En de vastes espaces montagneuxcouleur ferrugineusedes coulées de laitance blanchâtres'amoncelaient le long des penteserrance totalement libred'un esprit facétieux et immensément présent.L'on entendait parfoisle son des cymbales monter de la valléecinglantes et pulsativeselles accompagnaient des voix gutturalescaressant d'un contact virilles sombres forêts environnantesalors que les ahanements s'amplifiaientque les muscles se crispaientque la sueur perlaiten attendant l'aube poindreoù regards fixés sur l'horizonle retentissement d'un cri aigu et prolongéfaisait jaillir le premier rayon du soleildru, éclatant, chaud, persuasif, insistant, nouveau.Alors les êtres arrivèrentlégers et lumineuxà la porte du temple.Précautionneusement tu te retournaissouriaisles ouïes ouvertespour émettre un son doux à peine articulétout contrele jour définitivement abouti .Tu t'endormais .
045
De la pierre et de la lumière. Se dire la vie comme un
conte frais sorti du fond des âges. La vie, c’est en trois temps qu’on la
décline.
D’abord chercher à se prémunir physiquement et
psychiquement, à protéger le corps et éviter la désintégration des buts
fondamentaux. C’est le stade de la survie, du confort et du plaisir.
Ensuite donner à sa vie les
valeurs de la communauté familiale, religieuse ou de voisinage. L’on ne peut
vivre qu’en relation, dans le face à face avec l’autre.
Enfin développer une conscience autonome ne se
conformant plus aux diktats de la société. C’est être véritablement libre mais
toutefois en maintenant la cohérence avec son environnement .
Par le tissage de ces trois éléments l’individu
devient alors une “personne”, une personne connaissante, alors
disposée à interroger le mystère de toute chose .
Sentez-vous toujours égaux dans votre cœur. Soyez égaux dans le donner et le recevoir. Egaux dans l'Être . Donnez de votre richesse. Ne vous cachez pas de votre indigence . Ne vous donnez pas "à porter" l'un à l'autre. Nourrissez-vous de la générosité de la vie, partagez-là, mais n'exploitez pas votre faim . Ne vous accusez pas. Ne recherchez pas un coupable . Soyez riches de liberté, de disponibilité, , d'acceptation, car ce qui est vide est comme ce qui est plein . Partagez votre vulnérabilité . Risquez la relation. Engagez-vous à la posture, à la pratique de l'amour. La posture est celle de l'ouverture et de l'humilité. La pratique est celle du don de soi . Ce ne sont pas vos performances, votre perfection ni vos efforts qui comptent, plej multe votre confiance en la perfection de l'Amour . La relation amoureuse est un exercice, un art, mené d'instant en instant. Mais il ne s'agit pas d'un art à maîtriser, ni d'égaler le Maître mais à vous donner à cet Art ou ce Maître, tel que vous êtes . Le but n'est pas d'être bon ou reçu, mais de vous couler sans réserve dans la Vie . Ouvrez-vous à l'altérité, à l'Inconnu, car ankoraŭ, ce à quoi l'on se donne, se donne à vous . Que votre Amour soit le lieu du lâcher prise de votre compulsive avidité, de votre obsessionnelle inadéquation . Que votre Amour soit le lien de votre plénitude . Soyez avant tout vrai l'un à l'autre .
jes ŝanĝi, al la nekonata, ĉe disiĝo, ĉe
nia konsistenco, al nia timo .
Kaj ĉi tiuj ne estas aferoj al kiuj ni
alkutimiĝas !
Salto en la mallumo, paŭzo, la renkonto
kun siaj internaj bestoj, malsupreniro en solecon, en depresio,
restu salto en la mallumo …
La risko estas reala : ĝi estas io esenca,
ĝi estas nia haŭto, nia celo, nia normaleco ludanta !
Incurro de la frenezuloj. Pri tio, kion ni faras
ne komprenas, pri tio, kion ni ne regas .
Kaj tamen … Nur eta vorto
… kun simpla intenco … ŝanĝi la kurson de la aferoj ;
fariĝi trapasilo, malkovri korpon kaj animon, kiuj transiras la
malespero kaj la betono, kontakti la morton mem sen morti .
Estas sen garantio ke ni prenas la riskon de
la nekonata, ke ni saltas en la mallumo, ke ni brakumas kio pli ol
io alia timigas nin. Kaj estas en ĉi tiu punkto ke la rakonto
baskulo, ke ni ne povus imagi povi meti piedon en malpleno sen retoj !
Do ekzistas ” renverso. “
Ekvilibro en la Nenio !
Malkovru do ke la Malpleno estas matrico de ĉiuj
akuŝo , ke la Ombro estas la matrico de la Lumo , la silento
matrico de la Verbo , la matrica dubo de Fido. Ke estas mondo malantaŭ la mondo, a
percepto malantaŭ percepto. La ŝtormo faligas nin sur plaĝon
nekonata, multe pretere “l’ alternativo neebla” kie naskiĝi
vere .
Kaj se estis kondiĉo al ĉio ĉi : deflankiĝi
de ĝia orbito ! Eniru la blindan punkton. kie vi ne povas vidi .
Le “konscia korpo”, niaj sentoj, estas kiel fino
velŝipo, sentema trinkejo .
Kiam la akso de la
masto, la pezo de la kilo, reĝustigi ilian renkonton kun la ĉielo, ni amas nin reciproke
– ne sen doloro kaj ne sen risko ! – sed sen perdiĝi .
resti sur la kurso,
vigleco de spiro. balanci la boaton, reŝveligi la velojn
… Deploji estante, kuru kun la vento, favora aŭ kontraŭa .
Subtenu nian
ŝelo. Edziĝu kun ĉiu, sia propra mistero, unuiĝinta kaj memfida, flanko
kontraŭ flanko .
Iru kaj venu
inter la brakoj de la ondo, gliti en la ventron de la maro …
Ankri sin en la centron de la esenco de la aferoj. En la intestoj, en la koro ! Movo kaj ripozo .
Sin mem
enskribita en la movado kaj cetero de la Universo .
Floroj abunde figées par la photo déjà depuis quatre ans une pelouse en Bretagne un pan de beauté qui jamais ne s'éteint des souvenirs accrochés en plein été nous revenions du marché c'était à Tréguier nous avions rendez-vous avec les amis et par dessus tout çà une musique de biniou et bombarde annonçant une odeur de moules frites il faisait calme nos corps étaient sans douleur les cloches de la basilique se sont alors mises à sonner sûrement la sortie d'un mariage du riz que l'on jette et pour point d'orgue le bouquet de la mariée lancé par dessus la compagnie et rejoignant les fleurs à foison figées par la photo depuis déjà quatre ans une pelouse en Bretagne .
Au calme friselis de la rivière les berges tendres offrent au promeneur régulier l'accompagnement marial de l'entrée au temple .
Se penchent les bonnes fées feuillues laissant leurs ombres arrières projeter en avant leur pollen gatterie pour animalcules des eaux encore endormies .
La forêt en bordure ombre de mystère le passage des génies de ce lieu .
Accoudé sur le pont les odeurs de la nuit mouillée franchissent le parapet et creusent sur le visage la contemplation des choses faites .
Au creux de la maison où l'œuf représentait l'éclat magique d'une omelette de champignons en fricassée s'entend pour que les hommes rajoutent de l'ail les femmes elles ramenant les fines herbes du jardin pendant que les enfants chantaient à tue-tête "six kilomètres à pied ça use ça use six kilomètres à pied ça use les souliers."
039bis
Au creux de la maison
où l’oeuf
représentait
l’éclat magique d’une
omelette de champignons
en fricassée s’entend
pour que les hommes
rajoutent de l’ail
les femmes elles
ramenant les fines herbes du jardin
La Spirito estas tio, kio naskas, transformi, efektivigi ideojn. Ĝi estas la ekstera kontribuo de kiu ni ne scias de kie ĝi venas, kaj kiu povas eĉ veni de interne.
La Realo estas la aro de ĉiuj "aferojn" kiuj ekzistas ; li estas tio, kio enhavas kaj ligas kaj efektivigas ĉiujn ĉi aĵojn. Ĝi estas la rekonstruita ilaro kiu funkcias.
Ne ekzistas realo sen ideo ĉar kio estas reala nepre havas formon : pura senforma estas nenieco. La informo estas ĉe la punkto de kompleksiĝo de la kontakto kun la afero ia sublimina impulso venanta de aliloke kaj kiu tamen pezas. La Realo estas do Spirito ; la Realo estas Spirito, kiu pensas pri ideoj, inkluzive de la ideo de substanco, per kiu ideoj estas enkorpigitaj en aferoj por la apartaj konscioj, kiuj partoprenas en ĉi tiu Spirito..
Jen en la bildo, estas aferoj, kiuj ŝajnas ekzisti, sed kiu vere ekzisti, tio estas havigi sin al la ekstero - eks-stere - kaj montru, uzu la Ideon, kompleksa kunmetaĵo kolektanta la observanton, ĝia intenco kaj la fotila ilo. Tiel la sceno formiĝas kun la Spirito elŝipigita de la aktiva petado de la plasta inventinto. Kaj estas en ĉi tiu punkto ke ni povas paroli pri la Realo. Reala, kunmetaĵo de materio aŭ substanco aŭ aĵo, de peti Ideon kaj Spiriton.
De la Realo al la Spirito estas nur unu paŝo favora al ŝanĝo en la nivelo de konscio, al stimulo de racio por esti tie, en ne-duobla interkonsento, fari unu plian paŝon.
Puissamment et savamment orchestréen un couple aux ailes d'angele fond du ciel laiteuxaccueille la quête de celui quid'en dessous le filetrassemble les énergiesau printemps de la nouvelle annéeélans à venird'entre les maillespour percer d'un coup secle ventre mou de la sardinesans être la risée des rieusesprêtes à fondre sur le morceau de chair abandonnéultime sacrificedes sangs mêlésque prône la Viecette Vie en tous ses étatsun doigt de sel sur le pare-brise de l'embarcationmanière d'accompagnerd'un bol d'air océaniquele cri inouï de la délivrance. 037
