твар твар да дотыку нашых сэрцаў у межах дасяжнасці ясеня без жэсту і слова высокі позірк сумы чакання На фотаздымках сур'ёзны і сумны скокнуць з вяршыні дрэва вогненны калібры пасакалія туманаў паказваючы прожылкі адной рукой расшыфраваць вечарам пры свечках пажоўклыя пасведчанні асобы што вецер разносіць перад нашымі бяссоннымі вачыма.
О твар непаўторнае аблічча мінучага часу аслепленая інфанта будзь ёмішчам нашых слёз насоль нашай сустрэчы ад палкі да чартапалоху ад Іова да шэрага бурчэць перад памётам змешваючыся з базальтавай галькай свеціцца сумесь Вірджынскі паўзун і чырвоная сцяна о твар што недахоп духу сцірае плоскі камень, пакладзены раніцай на садовай сцяне змешаныя дыханні тварам да твару на ўсю вечнасць.
Ты тут глісанда без ухілення несці мяне на ласкавай хвалі месяц інтэрв'ю ў салоне кара, садраная з коркавага дуба прабіраючыся праз павольны натоўп аслеплены пасажыр духмяныя пахі. Мая душа толькі выпадкова на прагулцы бачыў сябе ўзятым у патоку мігрантаў о душа мая іншасць - гэта іншая ідэнтычнасць ад іншага да сябе сама крыніца салідарнасці.
Sous la gouttière du temple y'a la romance la saga du temps qui passe le cortège des semelles de bois le frisson des roseaux le gond d'une porte que l'on ouvre et qui grince demain ou après-demain de rien en rien les bras ballants yeux levés à l'horizontale festons des nuages hors limite du ciel en syncope légère sur le pavé d'argile à griffer d'ongles écaillés le passage des fourmis en rivière d'être vers le sans arbre du sable ridulé.
Mon âge assis contre l'arbre regarde boule de suif éteinte à la tombée du jour un cataplasme en brise-glace de retour de mission de père et mère le descendant au risque de connaître flamme terminale mes annales dispersées un soir de grand vent la carrière ouverte і dernier charroi de mèche avec le raisonneur apocalyptique notre bâtisseur notre fossoyeur notre inventeur.
Marée remise marée rétrocédée marée du compte à rebours marée déposée marée reprise verrai-je le dernier hoquet descendre toboggan la pente aux ajoncs la mise en veille des sphaignes de l'étang ma correspondance en bel équipage filant grand train sans attendre que je m'éteigne pleurs refluantes sous le dais mercantile des arrimages familiaux.
Noir de noir en l'écritoire souterraine de corolle en corolle tendre la corde entre chien et loup.
Capter la prosodie du glatissement des vautours vertigineux voiliers éboueurs de vestiges sans soupçon sans contre-façon accablant de tristesse. Surgissement des mains tendues jaillies blanches de la paroi anthracite aux reflets de lune en retrait des lumières de la ville au son du buccin sentinelle drapée du manteau de cuir que revêt le vacher le fouet dressé, viatique devant l'autel où surprendre la faille avouée. Le Grand Bédé se dresse le chapeau de clown vissé sur son front Frankenstein, gorille à la quenouille taguant sur tablette d'argile les blessures de sa pensée, traces cunéiformes gravées sur le pas de porte кропля за кропляй d'un ciel pleurant de se savoir aimé.
Так прыгожа ў цені і пашыты духам - пырснула яна саламяны капялюш у адпаведнасці з матрыцай поглядаў. паўстаў паміж катамі паміж сабакамі кароткія сюрпрызы не міргнуўшы вачыма цыгарэта ў апострафе. Бурчалі вышэй у судзе абурэння пячорныя фрэскі яго пазычанага адзення трапіў у промні ровара без мыліцы з звонкім звонам і драўляныя крылы стаяць прама. Яна ішла зігзагам ад платана да платана жабіная канава лопаючы свае горкія бурбалкі як вы блукаеце. Без цырымоніі карункі на ветры яна рвала ранішні туман рукі на стужцы руля нотка мімозы на носе. Так прыгожа ў цені і пашыты духам - пырснула яна саламяны капялюш у адпаведнасці з матрыцай поглядаў.
Крок за крокам, ад паездкі да паездкі, у цыркавым гуртку што пясок кадзіць слых падымае заслоны шоу. маляўнічы ўваход, шумны барнум, падняты пыл працэсіі жывёл, страсці душы узняты на вяршыні храмаў да дэмантаваць, мець сэнс і трансфармаваць. Крыві і колераў, раз'юшаныя крыкі Эрыній знішчылі пейзажы дзяцінства, гліняныя вусны крыніц зрабілі дарогу з цэментавымі асадкамі, камень агародж вырваны, жывыя загарадзі зрэзаныя, запоўненыя канавы, сярэбраная лісіца больш не знойдзе цэнтр, злы вецер разносіць камякі зямлі да сухакаменных тэрас, стары ясень шэпча свае апошнія распараджэнні. Ноч воркуе, душа галубоў навісае парушэнняў чалавечага становішча, папулісцкая хлусня замяніць песню паэтаў, гусеніцы баявых машын прытрымлівацца жалезных чаравік валасатых, неба цямнее, нават дрэвы, вылепленыя заходнім ветрам лёг у навальніцу. Паветра бруднае, на сцяне плачу дакументы жыцця скамечаны і вымушаны на стыках камянёў пакрыты лішайнікамі стаць задыханым целам выпадковага цымцума. схуднелыя рукі, з кішэняў, каб адпавядаць драпаць забыццё, закаціўшы вочы кліп каштоўнасці духу, смятана макіяж з усмешкай блазна нашы апошнія вандроўкі. Лютасць бярэ верх ноччу, у цішыні, зробленыя пачварнымі пасамі зброі бойкі і нянавісць, плямістай пры ўздыме новых ураджаяў, стаць ахвотным саўдзельнікам кепскага адраджэння. Ёсць лекавыя травы чым вясновыя, калегіяльныя травы пацалунку закаханых рассеяны у пошуках вялікага перавароту, кавалак хлеба на дне сумкі, вады ў цыборыі альтэрый. Мы падымем Гук рыкашэтаў, кінутыя на раку каменьчыкі, даступны для асоб, якія шукаюць прытулку, выязджаючы з нашай эміграцыі.
Крок за крокам, ад паездкі да паездкі, у цыркавым гуртку што пясок ізалюе слых падымае заслоны шоу. маляўнічы ўваход, шумны барнум, падняты пыл працэсіі жывёл, страсці душы узняты на вяршыні храмаў да дэмантаваць, мець сэнс і трансфармаваць. Крыві і колераў, раз'юшаныя крыкі Эрыній знішчылі пейзажы дзяцінства, гліняныя вусны крыніц зрабілі дарогу з цэментавымі асадкамі, камень агародж вырваны, жывыя загарадзі зрэзаныя, запоўненыя канавы, сярэбраная лісіца больш не знойдзе цэнтр, злы вецер разносіць камякі зямлі да сухакаменных тэрас, стары ясень шэпча свае апошнія распараджэнні. Ноч воркуе, душа галубоў навісае парушэнняў чалавечага становішча, папулісцкая хлусня замяніць песню паэтаў, гусеніцы баявых машын прытрымлівацца жалезных чаравік валасатых, неба цямнее, нават дрэвы, вылепленыя заходнім ветрам лёг у навальніцу. Паветра бруднае, на сцяне плачу дакументы жыцця скамечаны і вымушаны на стыках камянёў пакрыты лішайнікамі стаць задыханым целам выпадковага цымцума. схуднелыя рукі, з кішэняў, каб адпавядаць драпаць забыццё, закаціўшы вочы кліп каштоўнасці духу, смятана макіяж з усмешкай блазна нашы апошнія вандроўкі. Лютасць бярэ верх ноччу, у цішыні, зробленыя пачварнымі пасамі зброі бойкі і нянавісць, плямістай пры ўздыме новых ураджаяў, стаць ахвотным саўдзельнікам кепскага адраджэння. Ёсць лекавыя травы чым вясновыя, калегіяльныя травы пацалунку закаханых рассеяны у пошуках вялікага перавароту, кавалак хлеба на дне сумкі, вады ў цыборыі альтэрый. Мы падымем Гук рыкашэтаў, кінутыя на раку каменьчыкі, даступны для асоб, якія шукаюць прытулку, выязджаючы з нашай эміграцыі. 332
