margoton marmoto ŝpini la voston saĝe kontraŭ la relo inklina floro ornamaĵoj malhavi la superfluan el la fluo de la Nebbia ĝuste ornamita de tiu ĉi arbusta bulko en seka doko senzorge konservita for danke al la vento pentrante la viglan arĝenton sur la ŝtoneto de la Guil. 621
Puisommiere estis lia nomo ĉizi ŝtonojn de sia martelo antaŭ kuŝi sur la horizontala lito de la muro ĝis la kreusoise ke la vetero estu varma vento aŭ pluvo liaj fingroj malmoliĝis per la doloro elportita esti malproksime de sia propra. Kun vejnoj de granito venkante fizikan doloron ŝiaj okuloj estis vualitaj polvo kaj larmoj vi la fervojisto kiu de ejo al ejo trenis sian mizeron botelon da ruĝa en la korsako la ĉapo frostiĝis pro ŝvito la jam blanka barbo en la lumo de vespero ridi antaŭ la fajro ke la junuloj preparis. 620
Vizaĝo turniĝo ĉe la timpano de la verando ili malmuntis la skafaldaron alportis la veturilon kun skabaj bovoj salutu la paŝtistojn apogante sin sur iliaj nodaj bastonoj prenis la mortan lignon por la fajro interna komerco elkovita al la kanto de la rivereto ol la monto kun arbaraj flankoj evakuita en fortaj ventoj apogante de la fronto la fenestroj stranga defendo kun sango miksita kun mielo ke la ŝtormo ne povis ĉirkaŭi sen ke la anĝeloj batu la sonorilon sen la bruego glacia degelakvo mallongigita subskribo ĉe la malsupro de la redakto kaptite per ambaŭ manoj sen piki vortoj guti de senŝanĝa konversacio. 619
Raŭka Spiro de Besto libera falo la roko ruliĝis malsupren en bruo de disbatitaj arboj ĉe la fundo de la valo ĝis la torento de alĝustigoj. La abioj montriĝis la karno disrompiĝanta de la ostoj makzeloj krakas okuloj ŝveliĝas je la fino de la vintro en la brakoj de la freneze geedza paro malglataj konkoj brustkiraso montranta la skapularon efemera mandragoro ekster la vojo forviŝante la spurojn de la pasinteco. Muĝado la besto eniris la stadionon flamo etendiĝanta ĝis la ĉielo tretante la ardajn karbojn de malracio fine de somero kie kutime fasko da morta ligno certigis la laboron de renovigita vigleco. 618
ruĝa puŝo des calames à l'abordage un crêpe au veston porté à la sortie de l'église. La crème chantilly de la nebbia écarte ses paupières devant le réveil de la rosée aux yeux de laitance douces amandes des œufs de grenouille en bord de mare. L'éveil en coordonnées orthogonales se prend les pieds dans le cordage à cheminer par précaution ĉe la fundo de la valo qu'il se complet le temps d'une pause à se pâmer d'eau pure l'espace du matin que le corps ablutionne. Immobile et serein malgré ses moustaches l'encadrement se mire en son reflet. Se répandent les silences sur le marchepied du train. 617
Eliris el inter la densejoj
la ruĝa mantelo sur la dorso
melo haŭto en lia mano
l'homme d'avant-garde.
Kaŭriĝante
dum anta?eniro per etaj saltoj
ŝiaj grandaj okuloj turniĝis al la ĉielo
li estis vivanta naturo.
Ĉaro pasis
granulante iom da gruzo
vipo krakis
la ĉevalo leviĝis.
Profunde en la Chablis
la ekscito estis granda
sen krio
la aglo flugis.
Tiam pasis la mastro de la stoplo
la enbalzamiganto de ŝajnigitaj solvoj
le traîne-misère des rassemblements
la spektaklo de niaj kampanjoj.
Devintus esti movita, gratuli
stari sur la piedpintoj
puŝante unu la alian
por esti tie, sur la bildo.
La melo-haŭta viro eksidis
movante la aeron
misteraj gestoj
tel un sémaphore en sortie de brumes.
Li estis venanta hejmen
post longa foresto
ĉe la vojo
larĝa rideto trapikanta lian barbon.
Frato de Alta Herbo
estu la kaŝa papilio
la bela erinaco, kiu allogas min
cervoj kaj apro
profunde en la animo
la alveno de tenero
inter la ruĝaj fruktoj de la heĝo
por kolekti niajn dimanĉajn vestaĵojn
por la vojo
etendi malplenajn dratojn
tia crépinette pri la laboro de la fino de la jaro.
616
Per fideleco al la fonto aimer et mourir. Point de sceau en bas de page. Passer le gué pieds nus purifie le cœur. Revenir en arrière ne paie pas de mine. Effleurer le temps étanche les souvenirs. A croupetons en bord de falaise la terre tourne. Remonter la roue de fer aurait suffi. En sandales descendre à la fontaine réveiller la vouivre. D'exil en exil tisser la couverture de survie. Et rire rire par dessus les nuages. Sans accroc à la toile la route est longue. Se sentir accompagné dès la sortie du tunnel. Ma conscience devant l'univers devance les saisons. De l'hiver retenons les réserves de l'écureuil. Au printemps soyons l'ours au sortir de son hibernation. A l'été respirons le vol de l'aigle. En automne rentrons nos blancs moutons. 615
Se masquent à demeure les roulements du tambour sans que nuit survienne Franchit les vallons le son ensoleillé des clarines Volte face des garants de l'oubli sueurs froides du fond du pré monte le chuintement brossé du mufle des vaches Encorné dépenaillé le prude agent des douanes rugit de plaisir Face de lune aux débours des ruines la forme blanche Effronté sans que le deuil paraisse un regard de molle passion La mailloche frappe la peau de bélier pour que les voix se lient Écume et fontaine se rencontrent narines bruyantes les araignées d'eau se carapatent Bisque risque d'une musique folklorique au bric-à-brac de l'authentique Ouvre tes yeux femme l'homme ferme les siens Aux cieux que des heureux la palme raie l'azur Glisser prestement la paresse de l'esprit contre ton sein Un manquement et pfuit la fumée blanche disparaît. 614
Essence magique errance à quand le carrefour du feu ardent tu mets tes chausses et rentre la chemise sans le dire une douleur vive au ventre tu recherches l'ombre toi le soleil en quenouille et pose la main sur la poutre maîtresse sans que les cieux pâtissent pommettes rougies passent par la fenêtre les retenues désuètes un feston de lumière au carême d'être tu prends la vague de plein fouet ne recule devant rien la gorge nue figure toi que je t'aime et fais bonne figure assis sur le siège haut le tilleul bruissant d'abeilles le chien court sous la tonnelle et lève la poussière accueille et tais-toi brûle d'une allumette la luette de l'esprit por rideto aux lèvres humides à l'éveil des âmes libres la pensée est sereine pétris tes souvenirs par une déglutition active demeure le goût du sang aux mains tremblantes ĉe tagiĝo tu verras l'ouverture de la dure mère replète en ses ondulations au creux de ton épaule lâcher prise à la fibre secrète le pansement discret un bouton juste un petit bouton jaune pour désarçonner ton corps sage aux mille pertuis être de garde et d'estoc toi le millénaire des prairies de montagne sois la digitale bleue du signe mystérieux verbe incarné que le doute anticipe mia vivo mon immense vie à l'angélus vermeil d'une coupe profonde vent ô grand vent souffle sans fatigue les girouettes crient 613
Ĉe la baroj de la menso tie estas la dolĉa birdo marŝu kaj spiru en lia ĉeesto. La ĉeno estas malglata kiel grunda ondego se soulevant de l'océan. Sen angoro ouvert sur l'infini preter la muroj de neado. La belaĵoj de la herbejoj est lustrée de fleurs jaunes pigmentoj de amo. Kaj kiam ni turnas nin sur soi et que l'on touche la dolĉa birdo, ankoraŭ. tagoj kiel ĉi tio à la volée profunde en niaj rakontoj. 612