Слёзы ў хаце
 смутак паварочвае ключ
 рыпяць дзверы
 сцены нясуць вільгаць
 яе прыгожыя ясныя вочы мільгаюць .

 І яшчэ
 няма слядоў попелу
 жыццё ўсё яшчэ гарачае
 сярод аблокаў
 што месяц ахутвае .

 Мех пакрывае страх
 з яе голых грудзей
 корміць яго душу
 нясмелыя агні гаворкі
 стаць палётам кажаноў .

 ўзяць водпуск
 супрацьлегласць дня
 калі дзеці спяць
 калі падымаюцца халодныя ўздыхі
 як туман на дне даліны .

 Цвёрды, як камень
 нялюбая набожная кветка
 стала непагашанай свечкай ,
 зморшчаны аркуш паперы
 пад гусіным крокам уздыму жоўці .

 Да падвойнага паслання мары
 нашы рукі ахопліваюць пяшчоту
 пры патушаным пажары надвор'е
 шпацыр імклівы
 пад зорны шыфанад .

 У лішку сіл
 варта млявасць
 з духоўнай пячоры
 цёмнае прадчуванне
 становіцца мёртвым лістом .

 Ni forme ni visage
 у гэтай сяўбе
 навернутыя жанчына і мужчына
 пераходзіць з ганка на ганак
 падпісаць старонку чарнавіка .

 Націснуць на дзверы
 увесці вялікую сетку падману
 пад смех млявага сну
 перайсці Паўночны мост
 страх, што прыліў забярэ нас .

 Мы, мудрыя бадзягі
 вагі саспелых пладоў
 на звонкім бруку
 каштоўныя нам сувеніры
 без разумення , своечасова .

 Квадратнае свячэнне
 задзьмуць свечку канца дня
 кветкі і слёзы скарыстацца момантам
 мора нясецца
 Я застаюся .



 294

 Les mots que rient ma mère   
 douces fleurs des champs   
 grappillées de main de fer   
 sans crainte ni orties     
 ad hominem     
 couvrent  l'horizon   
 reliques        
 ensevelies à la truelle     
 dans le béton des souffles courts.   

 Les objets se dissolvent   
 les gadgets s'entassent sur la plage   
 un drapeau claque son opprobre   
 la capsule saute   
 au vestibule des agonisants   
 le chien précède l'homme    
 l'homme précède l'âme   
 le jour s'estompe   
 un visage jaillit   
 telle une carte postale   
 la sacoche du berger   
 pleine d'oignons et de dignité   
 pour exposer en bord de rivière   
 au frais cresson d'une petite musique   
 sans présage   
 mais tout en surplomb   
 le trou noir du passé.  


 
 293