Жыў-быў аддух
Для яблыкаў качацца па зямлі.      
 
Сядзьце там па-біблейску
Марта і Марыя твар у твар.      
 
Рыба і птушка
Прасочвалі ход іх сустрэчы.      
 
Гук і вада іх гаворкі
Пырскаў фантан утойлівым ценем.         
 
Каб больш не клалі пеўніка
У чыгуне, — казалі яны адзін аднаму.      
 
Падводнікі Антанты
Верылі ў іх, як мяккія блохі ў дні.      
 
Сказаць сказаць праклясці
Словы тлелі.      
 
Так што рука падае ад цела
Зрабі сэрца з іх тонкіх пальцаў.      
 
Пена ў кутках вуснаў
Прыйшлося адступаць.      
 
Notre Sœur était là   
Et pûmes lui glisser par l'opercule   
Les papiers de la recommandation   
Que nous avions préparé    
Pour le mur des lamentations   
Mais que la grève des aiguilleurs   
Nous réorienta   
Vers cette tonnelle  
Où claquer des dents   
Est moindre mal   
Quand dans la saulaie   
Couinent les corbeaux   
Préparant une nuit de silence   
Ridulée par un vent frais   
Appelé par ici   
Le Briennon des enfants   
Façon d'accueillir le souvenir   
Des garçons et des filles   
Se retrouvant au lavoir   
En tête à tête avec les étoiles   
Cheminant en Galaxie   
Affectueusement   
Sans formalité   
Comme voyageurs de la Joie   
Разгортваючы свае кошыкі
Бразганне ад удару сталовых прыбораў
Перад Тайнай вячэрай у Вінчы.      

( праца Фрэдэрыка Лемаршана )
 
1025

A ne pas cesser d'encenser   
Ces fleurs de printemps   
Blanches épures de la soudaineté   
Vites courbées et flétries   
Par la pluie fine d'avril.      
 
Яны выклікаюць гэтыя кветкі
І задаволены меню
Узвышша дня
Прайшоў пад бункер ночы
Гэта немаўля гатова да шлюбу.      
 
Яны сказалі мне карэганы
Што сілы цяжару магутныя
Калі раніца моцна шуміць
І куры гакатаюць
У гэты год каранаванай душы.          
 
Скажам добрыя словы
Пахі і гукі світання
У беспарадку шляху
Каб прыбраць мокрую траву
Да крыніцы розуму.      
 
Мышка плача
Пад гарышчам
Прынясіце вялікі грызлі
Каб перадаць пысу
Паміж дошкамі загону.      
 
Не панікуйце
давайце будзем пільным чалавекам
Гэты загінулы бог, які памятае нябёсы
Над абрывам нацягнулася вяроўка
З мэтай адарвацца ад матэрыі.      
 
А потым, калі не спяшацца
Прамажце пабелам
яблыні ў садзе
Гарантыя пастаяннага бляску
Калі спыніцца пакланенне ранам.      
 
Знак ласкі
Пара ўставаць
Пабудаваць унутранага чалавека
Для змены асяроддзя
Укладзіце думкі ў кнопкі.      
 
 
1024

У цеснай цішыні
Ёсць падарожжа
Гэта мастацтва пакуты ў сучаснасці
З унутраным і юнацкім запалам
Праходзячая кагорта.      
 
А потым прыходзіць гульня   
Celui du regard oblique   
Frémissant d'horreur   
Devant la haine   
Ne parvenant pas à dompter l'événementiel.      
 
Такім чынам, дзіця становіцца на калені
Прыгожае дзіця святла
Перад каменным лішайнікам
Прасіць меч і рагатку
Брынкебалантэс па баках вагона.      
 
усё адно
мы натоўп
І крэк не можа не
Трымаць у сваёй нішы
Танец аголеных цел.      
 
 
1023 

квадрат тузаў
таго, што было
У Бергераў
Цётка Мары і дзядзька Жан
Арандатары кахання
Гэтая прыветлівая жанчына
Гэты чалавек са славянскім акцэнтам
На вертыкальным прыёме
Як толькі настаў час Бэзу
была вечарынка
Фестываль Белотэ
Фестываль ставак на конях
Свята тлустай ежы
З вялікім клубнічным салатай
І ўсплёскі голасу.      
 
Сабака Блэк арганізоўваў усё гэта
А вішня захавала сюрпрыз
З бялявай і мясістай Панны прадмесця
Хто ў сонечным промні
Пстрыкае языком
Сутыкнуўся са спакусай свежых садавіны.      
 
На заклік гэтага шляху
Шум не мог зайсці вельмі далёка
Ён круціўся
і яго прагрэс
Быў той вечнай душы
Па сцежцы агнёў
Участак у надзвычайнай прывабнасці
Да прыхільнасці
Каб быць сур'ёзным
Ва ўмовах падпарадкавання сілам працы.      
 
Le corps et l'âme se rejoignaient   
Engageaient la bagarre en perdition   
Assouvissant leurs envies matérielles   
Si lestes   
Et s'enfonçant plus avant   
Avec le train fantôme  
De la fête à Neuneu 
Dans le tunnel aux squelettes
Répondre à l'appel du Très Haut   
Répondre avec détachement   
En suivant à la lettre
Le programme des festivités   
Repas gras   
Et fraises au dessert.      
 
 
1022

Знутры звонку
Паплечнікі і паплечнікі жэняцца адзін з адным
Падрыхтоўка ружы
У галавакружэнні свайго ўзыходжання.      
 
малюсенькая навука
Скрыжаванне шляхоў
У яго шмат выпрабаванняў
Збліжаюцца да скуры тунікі.      
 
Перашкода праходу
Са стацыянарных элементаў
Яны ператварылі зямлю ў ваду
І агонь у паветры.      
 
Светла і празрыста-ружовы
Да глыбокіх раскопак
Вы прыкрылі пятлю прыстойнасці
Песню адраджэння.      
 
En surface   
Figure de soie   
En agilité feinte par ton lent dépliement     
Tu es vraie et la vraie vie recommence.      
 
Мы садоўнікі руж
З шумнай і няўрымслівай фантомнай трупы
Бурбалкі і прылеглыя бурбалкі
Каб лопнулі галёнкі твару.      
 
Вылучаюцца пялёсткі
У запраграмаваных калецтвах
За пышную ляльку школьнага свята
Зрабі свае першыя спробы на сцэне і ў сэрцах.      
 
Няма больш паралічу
Вяршыні і прорвы апраўляюць жаданне
Будуць вочы бурштыну
Адкрыты для святла.      
 
Завяжыце свой лук
У захапленні ад напружання цягліц
Павярніся   
маленькая сава
Каб сузіраць паразу вечара
У тэрмінальным захопе
Расслабленыя суставы
Для вяртання свабоды перамяшчэння
Каб быць інаўгурацыйным адлюстраваннем
Сапраўдная пара
Ідзе на яго вяселле
Да капрызнага неба
З кола кахання.      
 
1021

Tu écris droit   
Avant que le penché vienne   
Te faire nique   
Alors que tu piges vite   
À te remettre à l'endroit   
Avec derrière toi   
Le souvenir du pas tout à fait   
Laissant aux nymphes boréales   
Le "pas neuf pas pris" des nuits d'insomnie.      
 
Такі ж шэры, як бесклапотны
На мяжы ад'езду
Вы адышлі ад непераадольнай здані
З галёнак, сцегнавых костак і чэрапа
Прытрымліваючыся разбурэння часу
У жалю
вандроўнікі зары
Схільны пакідаць хатнюю базу
Ногі і кулакі звязаныя па схеме.      
 
Вы пішаце сапраўды прама
І гэта паказвае
Паміж вадой і пяском
Адхілены ад справы
Гаворка паўсловамі
З іншых месцаў і сёння
калі прайсці
Падымаючы пыл лета
Канюшына і эспарцет хлеў засыпаць.      
 
1020

Femme d'un cran dessus   
La riposte fût au carénage   
Le jeté du manteau   
Qu'affligea l'instinct   
A cru à dia   
A croire chimères tombées en acrotères   
Plus belles que gargouilles en mystère   
Gouleyant d'algues humides   
A la portée d'oiseaux de mer  
Exposant au risque du temps   
Brumes et korrigans   
Dansant soucis et passions   
Sous le voile d'une aile   
De peur et de mort   
Altérée    
De sanglante manière   
Cette mise    
A l'horizontale   
Du soir venu   
Goutte de sang déposée comme bijou doux   
Sur la joue   
De cette femme   
Couleur amère   
Cette femme d'un cran dessus   
Le père disparu   
Aux écluses du ciel.      
 
1019

Я лавіў мінулае
Пад ялінкай
У балоце параненых дзяцей.      
 
Канчатковы хлоп
На парадак жадання
Шчасце прыходзіць у прызначаны час.      
 
Я размаўляю і дзейнічаю на дыбачках
Такі ружовы фламінга ў чаканні ўвасаблення
У фактуры летняга вечара.      
 
Колькі каштуе
Каб экіпіравацца цёплымі ботамі
Ажаніцца з халодным і вільготным.      
 
Адвес
Выпадкі жыцця
Няма пераможцы, акрамя таго, хто ўцякае.      
 
бо пасля нічога
Пляма крыві на тваім каўняры
Сатрэ клопаты на сяле.      
 
S'échappent   
Au goutte à goutte d'une perfusion   
L'écrit et le parlé.      
 
En clamant la Liberté   
Les amants de Saint Jean   
Ont consumé toute réalité.      
 
Аддушыны няма
Вось такая дабрыня
У пачатку гал.      
 
І пакуль мора адступае
Бліскучая абалонка
Заклінанне слёзы ценю.      
 
 
1018

Ecrire pour ne rien comprendre   
Vivre pour prendre   
Et s'entendre rire   
Jusque dans la fleur d'amandier.      
 
L'existe-sens est à rebours de nos actions   
Nous les perclus de l'amour doux   
Les enchanteurs du fond des cavernes   
A hurler avec les loups.       
 
Respirer est mieux que de rester sans rien faire   
Bras ballants   
A recevoir une balle en plein front   
En sortant de la cave.      
 
Joindre les deux bouts   
Sans enfumer son propos   
Réserve sur le tard   
Parole d’évangile à peu de frais.      
 
Passer par la fenêtre   
Langage et vermifuge   
Occasionne au passage   
Charivaris et calembours.      
 
Se caller dans le fauteuil des ancêtres   
Déclamer les mots de la nuit   
Paraître vieux sans être jeune   
Mérite poubelle jetée au visage.      
 
A sauter sur les ressorts du canapé   
Le plafond se rapproche   
Sans pudeur et sans masque   
Par temps de pandémie.      
 
J'ai jeté en pâture ce qui se fait de mieux   
M'en suis fait une amie   
Frisottis et tutti quanti   
Une arme à la main.      
 
Ce n'est qu'à la fin de la récréation   
Que la création passe le gué de la tradition   
En émotion de la possible nécessité   
D'avoir été soupape rituelle.      
 
Et si j'ouvre mon cœur   
C'est raison menée   
D'être l'enfant de l'instant   
Dans le courage du compromis.     
 
 
1017

La parade descendait la colline  
Fifres en tête   
Puis tambours et trompettes   
Pour finir par les bugles et l'hélicon.      
 
Le vent noir de l'hiver   
Soufflait à se tordre les chevilles   
Sur les mottes d'herbes   
Disposées là depuis des siècles.      
 
Au loin le canon incessant   
Faisait vibrer les frênes   
Caquetant de leurs branches    
Telles baguettes devant le bol de riz.      
 
Les formes alignées   
Aux pieds des immeubles   
Par paquets de cinq   
Dimensionnaient  les fosses.      
 
Point d'objets inutiles   
Sur la plage   
Rien que le corps émasculé   
Du vibrionnant poète.      
 
Je n'avais pu lui dire que je l'aimais   
La femme des quais de Seine   
Main dans la main jusqu'aux Tournelles   
Près de la cage des suppliciés.      
 
Le siècle avait deux ans   
Soixante deux exactement   
Et l'on dansait au Slow Club   
Tard dans la nuit.      
 
Les missiles sifflaient au sortir des caves   
Et la brassée de feu mordait le ciel   
D'une boursouflure rouge et jaune   
Sans que le bleu de l'âme paraisse.      
 
Ce soir je caresserai Grand Chat   
Jusqu'à l'épuisement   
A même le sable noir de la plage   
Griffée par les vaguelettes de la mer.      
 
Tout est rassemblé   
Pour ceux qui subissent l'outrage   
De demeurer le visage impavide    
A la lueur des torches de Carnaval.      
 
J'avais cru que la liberté   
Émargerait à l'entrée du théâtre   
Et bien m'en a pris de prendre mon envol   
Vers la pleine lune du cycle des contemplations.   
 
Churent meurtrières les poussières de la fragmentation   
En crevant le tympan des grand-mères   
Pendant que les enfants cherchaient protection   
Entre les jambes des femmes.      
 
Ne plus penser que la terre est ronde   
Ni que le soleil reviendra   
Dans les ruines fumantes   
Juste le passage des chiens errants.      
 
Il suffirait d'une pression de l'index   
Pour que la tête éclate   
Contre le mur de briques   
Du monastère honni.     
 
Les illusions se chamailleraient   
La Vérité serait saisie par l'horreur   
Il y aurait du sang sur les marches   
En descendant vers le Potemkine.      
 
Et puis rien   
Si ! Un peu de lumière entre les doigts   
D'une main augure de l'embrasement   
D'un rêve pour les lendemains qui chantent.      
 
Le ciel souriait   
Édenté, et je me suis enfui   
Sans famille   
En toute tristesse, de l'école de la rue Rouelle.      
 
Il y avait Pierre, Nad   
Et puis Hug et Julie   
Et j'ai pris mon chapeau   
Pour me carapater dès l'aube.      
 
L'un pousserait le sujet vers le monde intérieur   
Introversion   
L'autre vers le monde extérieur   
Extraversion.      
 
Et ce serait bien comme ça.       
 
 
1016