La vortoj ridas mia patrino   
 dolĉaj sovaĝaj floroj   
 baraktis per fera mano   
 sen timo nek urtikoj     
 al homo     
 kovri la horizonton   
 relikvoj        
 enterigita per trulo     
 en la konkretaj mallongaj spiroj.   

 Objektoj dissolviĝas   
 aparatoj amasiĝas sur la strando   
 flago vangofrapas sian oprobon   
 la kapsulo saltas   
 en la vestiblo de la mortantoj   
 la hundo antaŭas la viron    
 la homo antaŭas la animon   
 la tago velkas   
 vizaĝo ŝprucas   
 kiel poŝtkarto   
 la sako de la paŝtisto   
 plena de cepoj kaj digno   
 montri apud la rivero   
 en la freŝa akvokreso de iom da muziko   
 sen antaŭsigno   
 sed ĉio superpendanta   
 la nigra truo de la pasinteco.  


 
 293