Калі ў іншым месцы і інтымныя на кончыках пальцаў прыйдзі і памры Краіна, якая нагадвае цябе пад спажытым спазмам Жан мой сябар Духа мой крыж мой крык. На зямлі у пыл зорка адлюстроўвае таямнічая песня на хаду праз светы. Франсуа мой сябар хуліганаў мой шлях маё збавенне.
Silence des plantes ~en marge bleu blanc d'un trainque le vent suscite.
*
Collé en collinele domino des maisons~ insectes du diable.
*
Passe l'oiseau noiraux effluves des nuages~ portique au sommet.
*
Le nid de la pieen réserve rectangulaire~ source de dépit.
*
Bras serpentiforme ~claquent larmes printanièreshors suite des mots.
*
De mains en écaillessur la portée du balcon~ le jour se déploie.
*
Mon âme régentecreuse la vie et me dit~ saisie calme et douce.
*
Passent gauche droiteautos du matin~ embarquement pour Cythère.
*
Sur la côte verteun camion jaune escalade~ clameur soudaine.
*
Dénuement du toit de tuiles~ file celle d'ailleursla courte paille.
*
Du zinc à la basecheminée de briques sales~ ordonnancement.
*
Du carnet au livrela gomme sèche et dérive~ assemblage froid.
*
Le refus de l'autreest une haine de soi~ ensemble il se peut. 341
твар твар да дотыку нашых сэрцаў у межах дасяжнасці ясеня без жэсту і слова высокі позірк сумы чакання На фотаздымках сур'ёзны і сумны скокнуць з вяршыні дрэва вогненны калібры пасакалія туманаў паказваючы прожылкі адной рукой расшыфраваць вечарам пры свечках пажоўклыя пасведчанні асобы што вецер разносіць перад нашымі бяссоннымі вачыма.
О твар непаўторнае аблічча мінучага часу аслепленая інфанта будзь ёмішчам нашых слёз насоль нашай сустрэчы ад палкі да чартапалоху ад Іова да шэрага бурчэць перад памётам змешваючыся з базальтавай галькай свеціцца сумесь Вірджынскі паўзун і чырвоная сцяна о твар што недахоп духу сцірае плоскі камень, пакладзены раніцай на садовай сцяне змешаныя дыханні тварам да твару на ўсю вечнасць.
Ты тут глісанда без ухілення несці мяне на ласкавай хвалі месяц інтэрв'ю ў салоне кара, садраная з коркавага дуба прабіраючыся праз павольны натоўп аслеплены пасажыр духмяныя пахі. Мая душа толькі выпадкова на прагулцы бачыў сябе ўзятым у патоку мігрантаў о душа мая іншасць - гэта іншая ідэнтычнасць ад іншага да сябе сама крыніца салідарнасці.
Sous la gouttière du temple y'a la romance la saga du temps qui passe le cortège des semelles de bois le frisson des roseaux le gond d'une porte que l'on ouvre et qui grince demain ou après-demain de rien en rien les bras ballants yeux levés à l'horizontale festons des nuages hors limite du ciel en syncope légère sur le pavé d'argile à griffer d'ongles écaillés le passage des fourmis en rivière d'être vers le sans arbre du sable ridulé.
Mon âge assis contre l'arbre regarde boule de suif éteinte à la tombée du jour un cataplasme en brise-glace de retour de mission de père et mère le descendant au risque de connaître flamme terminale mes annales dispersées un soir de grand vent la carrière ouverte і dernier charroi de mèche avec le raisonneur apocalyptique notre bâtisseur notre fossoyeur notre inventeur.
Marée remise marée rétrocédée marée du compte à rebours marée déposée marée reprise verrai-je le dernier hoquet descendre toboggan la pente aux ajoncs la mise en veille des sphaignes de l'étang ma correspondance en bel équipage filant grand train sans attendre que je m'éteigne pleurs refluantes sous le dais mercantile des arrimages familiaux.
Noir de noir en l'écritoire souterraine de corolle en corolle tendre la corde entre chien et loup.
Capter la prosodie du glatissement des vautours vertigineux voiliers éboueurs de vestiges sans soupçon sans contre-façon accablant de tristesse. Surgissement des mains tendues jaillies blanches de la paroi anthracite aux reflets de lune en retrait des lumières de la ville au son du buccin sentinelle drapée du manteau de cuir que revêt le vacher le fouet dressé, viatique devant l'autel où surprendre la faille avouée. Le Grand Bédé se dresse le chapeau de clown vissé sur son front Frankenstein, gorille à la quenouille taguant sur tablette d'argile les blessures de sa pensée, traces cunéiformes gravées sur le pas de porte кропля за кропляй d'un ciel pleurant de se savoir aimé.
Так прыгожа ў цені і пашыты духам - пырснула яна саламяны капялюш у адпаведнасці з матрыцай поглядаў. паўстаў паміж катамі паміж сабакамі кароткія сюрпрызы не міргнуўшы вачыма цыгарэта ў апострафе. Бурчалі вышэй у судзе абурэння пячорныя фрэскі яго пазычанага адзення трапіў у промні ровара без мыліцы з звонкім звонам і драўляныя крылы стаяць прама. Яна ішла зігзагам ад платана да платана жабіная канава лопаючы свае горкія бурбалкі як вы блукаеце. Без цырымоніі карункі на ветры яна рвала ранішні туман рукі на стужцы руля нотка мімозы на носе. Так прыгожа ў цені і пашыты духам - пырснула яна саламяны капялюш у адпаведнасці з матрыцай поглядаў.
