапанаваць неба і зоркі ,
 дацягнуцца да жывога адлюстравання ,
 гэтая ласка быць галоўным .


 267
 

 Пафарбуйце вокны сінімі чарніламі.
 Захоўваюць кіпцюр ясеня.
 Suivre les gouttes d'eau tomber du toit.
 Паказвае на фазана, які сядзеў на горцы ў садзе.
 Puiser l'eau de la fontaine dans les seaux de zin.
 Вярніце заколку ў валасы.
 Escalader le tertre exposé au vent du nord derrière la  
  maison.

 Апусціце яго капыты ў свежы гной.
 Не забудзьцеся пра ваўняную шапку.
 Après l'orage faire naviguer les bateaux d'écorce de pin      
  sur la flaque d'eau.
 Surprendre les grands parents évoquer au coin du feu mon  
  père et mes oncles.
 Адсартуйце сачавіцу ў вялікую карычневую талерку.
 Выбар і ежа гарачай ікры.
 Сеў на камень пад закратаваным акном.

 Прыгатуйце ліставае цеста ў праду.
 Збіраюць траву для зайчыкаў.
 Выберыце палку.
 Правядзіце рукой па грубай скуры кароў.
 Паглядзіце на іх вялікія сумныя вочы.
 Зрэдку, плакаць разам з імі.
 Revenir de l'abreuvoir par la côte en tenant la queue de 
  la Mareuille.
 Нагадаць сабакам, Рыкет і шампанскае.
 Пачуйце, як жалезны бару апускаецца ў яго карэту .
 Залазьце на крэсла, вазьміце сыр пад столлю.
 Адкрыйце вялікую скрыню з хлебнымі піражкамі.
 Ідзі выцягні віно з бочкі над дзіркай.
 Той доўгі шлях да нядзельнай царквы.
 Le cadre de grand-père chargé de ses médailles  
  militaires. 
 я не ведаў , Мне не сказалі.
 Каб вялікія павінны былі клапаціцца пра малых.
 Іду на абавязковую здачу.
 Клепсідра часу пераварочваецца.
 Цішыня.
 Cette levée de poussière provenant de la route en terre  
  battue.
 Пры моцным ветры трымайце бліскаўкі гатовымі паляцець 

 Сядай на ровар.
 Disparaître dans la forêt de Laroussière entre pins et 
  genévriers.
 Чуеш, як вецер гаворыць.
 Кадэнцыя.
 L'horloge frappe le temps de son battant de laiton 
  brillant comme un sou neuf.
 Яны не павярнуліся, калі я іх паклікаў.
 Hors la brume matinale émerge la mise en demeure de nos 
  ancêtres.
 La terre se craquèle.
 Праз шчыліны ўсплываюць успаміны.
 Я адкусваю яблык.
 Яблыня хіліцца да майго ценю.
 Elle parle de ces cendres répandues sur le pas des 
  portes.
 Апошні крык кахання за межамі распранальні.
 На полі стаяць жэрдкі.
 На шляху быць зялёным лугам будучых пакаленняў.

 Fleur parmi les fleurs le soleil ouvre et ferme ses 
  corolles fraîches.
 La Lande de ses herbes rêches presse nos têtes contre son    
  sein.
 Удалечыні адбітак гор.
 Свінец з Канталя, ле Пюі Мары.
 Гучыць Анёл Панскі.
 Перад ціхімі галасамі нашы пальцы злучаюцца.
 Vienne le temps de changer l'eau des fleurs.

 265
 

 У скамечаных хвалішчах
 жыццёвы шчыт засланяе зрок
 з'едлівыя зачысткі
 плачуць мудрыя камяні .    

 Вецер хвалюе магутным гулкім
 хмызняковыя рамы
 раздражняць кроплі алею
 упіваючыся ў брудныя твары .   
 
У канчатковым выніку падаюць геадэзісты
 з дадатковымі люстэркамі ,   
 секвенирование ,   
 жорсткая - гэта стыхійная атака .   

 Вытрыце ім морду
 сабакі з паднятымі вуснамі
 на скрыжаванні дарог .   

 Група дзяцей
 пад навесам
 моцны ад дамінаванага страху .   

 Гукі крыку
 стаць лямантам
 у стройнасці мары .   

 Усё пасуе ,   
 людзі ,   
 духі прыроды ,   
 гэтыя неразумныя галасы ,   
 прамая інструкцыя .   
 Пах зямлі адганяе пыл ,   
 скура раскрывае вусны ,   
 аблокі густа мочаць малаком багоў .   
 Бачнае становіцца нябачным ,   
 нябачнае становіцца бачным светам . 
  
 Стварэнне мяцежнае пад сваёй маскай ,   
 стварэнне прыгожае ,   
 сутнасць выдыхае мілую песню ,   
 я тупая ,   
 лячэбныя работы .   
 Запаленая люлька ,   
 Я ахвярую сваю душу ,   
 і ўстаць ,   
 у ім ,   
 у маім асабістым ,   
 паміж мёртвымі і жывымі ,   
 проста капрыз быцця .  

 
 266