Visage visage au touché de nos cœurs à portée du frêne sans geste ni parole regard élevé sommes de veille sur les photos graves et tristes à se jeter du haut de l'arbre colibri des incendies passacaille des brumes laissant paraître les veinules d'une main à décrypter le soir à la bougie les papiers d'identité jaunis que le vent éparpille devant nos yeux sans sommeil.
Ô visage unique visage du temps qui passe infante éblouie sois le réceptacle de nos pleurs lesel de notre rencontre du bâton au chardon du Job au gris à maugréer devant les bouses se mêlant aux cailloux de basalte mélange incandescent de la vigne vierge et du mur roux ô visage qu'un manquement d'esprit efface pierre plate posée au matin sur le mur du jardin souffles mêlés d'un face à face de toute éternité.
Es-tu là glissando sans dérobade à me porter sur l'onde douce lune entrevue au parloir écorce arrachée du chêne-liège se faufilant dans la foule lente passager ébloui des sentes odorantes. Sál mín seule au hasard d'une sortie se vit prise dans le flot des migrants ô mon âme l'altérité est une autre identité de l'autre à soi la source même des solidarités.
Sous la gouttière du temple y'a la romance la saga du temps qui passe le cortège des semelles de bois le frisson des roseaux le gond d'une porte que l'on ouvre et qui grince demain ou après-demain de rien en rien les bras ballants yeux levés à l'horizontale festons des nuages hors limite du ciel en syncope légère sur le pavé d'argile à griffer d'ongles écaillés le passage des fourmis en rivière d'être vers le sans arbre du sable ridulé.
Mon âge assis contre l'arbre regarde boule de suif éteinte à la tombée du jour un cataplasme en brise-glace de retour de mission de père et mère le descendant au risque de connaître flamme terminale mes annales dispersées un soir de grand vent la carrière ouverte et dernier charroi de mèche avec le raisonneur apocalyptique notre bâtisseur notre fossoyeur notre inventeur.
Marée remise marée rétrocédée marée du compte à rebours marée déposée marée reprise verrai-je le dernier hoquet descendre toboggan la pente aux ajoncs la mise en veille des sphaignes de l'étang ma correspondance en bel équipage filant grand train sans attendre que je m'éteigne pleurs refluantes sous le dais mercantile des arrimages familiaux.
Noir de noir en l'écritoire souterraine de corolle en corolle tendre la corde entre chien et loup.
Capter la prosodie du glatissement des vautours vertigineux voiliers éboueurs de vestiges sans soupçon sans contre-façon accablant de tristesse. Surgissement des mains tendues jaillies blanches de la paroi anthracite aux reflets de lune en retrait des lumières de la ville au son du buccin sentinelle drapée du manteau de cuir que revêt le vacher le fouet dressé, viatique devant l'autel où surprendre la faille avouée. Le Grand Bédé se dresse le chapeau de clown vissé sur son front Frankenstein, gorille à la quenouille taguant sur tablette d'argile les blessures de sa pensée, traces cunéiformes gravées sur le pas de porte au goutte à goutte d'un ciel pleurant de se savoir aimé.
Suif dans la gorge le glissant d'une corde. L'aplomb du désir l'épuisette à la main. Tout passe tout reflète la présence. Devant le miroir le visage enjoué.
Passer de ce qui est dur à ce qui est tendre.
Etre en amour avec soi-même.
Pas de théorie juste une intensité venue de l'intérieur.
La grâce on la reçoit.
Maman arrête de me dire qu'il faut pas. La transmission une course de relais.
Chaque âme est riche de l'attention portée à l'autre.
Plein de papillons ces messagers sans poids.
Entre genêts et ajoncs les murs s'ouvrent.
File le vent évitant les impasses. D'avant le vrai silence gambade douce gambade. Ecoute l'air respirer.
Svo fallegt í skugganum og saumað í anda hún strauk stráhattur samkvæmt fylkisblikunum. kom upp milli katta milli hunda stutt á óvart án þess að berja auga sígarettuna í fráfalli. Nurraði að ofan í dómi hneykslunar hellismyndirnar af lánsfötum sínum lent í geislum af reiðhjóli án hækju með klingjandi bjöllu og tréfenders að standa uppréttur. Hún var að sikksakka frá platan til platan froskaskurðurinn sprungið bitur loftbólur eins og þú reikar. Án athöfn blúndur í vindinum hún reif morgunþokuna hendur á stýrisbandinu keimur af mímósu í nefinu. Svo fallegt í skugganum og saumað í anda hún strauk stráhattur samkvæmt fylkisblikunum.
Skref fyrir skref, frá ferð til ferðar, í sirkushring que le sable encense orðrómurinn lyftir tjöldum sýningarinnar. litríkur inngangur, hávaðasamt barnum, hækkað ryk af dýragöngunni, ástríður sálarinnar reist upp að tindunum í musterunum að taka í sundur, að hafa vit og umbreyta. Af blóði og litum, trylltur grátur Erinyes hafa eyðilagt landslag bernskunnar, leirvarir linda hafa rutt sér til rúms með sementsstútum, steinn varnanna hefur verið rifinn úr, það er búið að klippa limgerðina, fylltir skurðir, silfurrefurinn mun ekki lengur finna miðstöðina, illur vindur blæs moldum jarðarinnar í átt að þurrum steinsvölunum, gamalt öskutré hvíslar síðustu ráðstöfunum sínum. Nóttin kúr, sálardúfur yfirhangandi brot á ástandi mannsins, popúlískar lygar koma í stað söngs skáldanna, spor stríðsvéla fylgdu járnskóm hinna loðnu, himininn er að dimma, jafnvel trén sem vestanvindurinn myndaði leggjast í storminn. Loftið er ljótt, á grátmúrnum lífsblöð krumpuð og þvinguð við liðum steinanna þakið fléttum verða andspænis hold af handahófi tzimtzum. eyddar hendur, upp úr vösunum til að passa klóra í gleymsku, rúllandi augu klipptu gildi andans, sýrðum rjóma trúðabrosförðun síðustu göngur okkar. Heiftin tekur við að nóttu til, í hljóði, gert ljótt af vopnasendingum slagsmál og hatur, dappled með því að lyfta nýja uppskeru, gerast viljugur vitorðsmaður af fáránlegri endurreisn. Það eru opinberar jurtir en vorin, háskólajurtir af kossi elskhuga á víð og dreif í leit að sviptingunni miklu, brauðstykki neðst á pokanum, vatn í ciborium breytinganna. Við munum hækka Sound of ricochets, smásteinum kastað á ána, aðgengilegt fyrir hælisleitendur, að koma úr útlegð okkar.
Skref fyrir skref, frá ferð til ferðar, í sirkushring að sandurinn einangrar orðrómurinn lyftir tjöldum sýningarinnar. litríkur inngangur, hávaðasamt barnum, hækkað ryk af dýragöngunni, ástríður sálarinnar reist upp að tindunum í musterunum að taka í sundur, að hafa vit og umbreyta. Af blóði og litum, trylltur grátur Erinyes hafa eyðilagt landslag bernskunnar, leirvarir linda hafa rutt sér til rúms með sementsstútum, steinn varnanna hefur verið rifinn úr, það er búið að klippa limgerðina, fylltir skurðir, silfurrefurinn mun ekki lengur finna miðstöðina, illur vindur blæs moldum jarðarinnar í átt að þurrum steinsvölunum, gamalt öskutré hvíslar síðustu ráðstöfunum sínum. Nóttin kúr, sálardúfur yfirhangandi brot á ástandi mannsins, popúlískar lygar koma í stað söngs skáldanna, spor stríðsvéla fylgdu járnskóm hinna loðnu, himininn er að dimma, jafnvel trén sem vestanvindurinn myndaði leggjast í storminn. Loftið er ljótt, á grátmúrnum lífsblöð krumpuð og þvinguð við liðum steinanna þakið fléttum verða andspænis hold af handahófi tzimtzum. eyddar hendur, upp úr vösunum til að passa klóra í gleymsku, rúllandi augu klipptu gildi andans, sýrðum rjóma trúðabrosförðun síðustu göngur okkar. Heiftin tekur við að nóttu til, í hljóði, gert ljótt af vopnasendingum slagsmál og hatur, dappled með því að lyfta nýja uppskeru, gerast viljugur vitorðsmaður af fáránlegri endurreisn. Það eru opinberar jurtir en vorin, háskólajurtir af kossi elskhuga á víð og dreif í leit að sviptingunni miklu, brauðstykki neðst á pokanum, vatn í ciborium breytinganna. Við munum hækka Sound of ricochets, smásteinum kastað á ána, aðgengilegt fyrir hælisleitendur, að koma úr útlegð okkar. 332
