J'ai traversé le champ des souvenirs   
des mécréances et des soumissions   
pour lumière atténuée   
être sans parents et sans enfants  
en ces temps de décalcomanie.      
 
Les mots craquent   
dans le feu à la veillée   
faisant jaillir douleurs et joies   
sans que l'octroi regimbe   
et laisse franchir l'enceinte.      
 
Les pierres sertissent la pâture   
de leurs masses de silence   
lichens colorés   
s'appliquant à donner au coudert   
sa part du jour qui tombe.      
 
Pluies acides 
sur forêts d'élevage 
font déplier la pèlerine et prendre bâton   
pour les gens du pays  
que le diton du sans-souci décrète double.   
 
Les instants qui précèdent   
et suivent le grand départ   
sont d'invisibles moments d'ouverture   
où saluer la Terre et le Ciel   
permet de fusionner les deux.        
 
Puce collée à l'oreille   
du chien mon maître absolu   
avons brisé du tranchant de la main 
l'ode de l'intériorité     
sous les étoiles du langage.      
 
 
876

Plume par ci plume par là   
j'ai fait de mon mieux   
pour transmettre à ma mère   
entre conscience et inconscience   
la note et la dîme du mot de trop.     
 
Sommes arrivés devant la chaumière   
sous le linteau des obligations   
hautes herbes mouillées foulées   
apportant frisson aux chevilles   
et chants à gogo pour belles envolées.      
 
D'où que l'on soit   
sans libelle ni pourvoi   
nous devons marcher par tous les temps    
terre fertile afférente   
propageant le savoir.      
 
S'entretenir en bout de champ   
imprégné de justificatifs   
il suffit d'un hasard de circonstance   
pour que trousse-chemise sans considération   
être récipiendaire de récits fabuleux.      
 
Passer le pont   
cercler de papier doré les Géants de la fête   
battre le pavé jusqu'à plus soif   
être le Tout En Un de la Vie Une   
permet le badinage pour la Recluse.      
  
 
875
 

Я тут
на алеі аліўкавых дрэў
марадзіць бружмель
таемна закаханы
жаба з зялёнай фальбонай.   
 
Бард раскрывае
як цёплая кроў з сасудаў
бурнага ходу
па гэтай настальгіі
адбітак пяшчоты.      
 
І смутак   
ля ліхтара, які ўпаў у моры
Прапаную буй
верша, які я люблю
камень, каб пакласці маю галаву.      
 
Я веру ў крыкі паўкола
з сіне-пастэльным рытуалам
песня маракоў ньюфаўндленда
спускаючыся ў люк
рукі поўныя сушанай трэскі.      
 
значна ніжэй
Я думаў, што бачыў
на тэракотавай місцы
смерць і жыццё
пажыраючы адзін аднаго.      
 
Што да маіх дзяцей
што час размяркоўвае
у міры
да аблокаў без двудушнасці
Я разарваў дамову і абяцанне.      
 
Вецер аднясе мяне
у меланхоліі
перадаць рот
чакае цень ад стэлы
адбіцца ў дыханні Звера.      
 
Каралеўскі Ахан жаўнераў пагарды
адлюстраваны ў парах
цялеснае плячо бунтара
размова канца стагоддзя
да ветру, дадзенага з траў.      
 
мая мілая натура
з вечным лісцем
вяртайся ўвечары
ты падышоў так блізка да мяне
што воз пераехаў.      
 
Даследаванне туману
з поўнымі формамі
мая душа паднялася б
на пярэдняй частцы летніх пашаў
як Single Way.      
 
 
874
 

З братнімі хвалямі
да маршчын вяртання да ласкі
Я прамаўляю тваё імя
на квартале Сан-Сусі.      
 
Aux cellules grises de l'Esprit   
à la verticalité d'un point-virgule   
je prends et mène grand train   
sur le foirail des retrouvailles.      
 
Aux gouttes de pluie rousses   
sur la toile du toit gercé   
devant la foule rassemblée   
je glisse le papier dans les fentes du mur.      
 
З арліным пяром
што пастух падбірае каля крыніцы
бясконцы роўмінг
Я злучаю рукі ў малітве.      
 
Да зелляў невуцтва
Я выраўноўваю зоркі
для штуршка
паказаць урачыстасць.      
 
Perplexité refoulée dans l'impasse   
à la portée des voyageurs   
j'organise le raout   
de la montée aux alpages.      
 
 
 
873

Завіванне сухой папараці
лушчэнне, як аўсяныя шматкі
у місцы былі рэшткі ежы
страчанага мінулага
на баку гары
фільтраваць святло
рачныя таполі.      
 
Пустата, як павольны вальс   
накрываць на стол
з некалькімі кепскімі словамі
адлучэння ад іх абсталявання
пустыя старонкі сшытка.      
 
З канца кій
план быў намаляваны
на пяшчаным беразе Бес
адрываючыся, калі забываешся
адкінутыя страсці   
слаі, скрадзеныя з нетраў памяці.      
 
Сцены з гліны Глісенда
здольны прапанаваць
хлеб і віно
на гравійнай дарозе
у выплаце столькіх выбухаў
згарнуўшыся пад вярбой.      
 
 
872

Millefeuille  
distingué par le guetteur du phare   
douce offrandes  
que le vent glanant dépose   
au sortir de la bourrasque   
alors que la nuit rebique  
sous son manteau noir  
quelque pan de chemise   
disposé hâtivement   
sur le muscle tétanisé.      
 
Feuilles de toutes pensées   
feuilles arrondies   
feuilles écornées   
feuilles encalminées   
у лабірынце  
à la portée du minotaure   
qu'Ariane proposa   
un jour de belle humeur  
à l'homme provisoire 
de fuir les ors parentaux.      
 
À la fin de l'œuvre
on retourne hors des choses
pour librement jouir des nuées et des brumes
quand survient   
comme neige au soleil   
le miroir des jours fertiles   
passés à dégeler la trappe parnassienne   
des bulbes déposés 
arc-en-ciel   
dans l'aube frémissante de la joie éprouvée.      
 
 
871

Я хаджу
прытрымлівацца таго, што я ёсць на самой справе
і што я ніколі не даведаюся, хто ён такі
гэта я з эпізадычных прыгод
гэта зародкі пшаніцы
унікальны
але абнаўляецца кожны год
ржаць без ненавісці
annus horribilis
гэты памёт чалавечкаў
гэты памёт маленькіх жанчын
ахвяраванне на гальцы белай сцяжынкі
гук яго крокаў
універсальны без локця
але чыста на сабе
каб ацаніць курс
ўяўнае падарожжа
пачвары quant-à-soi
пісаць назаўжды
як гром аднойчы ноччу ў Лазеры
урыўкі жыцця, падабраныя ў дзяцінстве
але абавязак адаптацыі вагаецца
калі заўсёды будзе
не спыняцца.      
 
 
870