Я дазволіў бацькам зрабіць дарогу
Я выйшаў з машыны
расцягнуць ногі.
 
Горы былі блізкія і вельмі высокія
на дне даліны я быў раздушаны.
 
Яны пайшлі
і больш ніколі іх не бачыў.
 
Познія вясновыя снягі
біліся за схіл
з вялікім падмацаваннем праліўных вод
каб вальер месца рабіў шумным.
 
Камяні і валуны перасякалі позірк
як так шмат гаплікаў
чытанне мясц.
 
Я падышоў да моста
які ахапіў шалёны торэнт.
 
У кучы моста
была дзірка
адкуль узялася вяроўка.
 
Я пацягнуў.
 
Прыйшлі каменьчыкі,
дробныя фрагменты
якія проста прасілі выйсці.

Я пакінуў вяроўку
якая цякла назад унутр.
 
Я нацягнуў вяроўку
і выйшлі новыя каменьчыкі.
 
Пасля некалькіх прыездаў і сыходаў
гэтай ачышчальнай працы
хрыплыя сялянскія галасы
прымусілі сябе пачуць.
 
Я спыніў сваю акцыю 
працягваць ва ўяўленні.
 
Быў пропуск
скарб
касета
скураны кашалёк
залатыя самародкі.
 
Час прайшоў.
 
Апынуўся ў вёсцы каля маста
вакол невысокія сухія мураваныя дамы
жанаты з дзецьмі
і мая задача як селяніна
заняў увесь мой час.
 
Горы заўсёды высокія
стаць знаёмым
аформіў поры года
камяністая дарожка паддалася
да вузкай асфальтаванай дарогі.
 
Яма ўсё яшчэ была
аднаго жыцця не хапіла, каб праліць святло на таямніцу
гэта я меў хрыплы голас
белыя валасы
хісткая хада.
 
 
583