Паляцела малады чалавек з цыгарэтай у гэтай блуднай лесвіцы без з'яўлення кроку у абмен на маленькае крэсла сядайце, што людзі скажуць сваімі доўгімі пальцамі кінуць насмешку эканомна Траянскі конь зламаць і ўвайсці пакой Вінцэнта у зале чаканняў кот скача на стол абняць шыю дзіцяці разрываючы з канцавым позіркам гульня тысячы і адной спакусы ламаецца ноч печ паднялі дрыготкі вяслярнае кола абнаўленняў прахалоднай раніцай тым не менш прыпякаюць Люцікі гэтых думак з навязлівым дыханнем адмовы на лаве падсудных каб цягнік не раздзіраў паветра яго бесхрыбтовых рэзкасці назапашванне адходаў гарэння для часткова аднавіць палымяныя выгібы фауна перад спеўнай паннай.
За акном зімовыя дрэвы ухіляўся ад рашэння на месцы словы кахання з мінулага.
На краі мары бацька працягні руку маці рукі за спіну сабака закрыць след дзіця хаваецца. Удалечыні галандскі млын першы паверх кватэры адкрыты калоны падтрымліваюць аркі малочна-белы колер пакрывае сцены конь гатовы. Адзін ! Монтэ сцерці пачастункі жэстам не стрымаць смерці быць ветрам у прахалодзе яснай раніцы быць ззяннем вашай прасторы ікаўка жыцця чыновар са спазмам быць небам у славе маё дзіця мой брыльянт моманту у кутку вуснаў кропка ўсмешкі проста нагода для кавалькады проста трэнне з вечным. маланка вы ведаеце дарогу павольна hors l'inter-пальцы нахілы ценяў. быць застылыя на галгофе жанатыя мэта ісцін гэты кавалак аксаміту дзе прыхіліць галаву вочы ў вочы да слёзы.
прагуляўся Sur le chemin entre les blésPiquetés de coquelicots, чарніцы і рамонкі Houppes céréalièresQue le vent peignait, D'amples ondulations, Vagues d'un océan bruissantExhaussant le vert tendre des épis. Быў дар самога сябе L'abandon à la natureLa vie dans son mystèreEn sa sainte coquilleAu gré du sourire d'un soleilClignant des nuagesÀ mesure de son avancée. Быў якар De la maison de pierres noiresVaisseau familial arriméEn bout d'horizonDerrière la ruine des Matillou.была спякота Du grand'pèreDes parentsDes enfantsTissantLes paroles de siesteEntre journal et tricot. " Il faudrait planter un frêne pour avoir de l'ombre. " Гэта было зроблена. 329
En descendant l'escaliertraces blanches sur la vitrenuitamment posées en adresse. Exclue de l'infinià contre-espacede vaines formes de rencontreme fontfroideur extrêmeles petits cailloux de l'humilitérangés dans la boîte aux secrets. Abandonnéeen bord de routepar temps de pluieles cheveux éparsme font plumes d'angeau travers du portiquede l'attente sans fin. Rassembler mes oripeauxvêture divinepour cacher ces blessuresje suis rabrouéerefoulée, pixeliséehors de l'eau transparentemon unique miroir. J'avais pourtant bien faitde belles noces étaient promisesmon père ramasserait les champignonsma mère irait faire le tour de l'églisemes sœurs de guêpières vêtuesseraient le charme et la guérisonsur notre char carnavalesque. Puis tomba le verdictéclatées contre la vitreles cinq plumes de l'ange en refletmarquant l'absorption par le néantne restaient que le fond des casserolesà récurer pour le mets attendud'une l'enfance retrouvée. ( фота Каралін Нівелон )327
Візуальны выгляд заклікаюць тых, хто прыходзіць з мора сабраць капітал нашых ведаў, таму, хто разбівае люстэрка аддам на сваё месца старая музыка, халодныя акорды цені і святла, ад світання да змяркання, басанож па мокрым пяску, мая душа так хутка прыйдзе, ужо пайшоў, залатая арабеска, Працягваю руку да ветру чаканняў, мой маленькі чалавек, салодкая лугавая кветка дзяцінства.
Escarde lâche fichée en la serrure au vestibule des attentes balayer les pensées sans permissivité. De longs filaments descendant de la ramure pendent ultime verbiage les falbalas de l'outrance en régurgitation des moments de l'enfance.
Sabir époumoné contre la paroi des châteaux de Thérèse les cris et bosses sont rassemblés au grand bûcher des vaines suppliques.
De mille manières l'habit cérémonial enfle devant la tempête bulles si tôt éclatées pour une protection désuète.
De givre point juste le roman des choses secrètes par devant les yeux brûlés au papier d'Arménie où ceindre de lumière la nudité tard venue cet effort à partager le nécessaire ce moment de doute en creux de déshérence ce voyage incarné de l'écriture dernière.
Vaguelettes proprettesmenuet sur le tapis des songesl'organiste plombe ses noteslevée de poussièreaccumulation dentellièreeffraction par le milieudu céans de ces lieuxoffre cliquetanted'un moment de douteassis sur le banc de pierreen retrait du bras de mer. J'hésite et je prieque d'hybride manièrenous conjuguionsl'emploi des motsavec le temps qui passeéraflure tendreofferte en dérisionà l'expérience bouleversanteпоўны і свабодны entre chair et mousse. 325
Les ombres c'est nous les parents aux extrêmes les enfants au milieu.
Et puis des taupinières un ciel bleu blanc працягнутай рукой l'index vif c'est par là qu'on va без ценю сумнення si ce n'est nous les faiseurs d'images aux marges d'un je ne sais quoi. Des lignes sages des couleurs atténuées une vigueur de gauche à droite un alléluia aux branches dénudées d'une tendre journée .
Par gradations mesurées se joignent la beauté et le zèle de ce qui croît en lisière de vérité таго, што ёсць en l'instant méridien.
Прыбраць бочкі з лесу ачысціць прастору ад святла для перасячэння мяжы пакінуць дрэва сцерці нашы ўспаміны. Наперад у прыцемках блізка да ночы дзёрзкасці прызвычаіліся намацаць наву малітваў падняцца ў дасканаласць. Загружаны ўспамінамі на сонечным промні яркай раніцай палічыць пылінкі круціцца ў напаўрасчыненых аканіцах.
Гамбадэ піяніна дыджэрыду мядовая мелодыя сустрэча з ведзьмамі танец мінулых часоў лепрыконаў і троляў змешваючыся з пахамі акіяна круціць вецер за гарызонтам дождж пляскае жывёльны скрэт калаціць ноччу няўдалыя заказы часта паўстанне рэчы, якія так доўга ўтрымліваліся нястрымнае прасоўванне паміж дрокам і венікам сцены адчыняюцца круціць вецер выдзіраючы прастору круціць вецер пагоня за пасяўнымі бурбалкамі круціць вецер у сваім каралеўскім імпульсе круціць вецер канцавы шолах круціць вецер перад вялікай цішынёй.
Elle avait mis sa capeline sèchement et pris la porte.
Depuis, silence, commémoration en temps de crise petite ébréchure sur la tasse l'ampoule électrique clignote nous sommes en fin de ligne j'ai ouvert le tiroir à pain me suis coupé tranche de pain beurre et fromage façon de faire passer la pilule.
L'horloge sonne les cinq heures le jour ne paraîtra que dans trois heures prendre un livre jusqu'à ce que fatigue vienne.
La cuisinière encore chaude dans l'ombre sur laquelle mijote un reste de soupe un papillon de nuit se réveille pour se cogner à l'ampoule.
Elle avait mis sa capeline sèchement et pris la porte.
Sur la grande table ses collages sa vie de trentenaire ses souffrances amoncelées un regard de biche perdue un paysage en trompe l’œil je froisse le tout ça réveille le chat se dandinant vers ses croquettes.
Souvent paraît que l'aventure passe par la rupture que l'on franchit sans se retourner offert à la nuit frissonnante du frêne animé par un souffle.
Vite, refermer la porte la pièce se rafraîchit enfourner une bûche dans le foyer.
Elle avait mis sa capeline sèchement et pris la porte.
