Ne plie pas devant le sommeil
sois le joyeux pourfendeur des mystères
для
la même scène passant et repassant
savoir dire
que l'événement est trousseau de phrases
et que dans la vieille querelle du réel et du songe
la porte est au milieu des effusions
Sentiment vague
en partie émergé
d'une nuée de mensonges
que le vent pousse vers la montagne
pour sentences lancinantes
convertir la parole échangée
en grisaille de convenance .
Sois le porc épic
des remontrance sagaces
et si le pas te presse
tel l'escargot sur sa sente luisante
remise en tes granges
le paquetage inutile des succédanées
ceins l'étoffe de lumière
va à la fête
et découvre ton cœur.
142
Усе паведамленні ад Гаэль Жэрар
Я загадзя
Я загадзя
з мармуру
у першым радку
у гэтай магчымасці далучыцца да нас
на нашым вяселлі
сапраўднай праўды .
я іду
памяць адбіткаў пальцаў
з майго горла
накшталт невымоўны
у крэматорыі юнакоў
адмова ад знясілення .
А так жыццё ёсць "бачыць"
Я раствараюся
на беразе ласкі
у братэрскай дрымоце
наразаючы тонкімі каляровымі палоскамі
вельмі запатрабаваны твар
твар дзяцінства
твар кожнага чалавека ў пошуках сябе .
І калі б усё было справай маўчання
значна больш, чым музыка .
141
Ён зачынены, але будзьце ўважлівыя
C'est clos mais prends garde
là est l'insoumission de pleine lumière
là est la rectitude d'une vigilance à l'arc souple
là est le seuil des boues de grandes lessives
là est l'ambition de marcher sur les traces de ton nom
là est l'intime circoncision de la gamme des échanges élargie aux confins de l'univers
là est la responsabilité d'une conscience impeccable
là est la couture assemblant d'un fil écarlate les étoffes de chair et du verbe
là est le passage que le pas des moutons foule
rageuse conversation sur le chemin coutumier
là est la feuille d'arbre lâchée au vent d'une terre lointaine
là est la nuit des douleurs et des tentations ourlée par l'aube qui point .
Ainsi va la nef accomplissant son office
maîtresse d'exil et de vanité
jaillissement de larmes au chevet de la finitude
transmetteuse
hors le sexe la fortune et la puissance
le message qui n'use pas le cœur ni ne dessèche le sang
le message des guerriers bien plus que celui des époux
le message enflammé hors fatigue et regret
le message dévoilé par le voire et l'entendre
le message de la joie des vœux définitifs
le message de la grâce et du sourire
le message de la rosée tombée au matin de la Saint Jean
le message des fruits que l'on offre
Le message qui jamais ne se referme
la gratitude du jour .
L'homme détient les clés de son fragile équilibre .
L'homme est le créateur aussi bien de son enfer que de son paradis .
143
Petit papa
Tu n’en finis pas de partir .
Parfois quand de noirs nuages s’amoncellent et que la déroute plante son drapeau noir, ton cerveau se brouille, tu cries. Un cri au-delà de la douleur et de l’appel. Un cri aux causes abyssales. Un cri de personne humaine en proie à une rencontre improbable. Un cri qui dérange notre entendement habituel. Un cri outrancier qui veut nous montrer quelque chose. Mais quoi ? Qu’as-tu vu ? Quant à tes émotions, je n’ai pas la clé pour les décoder .
Tu erres dans ces contrées entre chien et loup, là où la grisaille d’un hiver saturé de givre grapille des images d’antan, où les vapeurs du marigot des origines modifient la conscience, быць, où se croisent hallucinations et visions .
Tu es entre la vie et la mort mais la vie est la plus forte, même dans le dernier voyage, et c’est ce qui nous permet de ressentir la fragilité de cette vie, son visage unique et que fort de cette expérience ultime nous soyons de chair, d’esprit et d’âme les transcripteurs du grand mystère, nous les innocents, nous les adeptes de l’Emerveillement .
Tu cries et je t’entends au travers des couloirs de cette maison de retraite que tu n’as jamais pu faire tienne, tant ta difficulté à communiquer et à t’adapter était grande .
Ce ne sont plus des “Madame !” que tu profères mais de longs gémissements qui montent du profond de ton être pour s’adresser à quelqu’un d’indéfini, que tu ne peux nommer. Te sauver d’un danger ? Te soulager ? T’aider à franchir cette épreuve, ce bouleversement de l’être qui s’enfonce dans le labyrinthe fait de traces mnésiques et d’impasses ? Tu ne sais pas quoi demander, ta main décharnée serre ma main. Tu ne me demandes même plus de revenir chez toi, à la maison .
Tes fonctions vitales se sont réduites au manger et au dormir, et quand je m’éloigne ta plainte prolongée broie ma poitrine comme dans un étau et essore mon coeur .
Quant je te quitte après t’avoir embrassé, j’ai l’impression que ce sera la dernière fois ; et puis je ne reviens pas en arrière car je ne sais pas quoi faire pour t’aider, pour te rassurer, pour te calmer. Lâchement je t’abandonne, et alors je culpabilise !
Dès que je quitte l’étage où tu résides et que l’ascenseur atteint le Rez-de-chaussée, je n’entends plus tes cris mais néanmoins ils continuent de résonner au plus profond de mon être. Je suis abandonné. Je suis laissé de côté, moi le mal né … comme toi peut-être. J’essaye de me faire à l’idée que je n’ai plus de papa, je suis triste, je suis bouleversé, une grosse boule monte de mon ventre. Je me calme, je gère la situation tout en subissant un arrachement viscéral. Tes cris me suivent quand je médite, quand je marche sous la pluie, dans le vent, sous le soleil et j’entends ta voix m’appeler, doucement, très doucement telle une caresse, ta caresse, que tu me prodiguais quand dans mon petit lit d’enfant j’avais tant de mal à m’endormir .
Tu ne demandes expressément plus d’aide, tu sembles nommément ne plus demander de nouvelles à tes enfants. Tu es seul et le brouillard qui t’enveloppe suggère l’envol des corbeaux par un matin d’été frileux dans les hauts arbres qui bordaient le canal à Briennon .
Tu es là à attendre qu’une porte ultime s’ouvre dans le mur de cette chambre que tu n’as jamais investie. Tu es le passe-murailles d’une occasion à ne pas manquer. Tu attends un dernier train qui siffle dans le lointain mais qui tarde à apparaître. Tu n’as plus rien à donner. Ce qui t’appartenait ne t’appartient plus, ce qui était ton chez soi, tu en as été dépossédé. Ton appartement a été occupé, la vaisselle du dimanche et des jours de fête a été éparpillée, même ta signature a été copiée. D’espoir, кропка. De sourires sur ton visage, кропка. La trompette dont tu jouais à été offerte à l’enfant d’une soignante. Ton dernier bagage est bouclé, et puis d’ailleurs ça fait bon temps que tu n’as plus de bagages. Tu as donné, … nous avons pris .
Зрэдку, dans des moments de lucidité, tu as pu demander que ça avance un peu plus vite, que la fin du tunnel s’ouvre sur la grande lumière terminale, à ce qu’on dit. Mais le sais-tu ce qu’il y a après ? J’aurai tant voulu que nous parlions de ça. J’aurai tant voulu que tu prennes cette initiative… Et c’est maintenant que j’entends, que je mesure tout ce qu’un père est en capacité de donner à ses enfants quant il a la conscience de s’inscrire dans la grande chaîne des générations et que sa propre vie, unique et sacrée, est au service de l’autre .
Peut-être que ce sera cette nuit. Peut-être dans quelques jours. Devenir froid. Que les os se cassent comme du verre. Que le sang ne circule plus. Que l’immobilité soudaine soit un soulagement après la souffrance. Que le tic tac du pacemaker fasse un bruit d’enfer dans ce corps inerte .
Le véhicule noir n’est toujours pas arrivé. Mais que font-ils donc tous ces soit-disants vivants à boire du pastis, à jouer à la belotte, à se vautrer devant la télé, alors que ça gèle en bord de banquise ! ” J’attends, мой, le corbillard ! “
Je me souviens du tour de France que nous étions allé voir avec Charlot, dans les années cinquante. C’était une étape contre la montre. Le dernier coureur à passer était Anquetil qui avait le maillot jaune, et puis derrière avait suivi la voiture-balai. La fête finie, nous étions rentré par le train de Versailles pour descendre à la station du pont Mirabeau et rentrer à la maison par l’avenue Emile Zola. Je tenais à bout de bras un sachet de papier contenant quelques menus objets publicitaires que j’avais réussi à attraper aux passage de la caravane publicitaire. Il faisait beau, un soleil de juillet jouait avec les feuillages de l’avenue. J’aimais ce passage de l’ombre à la lumière et je sautais sur les plaques de fonte ajourée qui entouraient les arbres. J’étais heureux d’avoir passé un moment avec toi, papa, mon petit papa… Et cette voiture-balai qui se fait attendre !
Il y a quatre ans et demi, quand maman nous a quitté, je suis resté avec toi une semaine rue de la Jarry. C’était la dernière fois où j’ai été véritablement proche de toi. Tu ne m’as jamais posé de questions autres que strictement matérielles. Jamais tu n’as pleuré. Jamais tu n’as évoqué spontanément quelque souvenir. Si tristesse il y avait tu ne me l’a pas montré. Je faisais le “délicat” avec toi pour ne pas te faire entrevoir mon profond désarroi et je ne t’ai pas poussé pour que tous deux nous pleurions à propos du départ de notre femme et mère. J’avais peur que tu t’écroules. Je mesurais déjà dans le silence que tu montrais – c’est toujours moi qui engageais la conversation – que ton état psychique était troublé. Tu semblais ailleurs de tout ça. Ton manque d’émotion me faisait froid dans le dos. Je n’ai pas su trouver les mots qui t’auraient fait te dire, te contacter dans ta sensibilité. Je savais que tu étais déjà un peu parti .
на 23 juin, date anniversaire de la naissance de maman, je prierai pour toi, papa. Que tu sois de ce monde ou ailleurs peu importe, tu n’es déjà tellement plus là. Ton départ, tu l’as anticipé depuis longtemps. Tu as vendu la maison de Saint-Flour comme pour clore un épisode de ta vie, comme pour brûler ses objets familiers parce qu’après toi il n’y aurait rien, rien que des étrangers qui fouilleront dans tes affaires, rien que des envahisseurs qui vont tout saccager. Tu n’as pas insisté pour que nous gardions cet ancrage familial. Tu nous as donné l’argent de la vente sans te retourner, sans prononcer de discours. D’émotions, кропка ; comme si quelque chose de toi était mort depuis bien longtemps. Tu étais déja sur le départ. Dans les semaines qui ont suivi tu as eu un grave ennui de santé dont tu t’es heureusement sorti. Et depuis tu attends la suite. Ce n’était pas ton heure. La ligne de démarcation passée, tu faisais comme s’il ne fallait pas se retourner. Question de vie ou de mort ? Fuite en avant ?
Dès lors que la terrible sénilité t’accable, que tu n’as plus ta tête, que la trinité de la dépression, d’Alzheimer et de la démence nous oblige à l’épreuve que nous devons traverser, toi et nous trois tes enfants qui sommes ainsi convoqués en tant qu’êtres de conscience et de compassion, de vulnérabilité, de transparence et de sang-froid, de réflexion et d’entendement à ce qui est ; nous nous devons d’être les témoins du grand oeuvre de la vie et de la mort pour nous soutenir dans l’accueil et l’entre aide afin de prêter main forte à ceux de nos proches qui en ont besoin. Nous ne devrions rien avoir à nous cacher. Nous devrions rester unis. Nous devrions nous parler. Les non-dits n’engendrent que repli sur soi, rejet et méconnaissance de l’autre et bien du malheur à nos enfants et petits enfants par l’ombre qu’ils jetteront sur notre mémoire collective .
Quand j’entends le glas de la finitude au clocher de l’existence, j’écoute, je vois, je suis triste, Я плачу, je suis seul et ma solitude je la consomme avec mes proches, je la partage avec les miens que j’aime et qui m’aiment. Je la mâchonne, je la distille, je la “manduque”, cette option absolue de finitude, pour qu’elle me nourrisse et m’aide à croître .
Так, je prierai pour toi, pour t’accompagner, pour te soutenir, toi papa, corps et âme associés, pour parcourir avec toi ce chemin qui va de chez toi au cimetière où demeure maman .
тата, je te promets de faire mémoire de ton histoire de vie, et d’honorer cette esquisse existentielle qui tu m’as transmis afin de faire fructifier la vie que tu m’as donnée, afin que fleurisse cette envie de faire plus que ce qui nous a été donné. Et ce, afin que cela soit de “la bonne ouvrage” utile pour ceux qui nous suivront .
Il est un temps déraisonnable où l’on met les morts à table pour un dernier repas, hors faim et soif matérielles mais plein de faim et soif symboliques et spirituelles, afin de recueillir les miettes de vie qui nous permettront de grandir sur notre chemin de connaissances et de sagesse, de donner sens à sa vie et de s’effacer en osmose d’amour devant ce qui est .
тата, dans ta démence, émane une aura où affleure, pure et limpide, une valeur profonde. L’ego brisé cède la place à l’essence humaine. Et pour celà tu es précieux .
на 23 juin, je penserai à maman, je penserai à toi papa, je penserai à vous deux, mon frère et ma soeur, et ferai promesse de vivre ces dernières années qui me sont imparties, le plus simplement possible, dans l’écoute, la pudeur, le respect de la personnalité de chacun, le soutien et le conseil, à tous ceux qui seront en difficulté .
Nous ne devons pas nous faire de mal et avoir le courage d’échanger, d’entrer en contact avec nos proches, avec autrui, même si cela semble difficile parce pas très habituel dans notre culture familiale. Le silence s’il peut être régénérateur de soi à soi dans la méditation et la contemplation, est néfaste quant, se transformant en mutisme, il éteint la lampe de l’espoir .
Et puisque par chez nous tout fini par une chanson ou un mot gentil, disons qu’il ne faut pas peser ni sur son prochain, ni sur les autres, ni sur cette terre pleine du mystère de la création pour que nous, іх “vivants en marche”, demeurions en communion avec l’Autre qui reconnaîtra que nous sommes tous frères si nous nous aimons les uns les autres .
140
паводле вязаў
Гэтая плітка з чырвоных шасцікутнікаў .
Гэта алея шамацяць дрэў дажджлівай вясны .
Лесвіца з каванымі парэнчамі .
У гэты дзень пад дзвярыма пакоя, у якім падымаюцца парывы галасоў, якія даносяцца са сталовай .
Гэтыя вокны са сваёй старамоднай фурнітурай .
Гэта дрэнна замацаваная драўляная аканіца, якая б'ецца аб сцяну, калі падымаецца парыў ветру .
Як шафа з люстраным шклом з часоў захоўвання .
Будзьце там
у цені рэчаў на месцы
седзячы ў разбітым крэсле
сеткі няўдалых ідэй, якія перашкаджаюць мне
успаміны апявалі маленькі ўнутраны голас
Я ўзяў свае пстрычкі і аплявухі
скрынка з малюнкамі і сшытак Moleskin
адправіцца ў пілігрымку да пахаў мінулых гадоў .
Холад і дождж змянілі цёмнае паветра ў другой палове дня
дыскрэтны пераход у гэты стан праслухоўвання, які дазваляе быць утылізаваным
камень, на якім пабудаваць горад братоў
Нябесны Ерусалім без яе анёлаў стаў бачным
Іерусалім, які існуе толькі для таго, каб вітаць хадакоў душ
у пошуках верагоднага абыходу да стану пакаяння
шукаю дыханне і святло, каб пакатацца
даследчык вярнуўся да сваёй задачы
абруч састарэлай на той час гульні ў кракет
перад калатам пустаты
папулярызатар жаданых сустрэч
тыя, што даступнасць без чакання дазваляе вылупіцца
нават у непрацоўныя гадзіны
як скамечаная песня дажджу і змешаных фарбаў падымаецца з-за ясеняў і вязаў
у светлым і духмяным садзе
фармулёўка слёз вясны
пры збегу гукавых нагрузак
бушуе вада саскрабае нябачныя каменьчыкі
гаршкі гігантаў .
139
Бурзет
Трохі вады
шмат вады
прызначана няспыннае бурчанне жывёльнага шэпту
шоргат голасу аб базальтавую сцяну
кропелькі жэмчугу ў тон з гартанным гукам
пляскаючы валасатымі рукамі аб акрываўлены камень.
Узнікае аднастайная вернасць
бесперапынны прамень
стратыфікаваная скарга экабуажаў горада .
Алфавіт выяўляецца ў сваіх дысанансах
гэтыя браты, чыё майстэрства
быў панесены бурле
да даліны ўсёдазволенасці .
Толькі гук званка
над патокам вады
манеўр па выкліку
людзі магнатэрыі
пакуль яшчэ цёмна
гэтай зімовай раніцай, каб перайсці гэты драўляны мост
сабо б'юць сваёй арматурай парог майстэрні .
Шчаслівая падзея
што прыбыццё цюкоў шоўку
шчацініцца тысячай вясёлкавых нітак
з грубай мешкавіны
спыніўся як вагаючыся
каб увайсці ў ваўкалака
дзе затор з металалому звязаны з віскам драпін
бульканне згладжвання тонкага тэкстылю .
Імгненнае марадзёрства
хлопчыка за будынкам
хутка забраць поўную сумку
размясцілі на лаўцы ў распранальні
час для скачка ў цені
з яра чаканняў
каб бясплатна напіцца
б'ецца сэрца
на камяністым шляху
за межамі распушчанасці дна
і высокія сэрцы
прынесці на дачу без агню
чорныя паласы
друкаванага абнаўлення
вакол яе твару
каштаны і лук
ажыццяўлення .
паведамленне непаўналетняга
уздымаючы дух кветкаводства
стомленыя калені
на шляху да трох крыжоў
паміж Галгофай і канечнасцю Марыі .
Да святых дапускаліся толькі жанчыны
трымаць за руку
праходзяць самцы
для ўсмешкі
беспарадкі
знікаюць у гушчары
шукаю абляпіху
што яны будуць выцякаць
на камені ліхаманак
гісторыя пачатку
без зваротнага адліку
на шляху абалонкі .
Да святых дапускаліся толькі жанчыны
павольна прагрэсуе
да любові і спагады
нагружаныя ахапкамі залатога веніка
у меру высокіх дзвярэй хлява
зарываючыся пад іх шырокімі спадніцамі
чарапы памерлых
паясніцы, падперазаныя тканінай
такі чырвоны
чым узыходзячае сонца
сваім вясёлкавым дыскам
абуджае сьвятое сьвятое памазаньне Вялікай серады
што творцаў дня
пакуль дазволеныя стаўкі
на шафранавым сонцам
сівой кабылы гаспадара Карніла
узрушаны ад задавальнення
пры выглядзе гэтай мукі такая белая
чым магутны рух жорнаў
камень супраць каменя
прымушае адлятаць
паводле трэляў дрозда
на досвітку
травеньскай раніцы .
138
мой сябар
Каб мець цябе сустрэча напаўняе мяне радасцю, вы, адрозніваецца ад мяне і ўсё ж такі блізкі .
Ты суправаджаеш мяне і супакой мяне, калі надвор'е навальнічнае, чорныя думкі падымаюцца з мае горкія прорвы і тое, што мой адступак празмерныя .
Твой цвёрды гнеў што можна падумаць, што прытворнае, для мяне гэта яркі і выратавальны мазгавы штурм калі крануты сном увагі і душы, я заікаюся невыразныя рэакцыі на рызыку навізны .
я цябе кахаю, без цень сумнення, што нават нашага сумеснага прыезду на іншую планету няма можа вызваліць нас ад выказвання нашага шалёнага жадання ў люстэрку пошуку і каб зразумець усё пра тое, што такое жыццё .
Я захапляюся табой за межамі якіх-небудзь абмежавальных меркаванняў, з ахвотным і шырокім захапленнем, што нават позні палёт курапаткі перад нашымі крокамі не мог адцягнуць нас .
І ўсё ж Бог ведае, што мне падабаюцца чырвоныя курапаткі, якія сваім цяжкім і плоскім палётам маглі прачынацца з выратавальным пачаткам спячага даліны, што ў мяне так часта як правіла .
Перад нашымі энергія людзей, якія стаяць, зараджаных магчымасцямі будучай рэалізацыі, на Зямля, наша сфера дзейнасці, настолькі шырокі, магутны і крохкі адначасова, разумны, любячы і ўспрымальны, што мы нават чуем шэпт ад пачатку пачаткаў .
Ваша слова перавярнулася да вечнай надзённасці выкладаць сутнасць рэчаў дазваляе мне працягваць мой шлях, вызвалены ад усіх путаў, насустрач чыстаму сяўбе майго самыя глыбокія сады .
Вы вітаеце мяне з такой шчодрасцю, аператыўнасці і дакладнасці, якой у мяне нават няма час падзякаваць. Як толькі я цябе ўбачу, Я іду, каб спажыць цябе з маёй галавой і сэрцам, і як толькі я спажываю сябе, як толькі ты мне дасі пранікаць у мяне, тады ты знікнеш, таму я фінансую .
ты маці, вялікі сястра, анёл і фелібрыдж майго сэрца, для якога эмоцыі, якія я адчуваю ў тваім павага адразу ператвараецца ў “пачуццяў” ясна і глыбока ў службе аб маёй прыхільнасці вернасці вашаму вучэнню. Вы, мая светлая стрэлка .
І тады ў мяне ты вольны абраны маім сябрам, калі ты не выбіраеш сваю сям'ю .
І я быў бы заўсёды паклон, каб сагнуць вашыя паўтораныя думкі з сілай, як яна ёсць для вас важна, каб мы ўлічылі іх. Сучасны стан свету залежыць .
Ваша паведамленне праходзіць. Ваша слова - каралева. Цякучасць твайго бачання выходзіць за мяне замуж. Трэкі, якія вы пакідаць, Я збіраю іх на вышыні сваіх успрыманняў і мае разумовыя здольнасці інтэграваць іх у часе прычасця .
Твой твар упісаны ў глыбіню маёй душы і як толькі дыханне здзяйсняецца, адразу ўстаю, каб падняць гэтую таямнічую песню, што падчас адной з нашых пра першыя сустрэчы я шаптаў і хто заўсёды мяне суправаджаў Я перасякаю твой шлях .
Ваш позірк знакі улады гэтых мірных месцаў і заклікае да пільнасці а уважлівае полымя актуальнасці .
Калі гэта здарыцца страціце нам час і знайдзіце вас, прэамбула не патрабуецца з першага погляду, які ты мне даеш. Вы і ёсць, я тут, корпуса, душа і дух гатовы да задачы, якая стаіць перад намі, гэты вялікі твор, сатканы цеплынёй чалавека, інтэнцыі дабрыні і патрабаванні разумення аб нашым позу, каб трымаць у наш смутны час .
А калі пойдзеш падарожжа, ведайце, што тут ці ў іншым месцы знойдзецца месца для вашых вучняў, для мае браты і сёстры ў вас, каб увекавечыць агонь паміж водамі і чэрап, і раскажыце, што яшчэ трэба зрабіць .
І з жыцця гэта бесперапынныя пошукі і паломніцтва, ты чмель пілігрыма, каштоўная палка якая падтрымлівае мяне і з якой я каліграфую ў пыле шляху святыя літары нашага ўсеагульнага пісьменства .
я цябе кахаю, мой сябра .
137
Проста крок да мудрасці
Мудрасць. Слова “мудрасць” паходзіць ад лац “ведаць”, адкуль таксама паходзіць слова “водар”. Мудрасць - гэта мастацтва шанаваць густ. Яна паказвае вельмі канкрэтнае стаўленне, вельмі рэальна, і даволі далёка ад прадуманая канцэптуальная арганізацыя. Гаворка ідзе пра тое, каб знайсці мастацтва жыць дазволіць вам паспрабаваць водар жыцця .
Як гэта канцэпцыя мудрасці звязана з гэтым, больш заходні, адфіласофіі ; таму што філасофія азначае “любоў да мудрасці”. У старажытныя часы філосафамі былі людзі, якіх чакалі жыць паводле сваёй філасофіі, якой яны вучылі. Да філасофства ўдзельнічаў а лад жыцця, які гарманізуе думкі і жыццё .
А потым на працягу некалькіх апошніх стагоддзяў, у Захад, філасофія стала мастацтвам пабудовы сістэм ст думаў, каб падтрымаць іх, абараняць іх і, у “прававыя праблемы”, дыскусіі, каб даказаць сваю перавагу над іншымі. У класічным Кітаі, адзін з дамы свецкай мудрасці, ён быў распрацаваны па-іншаму ; так што мы сказаў, што “мудры чалавек не ведае, беспазіцыйны, без неабходнасці” .
Я думаю, што мудрэц - гэта чалавек без асаблівая якасць, без загадзя зададзенай ідэі, не стоячы на абараняць, таму што ён хоча заставацца адкрытым для рэальнасці, быць свежым і гатовы да таго, што адбудзецца. Менавіта дзякуючы гэтай паставе мудрэц можа лепш за ўсё адлюстроўваць таго, хто давярае яму. Мудрасць - супрацьлегласць мудрасці. паторгванні. Яна блізкая да спакою .
Мудрыя “лічыць” не ; у яго ёсць “быў” .
The “вера” паходзіць ад лац “верыць” і ў гэтым сямействе слоў мы знаходзім, у прыватнасці, ст французская “даверлівасць”, гэта значыць спосаб надаць сваю адгезію да сцвярджэнняў, якія не ў стане рацыянальна абгрунтаваць. Каб верыць гэта прытрымлівацца пэўных сцвярджэнняў .
The “быў” паходзіць ад лац “fides” і ў сямействе слоў, якія паходзяць ад гэтага кораня, ёсць лацінка “давер”, хто даў “давер ” на французскай. Адзін чалавек веры - гэта не перш за ўсё чалавек, які верыць у тое ці гэта, але чалавек знутры засяляецца ўпэўненасцю. Майце веру, гэта давяраць у любой канчатковай рэальнасці. Мы можам быць населены упэўненасць і вера, не ведаючы, што такое дно сапраўднага .
Не ўлічвайце “вера” падабаецца даверлівасць, але як узровень свядомасці іншага парадку, чым той “быў .”
І на гэтым шляху, мы заўсёды стараемся каб зрабіць першы крок. Калі мы робім крок, мы падвяргаем сябе а дысбаланс. Мы прымаем на імгненне страціць раўнавагу цішыні пакуль не будзе знойдзены новы пункт раўнавагі, ставіць нагу на зямлю. Калі няма нічога больш абнадзейвае, чым стаяць на месцы, загадзя адзін нага перад другой, гэта рызыкаваць спатыкнуцца. Гэта прымае вядома ісці ў невядомасць, І гэта, не ведаючы загадзя, калі гэта захоўваць радасць і выпрабаванне. Таму, хто ўстае і ідзе, адкрыецца перад ім а велізарная прастора, таму што ў залежнасці ад курсу, які ён ставіць – ці ёсць гэта праўда, рэальнасць або мудрасць – на “сапраўдны хадок” можа ісці толькі ад пачынаючы з пачаткаў, якія не маюць канца.
на “сапраўдны хадок” гэта чалавек свету. Ён не можа адступаць ад абавязацельстваў, якія на пераломе яго жыццёвага шляху выкліча яго, каб уступіць у гісторыю, каб падпісацца на зробленае ці яшчэ не зроблена перад ім і што ён адчувае, што гэта павінна быць зроблена. Яму спатрэбіцца прыняць удзел. Яму трэба будзе ўвасабляцца, каб дапамагчы змяніць свет.
на “сапраўдны хадок” таксама здаецца са свету. Ён у сабе, для сябе, аб'ект яго рэалізацыі праз унутраны маршрут. Ён знаходзіцца ў непасрэдным кантакце з тым, што знаходзіцца па-за ім і няўмольна прасоўваецца да неназванага і безыменнага. Ён дае і атрымлівае як мінучага часу і сустрэч, якія ён робіць без асаблівага пазыкі звярнуць увагу на наступствы сваіх дзеянняў. Ён ёсць“прысутнасць” да таго, што ёсць. Ён знаходзіцца ў давер .
на “сапраўдны хадок” у пошуках свайго дасягненне павінна пераадолець супярэчнасць паміж“l’заручыны” і“унутранасць” для таго, каб быць у брамы храма дзе “мудрасць” і “дасведчанасць” знаходзяцца ў як дыферэнцыраваныя, так і ўз'яднаныя. У гэты момант яго падарожжа, шляхам развароту перспектыва, кіруемая верай, ён можа перавышаць узровень рэальнасці за межамі ад чаго наша логіка больш не працуе. Фактычна, што ў нашым свеце звычайна здаецца недарэчным, можа з'яўляцца наадварот у сугуччы, калі мяняем рэестр, як новы ўзровень рэальнасці .
Няма супрацьпастаўлення паміж пошукам унутранасць і ўдзел у жыцці свету. Адзін амаль умовай для таго, каб іншы быў сапраўды эфектыўным. Той, хто застанецца амаль заўсёды замыкаўся ў сабе ў нейкім бяздонным пошуках у канчатковым выніку высыхаюць на лазе, таму што яна не будзе мець ежы з адносіны з усімі істотамі вакол яго. І хто б ні займаўся пераўтварэнне свету, не патрабуючы часу на вяртанне да яго ўнутранасці глыбока, гэты праз некаторы час зможа рассыпацца, крышыцца, каб разыходзіцца, быць аб'ектывізаваным .
136
D’une relation l’autre
Il est admis que c’est seulement par l’expérience personnelle que nous pouvons accéder à un peu plus de connaissance .
Пакласці ў а jar усе замяняльныя вучэнні прыводзяць толькі да таго, каб падвяргаць выпрабаванню расол чысціня квэста ў яго прэлюдыі ; усё становіцца горача, яно гарыць тое ж самае, але гэты даследчык цёмных вод ніколі не дасягне сталасці .
Tu n’attesteras pas de ton appartenance à quoi que ce soit, une joie illusoire pouvant se glisser entre ta parole et l’objet de ta recherche .
сапраўды будзь ты. Пераход праз брод, будзе тэст. Alors ne te raconte pas d’histoire. Et même, нічога не кажы. Маўчаць. Глядзі, і цябе ўбачаць .
Si viens à passer le voyageur aux sept chameaux chargés de tapis, з шоўку, de fourrures de parfums et de pierres précieuses, et que celui-ci veuille acheter tes vieilles chaussures toutes racornies, c’est que ces chaussures n’ont pas toujours été les tiennes et qu’un autre les portera .
Вы тады засталіся Шлях, і будзь яму абавязаны .
Ne sois plus la victime de ta croyance à être sur le “Ну” шлях. Les grandes choses que nous puissions voir le seront par l’entremise des proches personnes qui t’entourent. Ваша жонка, твой мужчына, вашых дзяцей, твае сябры, вашых суседзяў, te convoqueront à cesser d’être la victime de l’autre pour t’engager sur la voie de n’attendre rien .
135
Прастата
Можна было б таксама пагаварыць пра мяне .
Столькі пра камяні, кветкі і потым дрэвы .
Я размаўляў з імі .
Я ўваходжу ў гэтае брацтва садаводаў з стварэнне .
Я ведаю, што прагрэсаваць трэба голымі рукамі, працаваць у дадзены момант, у падпарадкаванні таму, што ёсць, слухаць, і няма не насіць высокаэфектыўныя інструменты .
А потым я выявіў, што прырода гаворыць, і слухаючы гэта, Я адкрыў для сябе ўнутраную цішыню камуніі, гэтага яднанне сябе з іншым, што іншы мінерал, расліна, істота жывёла ці чалавек, або прыродная або касмічная сутнасць, большая за вас .
Вядома, прырода не гаворыць па-французску або японскі, ні сімвалічнай мовы, але гэта выражаецца праз “рэзананс”. Мы ставім сябе ў пазіцыю чакання, не чакаючы, з маліцца, сузірання і вішня расказвае вам гісторыю, і попел, іншая гісторыя, а бук яшчэ адна гісторыя .
з хрысціянамі, на Вялікдзень, мы дакранаемся да таямніцы смерці : калі няма смерці, няма ўваскрасення. Калі прынясу мая ўнучка бачыць гнілы міндаль, Я яму не кажу : “Паглядзіце на гнілы міндаль”, большасць : “Паглядзеў міндальнае дрэва нараджаецца”. Для міндаля, гэта, вядома, а страшны час, але гэты міндаль дае жыццё. Гэта адпускае, пакінутасць, давер .
Дрэвы даюць нам рост .
Аднойчы падчас прагулкі, Я мінуў яблыню, з падставай невялікай яблыні не вышэй за тры яблыкі ў працэсе падштурхнуць. Я падняў вочы і ўбачыў, што з яблыні вісіць гнілы яблык. я тады зразумеў, што загінулі двое. Гэты яблык так любіў сваю маму што яна не захацела перарэзаць пупавіну і засталася чапляцца за галіна, дзе згніла, не даўшы жыцця. яшчэ адзін яблык, яна, упаў. Яна рызыкнула шукаць у іншым месцы і перарэзаць пупавіну упаў на зямлю ; Яна мёртвая, але ад гэтай смерці нарадзілася яблыня .
Прырода вучыць нас, што бываюць скачкі, лятальныя вынікі, абразанне, перапынкі ў рытме, неабходнае паслушэнства, якое трэба выконваць з упэўненасцю, каб знайсці першы акт, творчы акт .
133