A Beaumont sur blonda poneo mi literumis vian nomon mia fratino de ŝtormaj akvoj reverdiĝis sub la hela linio kapturnaj grimpadoj .
Variaĵo de pasaĝero sur la piano de la aŭreoloj via sonĝo kaj via neĝo miksiĝis kun la alivestitaj randoj de niaj prauloj fierigis min sur la maldolĉaj ondoj .
Patrinaj folioj mensoga epoko vi elĉerpiĝis en karesoj lensoj sur amaso da stampitaj kadavroj .
Ploru mia floro spiru la silenton sur la krepo de niaj vundoj la estonteco kiel signo de pripensado mia amo Mia forto mia humileco .
Vortoj sub la rigardo de fermitaj budoj kiel hirundoj sur startlinio silento de la homo, kiu staras ĉe la limoj de la teritorio eldirante iluziajn miraĝojn mesaĝoj bravaĉoj koluzion kun la dezerto .
La vortoj ĉi tiuj elsendaj kovertoj ĉi tiuj batalantaj organoj fariĝantaj ombroj de lumo estas la kavo de valo por la infano krispiĝita en doloro . Vortoj parolas signifon inter vekiĝintaj koroj tiu tempo disiĝas verŝi sunaj tagoj detruu eksterajn idolojn .
vortoj de paco estas la semo de la arbo de niaj atendoj kies branĉoj atingas ĝis la ĉielo de la animo ĉi tiuj brakoj, kiujn miaj noktoj vokas en mia dispono akcepti vin intima profunde en mi . Ho vi mia amiko mia sekreto kiajn signojn mi kolektis por vi farita el mola vakso, de putrebla materio, de enamiĝinta kolero por sangigi la nubojn de dubo Ho mia amiko ili estis vortoj de saĝuloj granda mistero fariĝis puto de scienco la trankvila kontemplado de finiteco .
Estas sekreto sur la ŝtupoj de iluzio en la kristala ombro de fonto oblikva vagado ke neniu anĝelo aŭ demono povus ŝanĝi nememorebla memoro ekster la muroj kolegeco de timo .
Sincereco , flugo al si mem , flugo al la realo , la vera de graco ne serĉante plibeligon en kontraŭflua energio .
La fonto en la koro de mallumo estas vero . Ni surterigu la bildojn de si en plenaj rubujoj , leviĝu la stranga vidaĵo de la viro iniciatita de sia ombro . Al la akvoj de la spirito, neniu kutimiĝo , nenio krom restaĵoj de antikva saĝo ĉe la tagiĝo de komencoj .
En la farandolo de iluzioj restas la kerno de la originoj . Turnu vin sen hasto la muelŝtono de la menso kolizii kun si mem kaj ekvojaĝu , el vualo al la pordoj kie homo ne plu vivus de sia bildo . Amantaj estaĵojn preter si mem . Artikante la veron kun la koro .
Via animo ne plu estos dividita , verkoj kaj vortoj formantaj la unuopaĵon .
El la ombroteatro vivo ne estas spektaklo , ŝi estas aventuro al tiu, kiu eliras el la kaverno de la ciklopo . La sekreto de sincereco instigas vivo en verkoj kaj formoj .
Tro ofte , ĉu ni aŭdas , kio : " Sekvu la Vojon, la revo esti homa, de povi rektigi la sinuozecon de la koro estas esenca intenco . Kaj por tio vi ne bezonas ne foriru, eliri el la katenoj de la mondo " .
Ĉi tio estas malvero !
Ne ekzistas vivo , foriri estas eviti la serĉon de la Vero . La ĉenoj ekzistas nur en si mem .
Prefere ol esti altirita de miraĝoj ekstero, protektu vin de viaj propraj ruzoj .
Ĉesu rifuĝi malantaŭ falsaĵo humileco .
Ĵetu vin en la oceanon de providenco .
Preferu tion, kion vi ne scias , ignoru kion vi scias.
Ne timu la nekonatan .
Vero ne estas vualita .
Estas viaj okuloj kiuj portas la vualon .
Viaj okuloj , vualojn, kiujn vi devas malfermi .
La saĝuloj , lia , rompante kun siaj kutimoj .
La mirakloj de la mondo estas mirindaj pureco , la sola vojo estas interna justeco .
La lumo ĉe la fino de la koridoro , la finfina en la maniero , preter pli proksime al si mem.
Kien iri ? Vizaĝo al vizaĝo . Aŭskultante aliajn . Promenu sur komuna vojo . Jeter , kvazaŭ hazarde rigardo al la flankoj , nur sufiĉe por ne damaĝi kaj dancigu la kompanion , kiel en pasintaj vigiloj ordigu la ŝtonetojn en la plado de lentoj . Tempo eterne komenciĝas denove, sub la plumo , al la donado de pluvego , deploji ĝian panoplion malfermita pordo , sur kantataj brakumoj des gouttes d'eau souvenantes. Ne estis , purigi , skribis sub la buŝelo , ol la rideto, kiu pruntas diri . Estas mallarĝa trairejo inter la sekura internometode konstruitaj al kredaĵoj de sciokaj la rondo de la infanoj de ĝojo .Estas landojinterplektiĝo de atingojkie la revelacio filtras .Okazas kela pomo falanta de la arbo estas mirindaĵo .Ni kolektu la fruktojn ,viŝu ĝin per la tukoneblankigita tolo ,porti ĉe la okulnivelo ,haŭta teksturo ,la gracia kovertola senfina ekspansio de la ĝermode son extension ,al sia plenecoĝis ĝia formorto .En la palaco de viskozecoj de la spirito,poma pomomorditapermesas la plezuron de gustoper entombigodes sucs rétrospectifs .La preĝeja sonorilo sonoras .Estas la kvara ,tetempoke la psikedelaj kukolŝeloj .Oni sciu, ke kun bonaj intencoj , Sano ,kun pinĉo de juĝotaŭga al la principo de normaleco .238
Si la charrette ploie et que pièces à terre se dispersent les dérisoires brassières de l'esprit .
Il y aurait ce regard traverse de l'absence des catéchumènes en son enfance éteinte ma mère l'ordre de la mère morte.
Il y aurait prégnantes des caresses sous la toile que jamais n'ai cru souples à mon encontre .
Il y aurait des herbes sèches recouvertes d'un givre cristal sous la burle sévère d'un passement de jambes dansé .
Qu'on dirait l'affliction des tendres et tendres années de perdition à coopter les passants du sans souci sans cris ni repos .
Mon cœur s'est éteint il a navré le cours du temps de bulles fragiles sous le rêche du souvenir .
Les sillons se sont fait crème au café des solitudes la cuiller ourlant tournante le reflet des nuages .
Remettre les choses en place avec chaises et tables verres et couverts et ronds de serviette à l'avenant .
Vivre en illusion entre la poire et le citron d'oraisons et de jours à venir finissant en tranches de potiron .
Sur le départ posée à même le sol dénudé courait la vermine saxifrage des orateurs sans parole .
Se confrontèrent du menton les accordéons de la raison à éviter le tien du mien positionnés en dérobade .
Silhouette affaissée les lunettes en bout du nez corrigèrent les fautes d'orthographe nos petites mains passagères .
Segmentés à courte échelle les chevaux de la verticale dernière levée d'un sourire par la fenêtre entrouverte . Sortilège sorti tout droit d'une tendre apostrophe les lèvres purpurines figèrent le son des églises . Faussement accaparé dans un tombereau de fumier le corps à corps des corps pensants d'étreintes désespérées .
Se glissèrent sous la ramure les champignons de l'automne à creuser les tranchées d'une guerre dont nul ne revient .
Fil à fil le pull s'allonge les aiguilles passent puis repassent le fragile des doigts s'expose sans que je m'interpose . Face contre terre soyons le roulage des galets du torrent sous la feuillée d'un saule encalminé par le qu'en-dira-t-on des prosopopées .
Ma plume sans le cal d'antan se fait entendre jusqu'à l'orient de coups secs sur la peau des sollicitudes le creux des reins en jouissance son heure et puis la mienne toutes choses confondues se rebellant ma belle dans l'offrir de la resquille à ne plus entendre les barbelés crisser sous la mitraille .
Sa cage d'oiseau sous le coudeet la croupe en carêmeun cheval passela cavalière à queue de cheval .L'âne braieles moutons bêlentun bruit de tôlecadenasse l'espacej'appelleau carrefourdes senteurs d'herbe mouilléele lever de lune .Sans prendre le tempsde maigres appendicesaliĝiaux remontées de laine pelotéeun quart plus basdes ailes en ordre de marche .S'enquérirfinement ciselédu crépusculeen retombée lasse du jourfièvre amèrequ'un doigt de mielrehaussetendre applicationde la flûteaux notes réjouiesdu rire des enfants .236
Ne pas être le "bravo" qui brave le silence être la racine sèche la mousse assoiffée le champignon rabougri être l'accueil pour soupe offerte lentilles et lard être la main tendue .
Etre l'homme le petit le prêt à vivre la danse des femmes nos initiatrices en amour amulettes d'avenir semailles tendres aux flancs des collines vertes un vent chaud fricassée d'étoiles sous une lune partagée nous les errants les mange-cœurs vifs en remontrances captatrices dolents en espérance les fauconniers du beau .
Ne pas éviterles crocs de la raisonplantés sur le râble des choses connuesfractale blessureà la mesure des choses dites .La divergencecanaille soupled'entre les roseaux de l'évitementrassemble les coques vides du festin .Un grain de rizpeut nourrirles gendarmes du désenchantement .Du bolla multitude asserviesera jetéesur les couronnés du mariage assumé .Evider ,faire le creux sous les yeuxdu démiurge reconnu ,excaver à la barre à mine ,à la Barabas ,les alcôves de l'oubli ,rassembler, puis danserune évidenceentre matière et espritle long des golfes clairsla vérité apparue .Et que de choses advenues en cette inconnaissanceDioDix yeux de merveille .Le cadre des enchâssements de la logique . Le point de fuited'où tout vient et tout converge .Le toit des masures de l'hommeen construction de lui-même .Les mains de la rencontreau petit matin mutindes " bonjour comment ça va ?" .La plaie à lécherconvergence de l'algue avec la languemer et terre confondues .Le réglisse noirau feu racinairedes obligations d'une discipline .Le crissement rêchedu calame sur l'argile sèche .Le creux des songesen amenée tendresous l'amulette du chamane .L'arc en cieldes coloriages de l'enfanceen quête de reconnaissance .La levée du regardvers des cieux intensesau crâne de l'ultime .Absence d'explication ... Instance de présence ...Dio , cette évidence . ( photo de François Berger )232
Des crisl'appel des mots de miell'ultime comme rocsur lequel retentir .Le claquement sec de l'oragedégoupille ses vasques d'eauau caravansérail des rencontres .Femmesen coursive hautele regard musiqueles pieds dans le dur du granite .Elles chantaientclameur gutturalemontée des désirspuisant une énergie de louve protectricesous l'amoncellement des feuilles mortes .Transe en sous-boisles trompes racolèrent les défaits de la nuitchiens battus recroquevillésau dévers des choses dites à la va-vite .Il inventa la ronde danseL'infinie lumière éperonnéeà l'avant du charroiles jambes flageolantesaux portes du temple .Mia animoélevée d'un léger signe de la mainà l'aplomb d'une joie vespéralevers l'envol de l'oubli .S'alignent les souriresles hochements de têtesous les cintres de la scènesans applaudissementau juste silence en soicoquillage vermeilretenu par la respiration .Nous nous mîmes en marchedevant l'inconnaissablecherchant la clé de la citéde niveau en niveaucomme pour être làle cœur en fêtedans d'improbables anfractuosités .L'homme vert sortit du boisla chevelure lichensle souffle dragonesquel'allure souplel'appareil photo en bout de bras .Il suffisait ...kaj tamenles hardes ne nous couvraient plusla moue aux lèvresles yeux piquetés d'ardentes échardesle pourtour de nos suggestionsen limite de ruptureles chevaux éructèrentil y avait tant à fairele sable coulait de l'écarté des doigtsun petit tas se formanous y mîmes notre espérancenotre joienotre peine mêmeà l'arrivée d'un enfant faisant château en bord de meren reflux des vérités .L'ultime en un claquement secrompit les amarres d'avec l'illusion .Tout s'écroulail y avait à vivre .233
