Tranĉu al la kapo
ŝiaj grandaj okuloj de fajra meĉo
elstara el finaj sagoj
ŝi ĵetis vivon
en ĉi tiuj altebenaĵoj kiujn la vento formas
de siaj lanaj mufoj.
506
Kategoriaj Arkivoj: Jaro 2019
ĉifita papera muziko
ĉifita papera muziko
sur la ondeta lageto
inter la arkianĝelo kaj la murex
purpurina strangolado
dimanĉaj sonoriloj
sen averto
la sako estas plena de leontodoj
irante kontraŭ la bordo
ŝi rulis sian ŝtonon.
Birdo pasis
ridetante ridetante
la brovo de la nuboj.
507
ĉe la bistroto Brion
Au bistrot de Brion
il n'y a plus de mégots
juste des bouquins
et des mets aux herbes du Cézallier.
La pièce est sombre
l'agencement de bric et de broc
laisse entrer la lumière
par les fenêtres basses.
Dehors
entre l'ortie et la berce
la table à pédale
reçoit la liqueur.
508
la rozo de majo
Ŝi glitis
de lumo ĉirkaŭita
inter ŝtono kaj metalo
du fenestron rugueux.
Hejma fendo
kunigis penson
la rozo abomenas
sceneja eliro.
Ŝi eniris
de la universo
en la apendico
kun mola tuŝo.
Ŝi estas trajto de Spiro
larĝigo
senlarme
sur la ina de la flamo.
Travidebla
dormanta cervino
ŝi eloviĝas
ŝi disponas.
505
dormanta Mesalino
dormanta Mesalino
ene de la simfonioj
la hedero-muzo ornamita per ŝminko
elnukleas la grizan vizaĝon de enuo.
Al la sono de cimbaloj kaj olifantoj
la kavaliro de Trencavel
lumigu per fajra glavo
la aro, kiu lin formanĝas.
Ĉi tie neniu lanterno
punkto de karabistuloj
laŭ pasio
nur ia inaŭgura orakolo.
Restu la vireto
al callunes subjekto
amata de la dioj
kun grandega tenero
destinita ekflugi.
Vireto
virineto
turnu la horloĝon
pendante iliajn verojn
socia kaj planeda
en la ombro de ekzilo vivo.
En ĉi tiu nedisigebla retejo
kontuziĝoj finiĝas
nenion por diri
krom la silento.
( Ceramiko de Martine Cuenat )
504
ĉe la rando de la arbaro
Ĉe la rando de la arbaro
vivo
la helpan vivon
vivo kiel ofero
vivo plena de amikecoj
la vivo, kiu teksas sian vojon kaj ke nenio haltas
Kvadrato de verdaĵo
kien paŝi
tia delikata indentaĵo
ol la aspekto mem
desegni la kurbojn de la estonteco
Flako da akvo
Esti marŝinta
antaŭen
al la nokto
liberigi esperon
de lia oportuneco
Restas sulko de lumo
kie breĉo
koruso
sen retroiro
sen osto de disputo
korno de tenero en la koro.
503
(skulptaĵo de Martine Cuenat)
Larmes de pluie en godille
La hundo kuris sur le chemin des bergères entre les fougères accoutumées. Navré de devoir frapper tia bela viro ĉe la karotido. panjo antaŭe estis movinta for en simulation d'être pressée de rentrer. La pluvo estis pikanta kaj pikis la vizaĝon une brume nous recouvrait. La tajdo estis altiĝanta ni povis aŭdi la surfon frapper les dalles de granite. La moleo estis senhoma maristo en sia boateto sculled firm vi vidos ŝarĝon ancré entre les jetées du port. ( pentraĵo de GJCG ) 502
ĉe la etendo de la tago
Au prolongement du jour
quand la nuit se fait profonde
où le navigateur tremble
devant les dangers qui l'assaillent
il y a cette lumière
cet oiseau qui annonce la terre
et le soleil
quand la connaissance est naissance
que le jour est amour
se gonflent les montgolfières
en ascension gracieuse
chalumeaux bruyants
faisant fuir les oiseaux
comme manne au désert
quand la faim nous tenaille.
Mesure-t-on les pas à faire
affaire de temps
affaire de regard
portés en juste place
jusqu'au soir ?
501
(peinture de Manon Vichy)
Écluses ouvertes
Vivre la toile recouverte de couleurs dans les deux dimensions de l'une à l'autre les brosses brassent l'air coulures aux lanières gouleyantes les signes éclosent sitôt remis en leur origine. Écluses ouvertes la montée des émotions fait vague unique quand l'étrave saccage l'eau et la berge entre les rangées de platanes au vent sifflant sur les bourgeons à venir. 500
Le détachement du poète
Le poète ne se relit pas Il écrit Il ne revient jamais sur ses pas Il s'éprend de l'agitation des foules. Il a compris à la fois tout et rien. Le grand détachement. L'expression poétique est peu réfléchie Mais elle réfléchit le monde. L'extérieur est un puits de mots De maux m - a - u - x À la source des mots. Le poète ne sauve pas l'humanité Il essaye de se sauver Lia En ses contorsions existentielles Qui le font s'ouvrir. Le poète est un gyrobroyeur Il est le metteur en mots Des existences autres Présentes ou passées. Il est le vers et le fruit Et le bruit Et le verre et l'eau. 499