Ĉe la faldo ĝuste
 inter la malnova kaj la nova mondo.
 Ke homoj transformu sin
 en memscio,
 la interna lukto,
 persona sperto.

 Ke gvidiloj estas plene engaĝitaj,
 ke ili konservas la tradicion en sia 
bataloj de la momento,
 nur estaĵoj, des gvidantoj, majstroj 
fekundigi 
nos spuroj estontecoj,
 kiun ili antaŭenigas per humileco, pacienco 
kaj 
fidu niajn idealojn de la morgaŭo.

 Kio okazas al la resanigantoj
 kapablaj malkompartigi niajn tavolojn 
konstitua,
 purigi nian estaĵon de la heredaĵoj kiuj pezigas nin,
 fortigi la korpan bazon
 por psikologiaj dimensioj 
spirita
 atingi niajn profundajn somatajn tavolojn.
 Kio okazas al la propetantoj
 la simplaj
 la vokis, kiuj vokas
 tiuj, kiuj ne pruvas sed atestas
 tiuj kiuj rekonas kaj kultivas nian 
nescio
 la suverenaj alkemiistoj, kiuj neniam rezignas 
ne ilia laboro.

 La necesa noveco fariĝu vento 
rekte
 la spiro kaj la lumo portanta la personon 
homa
 sur la vojo al memkresko
 survoje al la koro
 kie ĉio komenciĝas.



 292

Kuŝante sur la bordo, ĉe la falo de 
jour, en la oleo de la koloroj de la spirito, la 
laŭ la ŝtonpiramidetoj, starigitaj harpoj, de 
aperis altaj figuroj. Filtri la venton, 
la krio de birdo eliris el la dekoktoj 
marsoldatoj. Sen konfuzo, viroj 
trovis la hieraŭan pluadon kaj la sunan herbon.  
Estis dek el ili ; dek vivantaj inter la 
Nevideblaj kaj la forestantoj, dek viglaj vivaĵoj 
de la firma konvinko baldaŭ ekveturi 
el la fiŝoj ŝlosas al la neverŝajna 
fino de la tago.

 Tie estis la patrolisto, filozofo, 
la instruisto, la patro, la baptopatro, la paredre, 
la pastro, la poeto, la deĵoranto kaj la 
psikologo.
 Ni, bonaj viroj, estas faritaj en 
komplekseco de la plureco de funkcioj. 
Kaj ĉi tiuj dek figuroj en prescience estas al 
malkresku, por ke venu pli bona tempo. 
Ni ne malakceptu niajn ombrojn kaj niajn 
vundebleco, ni estu humilaj, ni estu la ŝtofo 
de la nova interkonsento, tiu de 
junuloj kaj junulinoj kiel ĉielo 
trenante nun al la idilio 
kaj multfoje proponis al tiuj vestitaj en sia 
naskiĝa lumo.
 Tiel estu kaj ni estu 
daŭrigi nian taskon.

 La patrolisto 
 Ĉe la limoj de la konscio, kie la 
aferoj estas pensitaj ekster la tago 
senmova li estas ĉi tiu serĉanta homo, 
la gardostaranto malekvilibris sur la
rando de la klifo aliloke.
 Ĝi trairas la teritorion kiel fajro 
leprekono 
de unu okazo al alia kiel oni viŝas 
polvo sur fenestrobreto.
 Li estas la raportanto de ekscesoj kaj 
aliaj elvojiĝoj de la establita ordo.
 Li vidas tion, kion oni devas fari ĉe la randoj 
de iluzio.
 Senĉese vojaĝante la randon de la 
teritorio kie estas farita kaj malfarita lasu ĝin 
aperas interkonsentitaj kantoj, li redonas 
konto pri la efiko de la sagoj de la 
normaleco sur la merkata celo de 
ĉi tiuj grizaj tempoj.
 Larmo post larmo, li paŝas 
grandaj distancoj, en orelo esti, en 
egaldistanco de la unua videbla sango kaj 
de la beleco, kiu sekigas la fontojn 
malhela.

 Filozofo
 En la profundo de la kreaĵoj de la menso, 
duonbruo, ĉi tiu tranĉas kaj retranĉas 
signifo 
vortoj kaj konceptoj.
 Li aŭskultas per movo de sia menso 
la kolizioj kaj malfruoj de la lingvo.
 Li forĵetas per svingo de la mano la 
ripetu ilin por submeti ilin al kritiko.
 Li ĉiam antaŭeniras kontraŭ ĉi tio 
kiu iam estis farita.
 Li estas la eterna zorganto de bona uzo 
vortoj 
kaj konceptoj.
 Li fosas en la kompleksecon de 
instinktoj, uzoj kaj asertoj 
konstrui la elstaran proponon 
se nur provizore.
 Ĝi estas la garantianto de kapturno 
historio per sia viglado en esprimado 
la vero precize, simpleco kaj 
perteneco.
 En la miksaĵo de vortoj puŝitaj 
antaŭen, komplekseco movas lin kaj 
stimulas.

 La instruisto.
 Sinjoro " mi scias ĉion " funkcias en 
la silentigita klareco de la bibliotekoj kaj 
muzeoj. 
Li ŝajnigas ignori la "lernis nescion" 
kiel menciite de Nikolao el Cusa.
 Li amasigas menuojn faritajn el 
vivo, la dokumentojn, pensoj,
la spertoj kaj poste 
Malĉifri, fari ilin digesteblaj,
klasifiku ilin, donu al ili koloron 
pli malpezaj por fari ilin 
videbla por ĉiuj.
 Li estas la asertita mastro de ĉio 
scio ke nekongrueco aŭ 
prolikseco ne timigas .
 Li fiŝkaptas, esploro, akumuliĝas kaj 
neniam forĵetu;
 Lia kapo estas Ali-Baba kaverno ; 
plus 
estas kelkaj kaj des pli bone.
 Se ĝi enfermas la verbon per gramatiko 
kiel la homo de potenco, kiu li estas, li povas 
ankaŭ 
liberigi vortojn el ĉenoj kaj alvoku 
spontaneco, ĉi tiu danĝera 
subfosa potenco.

 La patro.
 Li havas infanojn, studentoj, disĉiploj 
kaj diligente alprenas sian rolon en 
la plej grandan respekton al aliaj.
 Ĝia vojmapo estas desegnita ; li 
dediĉita al la bono de la proksimaj al li kaj ankaŭ 
por li ĉar rekompence ĝi certigas al li trankvilon 
kaj sereneco.
 Li nutras la dankemon, kiun ni donas al li 
ordonis, defiu la pigmalionon, la provizanto 
de vivo.
 Poste malfrue, lia forto malgrandiĝas, 
li esperas, ke liaj malgrandaj kaj junaj ŝosoj 
de hieraŭ ne forgesos ĝin, tio kion li 
donis al ili aŭ antaŭeniĝon por la estonteco, 
kaj ke ili helpos al li havi maljunecon 
feliĉa.
 Longe antaŭ ol li estis filo aŭ studento de a 
modelo, kiun li ankoraŭ laŭdas 
malgrandaj dozoj kiam sole en la postfesto 
de renkontiĝo ĉio tremas kaj misformiĝas 
ĉirkaŭ li en la senpezeco de a 
somera vespero, rikoltoj revenis, korpuso 
elĉerpita, plena stomako.
 La filo, la lernanto, le disĉiplo, Ĉiuj 
depende de la transdono estas figuro
de pripensado por la patro instigante lin pliboniĝi 
konu vin kaj alproksimiĝu al la estonteco kun malligo.
 La patro, donita, lasita al si mem de la 
emociaj kaj sociaj ligoj kiuj ligas lin 
provas eternigi la pereeblan. Li 
inter submetiĝo al ordo kaj ĉi tiu impulso 
de ruiniga vivo, kiu puŝas lin nei sian 
devoj konsentis enpuŝi 
ekspansio de ĉi tiu impulso por eterneco kiu ŝajnas 
senfina kaj igas lin lumigi la lumojn sur la 
monteto por alporti ĝin al inkandesko.

 La baptopatro.
 Lia ĉapelo estas somera, liaj poŝoj 
profunda kaj lia rigardo kaŝita de okulvitroj 
nigra.
 Li gardas sian posedaĵon, aferoj kaj homoj, 
ke li havas respondecon protekti. Li estas 
la sinjoro, kiu konservas sian 
devigis, ses servutuloj.
 Tuj kiam la logilo prenas, ke la fiŝo estas 
ferré, li muelas kun entuziasmo ĉar tio estas lia pravigo por ekzisti.
 Li ne ŝatas perdi kaj pro tio 
trudita persvado pliigas siajn gajnojn.
 Li ŝatas esti honorita kaj ŝpareme 
disvolviĝas en taŭgajn kurbojn antaŭe 
eniri la arenon de la posedantoj de 
la riĉeco.
 Estas la sociemulo kiu havas komercan senton 
kaj trovas sian ekvilibron en donado 
donante kondiĉe doni malpli ol 
la alia.
 Li estas la lumturo en la ŝtormo de timoj 
kiu promesas savon por maristoj en 
mizero.
 Li minacas kaj timigas, unika timo, 
tiu, kiun li postulas.
 Ĝi tavoligas liberecon sub matraco de ŝajniga respektindeco.
 Li ekspluatas sian brutaron, al li la kalkulilon 
efemeraj aferoj sed tamen 
malmola kaj rapida.

 La partnero.
 Li estas paro kun ununura persono 
tiu vivo igis lin renkonti.
 Ĝi supozas sekurecon kaj protekton al 
ĉi tiun.
 Ĝi aliras la polusojn interkonsentitajn 
la kunveno kun la celo superi 
mem.
 Li iras antaŭen ; kaj se tio ne estas 
la kazo li finas la rilaton.
 Konfronto kun la alia, ĉi tiu falsaĵo 
spegulo 
de si, kiu alvokas lin al viglado 
kaj discernado povas en la plej bona 
kazoj permesas al ĝi eviti blokadon 
en la fascino dediferenco kaj metis 
ĉi tiu meze de la atenta renkonto, 
evitante nenecesajn ripetojn, verŝi 
insistu vigle pri la malkovro 
ĉiufoje surprizante el la lando de la veroj 
viva, de tiuj, kiuj ne povas esti reduktitaj 
al formulo.
 Li ne tradukas la sekreton por la alia 
por sekvado. Ĉiu havas siajn proprajn haltojn en ĉi tio 
aventuro kie la lumo nutras nin.

 La pastro.
 Li oficas.
 Garantianto de misteroj, ĉi tiuj sekretoj kiuj 
kunvenigu aron da viroj ĉirkaŭe 
fondaj principoj, en loko 
dediĉita, li portas la grandan mesaĝon al sia 
grego.
 Li estas la inicito, la ricevilo/ujo 
de principo farita el ombro kaj lumo, 
reflekto de kosmo pli granda ol si mem 
por protektaj celoj, helpo kaj 
subteno.
 Li propetas, direktas animojn kaj 
pensoj kaj korpoj al la rezulto 
de vivo kiu malgra la sufero, 
provoj kaj morto direktas nian 
vigleco al la kontraŭespero de a 
fino de sufero, de akceptitaj testoj 
kiuj servas por kreski sur nia vojo kaj 
faru la vivon post la morto eterna 
kaj feliĉa.
 Kelkfoje li ankaŭ povas plenumi sian 
"paroĥanoj" de malestimo al vero 
rivelita al la sufero de senkondiĉa akcepto sen empatio.

 la poeto.
 La risko de kompreno.
  Li batas la kamparon per la nazo en la vento, ses 
perceptaj sentoj malfermitaj por ĉerpi 
la esencaj elementoj en perloj 
roso de la matenoj de la mondo.
 Li elektas kaj kolektas la finfinajn fruktojn 
emocio, de penso kaj spirito, 
esti, flui kun kio estas tie.
 En stato de medita tranco li spuras 
nova vojo en la makiso de sia 
pensoj plenaj de kutimoj, de 
antaŭkondiĉoj, kulturaj indikoj;
 Homo de la pasinteco kaj nuntempo, viro de 
kulturo kaj sentoj, viro okupiĝis pri 
ĉiutaga vivo, li portas sian laboron enen
malekvilibro inter komprenita solveco kaj
la abismo de malracio.
 La poeto estas sola kaj lia vagado estas 
komparebla al la klareco de la brilvermo 
lumigante ovoŝelon.
 Li atentas, filo konsidero, al 
la randoj de la profunda arbaro kun sulkoj 
predanta , kiam la vento blovas 
subitaj ŝanceliĝoj tra la foliaro 
kolektante nebulojn, senarbejoj, bruoj
ŝtele, raŭkaj krioj de bestoj en unu
bieraĵo, kiu tremigas konvinkojn 
la plej obstina.
 Li fuĝas mem-justaj klaĉoj kaj 
estas establita nur je bona distanco de mallumo 
spirito.
 Ĝi estas de nia tempo sed ankoraŭ kun 
ulnon aliloke.
 Li kantas, danse, raslado, silentu kaj skribu 
ĝis morto okazas por la 
renovigo de ĉiuj aferoj, por Kristnasko, 
tiel ke malantaŭ la aspekto montras la 
gusto de malpermesita frukto.
 La poeto scias, ke li ne estas freneza kiam 
li renkontas tiun, kiu similas al li.

 La deĵoranto.
 La vivo metis ĝin tien. 
 En loko kaj tempo de la danco de la gametoj 
li elkovis ĉiujn sulkojn, perdita, brutaligita 
per la ordono de naskiĝo por 
dirante, ke vi devas preni respondecon, 
Tamen.
 Ne elektita ... kaj tamen respondeca !
 Li metis unu piedon malsupren kaj poste alian al 
en sia plenumita vertikaleco konekti la 
ciel kaj la tero.
 Li antaŭeniras sen demandi 
En 
la granda malpleno de nerespondo.
 Rekte antaŭen, la vojo estas plena 
de provoj, kiujn li alfrontas sen 
ke la instrukcioj por uzo estas listigitaj en la 
bastingage.
 Li faras tion, kion oni devas fari, li obeas.
 Plena de subpremitaj liberecanaj deziroj, 
ĝi foje kompletigas sin en la lulilo 
de tagiĝo dum la lumo devigas lin 
manifestiĝi.
 Lia tasko ŝajnas sendanka. neniam plu 
ne retenos la mortajn foliojn 
petante nur fali. Ĝuste en lia 
botojn li atendas la portantan/portantan venton 
kiu realigos ĝin.
 Ĝi estas la signo de vojo  
kie neniu scias kio okazis en la pasinteco 
l'horizonto.

 La psikologo.
 La observanto/observanto de la iroj kaj 
venis el la psiko, emocioj kaj 
klingo.
 Li estas la metiisto de sia korpo kaj 
lia menso.
 La akompananto/akompananto de sia 
persona vojo, kreski en si.
 Li estas la organizanto de la kapricoj de la vivo 
en 
miksaĵo, kiu ebligas al vi esti vivanta kaj 
konsciaj pri la vojo veturita.
 De korpo al animo sen forigi ĝin 
medio li vojaĝas la grandecon de 
nia interna pejzaĝo, spegulbildo de la mondo 
ekstere.
 Li mordas la silenton je intervaloj 
neegala kaj ricevas la tolaĵon ĝuste en la koro 
malpurigita.
 Ĝi bildigas la spiron en perspektivo 
retenita por ne ĝeni ion altvaloran 
ekvilibro, kiu tie antaŭ li oscilas 
klinita inter enamiĝo kaj forgeso 
de vario.
 Ĝi ofertas eksperimentojn en 
klaraj kaj sekretaj malbaraĵoj 
profunde en la arbaro tiel ke la arbo, 
la kuniĝo de la supro kaj la malsupro, la vundo 
inter ĉielo kaj tero, ĉu la referanto 
de necesa paco por nia 
malpaca homaro, eterne 
malfido kaj ke nenio povas konduki 
al lia perdo.



 291

 Bruna ŝnuro
 hokita
 donacpakaĵo por la amanto de fuko
 nedifinita sur tuja trairo
 lumo kaptilo
 ofertis oferon
 pako
 el vortoj
 demando demandis
 maniero esti en vaporiĝo de la videbla
 kunkulpeco inter la eterna kaj la pasema
 radio de ĝojo
 sen malhelpo al la vojo
 atesto pri la limoj
 senfrukta kaj graco
 sen deklaro
 per ludo de algoj
 havigi sin en Babelo
 vibroj
 kolonoj subtenantaj la nevideblan templon
 altaro markita per kruco
 migdalo de la poemo
 ŝlosilo al la reala vivo .

 Kaj se la nebulo leviĝas
 Mi disŝiros ĝin
 por iom da ĉeesto en la mondo .



 290

 Marborda babilado   
 ke la ĉielo ŝanĝas kun siaj ŝanĝiĝantaj humoroj   
 nazo al nazo   
 entreprenu agi   
 helpi la vivon   
 sen invadi la alian   
 uzante la sablon de la clepsidra   
 sen nei la provojn   
 paŝon post paŝo    
 inter konsentantaj homoj   
 sen blandeco aŭ aldono   
 laŭ la zefiro .  
 

 Unufoje, nur unufoje   
 je la fino de absoluta vagado   
 baseno de konsentitaj iluzioj   
 kie la intimo fariĝas eleganta   
 mi sonĝis   
 revenante mian rigardon al la pinto de sunombrelo   
 plonĝi en la nepensitan abismon de la soleca serĉado .   

 Sentante naŭzon   
 Mi estis alportita en la ĉeeston   
 de kio estis tie   
 kaj sen ĝojo mi alvokis la realon   
 en la splitoj de ligno forŝirita de la tajdoj .  
 
 Mi konfesis mian zorgon   
 esti glitinta la poezion   
 inter lingvo kaj pleneco .   

 Mi proponis mian vundon    
 kun la salo de la memoro   
 sen vesto de senco    
 trapenetrita de la perforto kaj krueleco de nia tempo.

 Fino de epizodo,   
 Mi demetis miajn brakojn   
 buŝtukoj viŝis oleajn lipojn   
 Mi admiris la romanikajn virgulinojn   
 rompi la parolon   
 kaj proponis la kapturnon de la breĉoj   
 kie etendi la penson .   



 289

 Ĉe la marbordo
 rigardante en la subirantan sunon
 la viretoj de Oléron .

 Fingerless, senvoĉa
 nur kuŝante tie
 la rulitaj ŝtonetoj de la oceano .

 Gardu
 la senmovaj observantoj
 malfacila parolado . 

 Arda ĉeesto
 kunuloj de la ondoj
 al la malfluo de kreitaj aferoj .

 Edziĝu ĉe la plej malalta tumulo
 la dentego de blankaj ŝtonoj
 al la muska kareso de la akvoj .

 Esti, destino paradas
 severeco kaj senmoveco
 kiel sekreta lampo .

 Brila fina lumo
 kolektas salamandrajn rigardojn
 de la plenumita horizonto .

 Lavita, enterigita, ruliĝis, pozis
 ili estas nudaj manoj
 la lanterno de la mortintoj .

 En la vespero
 en prokrasta pozicio
 la okulo fermas siajn palpebrojn .

 Neniuj larmoj
 amasigi la hickey de la mara ŝprucaĵo
 pigmentas la glavon de la eternulo .

 Sperte reĝisorita
 vertikala guto atingita
 la nokta gongo sonas .

 Tie en ĝojo kaj doloro
 la grizaj kanoj tremas
 salutante ian bonkorecon longtempe .

 En la amaso
 a horibilis forprenas nin de la ŝtonoj
 la grincado de la mevo .

 Flamo faras cindron
 sen vizaĝoj
 la lampoj flagras .

 Por ke ĉio rekomencu
 gardistoj limigitaj sed liberaj
 atingi la gloron de la steloj .

 Ĉar estos ĉielo
 antaŭ la senlaca pacienco
 plena de sovaĝaj floroj .

 " Miaj fratoj, miaj fratinoj,
 ni ne perdiĝu
 en obskuraj kvereloj .

 Ni nestu en la kairno
 Memoro mara ŝprucaĵo
 por ke morgaŭ
 esenca febro kaptas nin
 algoj maĉi
 nokte .

 Mia animo
 mia nokto
 mia edzino
 en ĉi tiu somero transiri
 inter la viretoj de Oléron
 rigardante en la subirantan sunon
 apud la marbordo
 ni lasu la denton de la blua ŝarko
 al ĝia abismo
 plena de bovsonoriloj
 por kunigi nin
 en la lando, kie neniu naskiĝas aŭ mortas ."



 288

 buklo
 se taŭgas
 mola sablaj ideoj .

 paniko
 ĉe krepusko
 la lacaj odoroj .

 grimpi fosaĵojn
 la facilmova mano de riproĉoj
 ĉioĉeesto de nefinitaj situacioj .

 Glitpordoj kongruaj
 en la pordo
 la kanto de la stepoj teksas la plendon .

 Kolektis malpuraĵon
 bona peza kaj nerompebla duopo
 brakoj etendiĝas .

 senordaj haroj
 la simulacro de malkonkordo
 veki la vagulojn .

 Ne disŝiru
 arbustaj kadavroj
 ĉi tio povus esti via infanaĝo .

 Minueto dancis
 en la lumo de la semaforo
 ĝi estas la sama haŭto kiel mia .

 Envolvite en bistre inko
 la am-afero de perditaj animoj
 prenas lastan rigardon .

 varma spiro
 de inkandeska demiurgo
 al la senfina kanto de la superkordoj .

 Kaj la Majstro parolis
 tonika kaj bonfara
 sur la katedrala placo .

 " Ni ligu nin al la vivo
 en la mistero mem
 fluas la inico, kiu nin kunigas .

  ni estu la vojo
 devigitaj akceptoj
 je la horo de la toksino .

  Ni estu la kapitulaco
 superaj veroj
 ni la pasaĝeroj de la ombro .

  Ni demetu la reverson de la jako
 la gajnitaj ĉarmoj
 ĉe la vojkruciĝo de malkongruoj .

  Ni estu la ŝvelaĵo kaj la hako
 maraj vojaĝoj
 intencante manĝi .

 Ne malakceptu la fremdulon
 la sufokitaj de mizero
 ke nia epoko kurbiĝas ĉe la komenco .

 Ni trovu sub la pavimoj
 la sabla templinio
 de senmanka feliĉo .

 Ni lernu, kompreni,
 ni marŝu, ni konstruu kune
 la signifo de aferoj kaj valoroj .

  Ni malfermu
 en la surfo de feliĉo
 al la mondo de lasi iri ."



 287