• 

 Ouvert / Fermé
  Qu'est-ce qui meurt  ?  
    
 Ce corps qu'on va brûler ou qu'on va enterrer et qui va se décomposer      
 Je ressens la force de ma Personne, qui est bien plus que ce corps .  
   
 Je suis esprit me fondant dans l'Esprit éternel qui transcende ce corps qui naît et meurt .
      
 Une grande et peut-être unique liberté dont dispose l'homme, c'est de s'identifier ou non à ce corps .   
   
 073 

• 

Etre ici et maintenant, dans l’acceptation de ce qu’on est ; comme de reconnaître et accueillir que je ne suis pas disponible à telle ou telle personne ou dans telle ou telle situation .

Deuxio, comme “charité bien ordonnée commence par soi-même” : s’aimer, s’aimer “соі”. Aimer ce qui en soi se ferme vis-à-vis de l’autre. Aimer la fermeture .

Затым : Voir, et faire que le paradoxe apparent s’ouvre pour aboutir à aimer l’autre .

Aimer l’ouverture .

” Dans l’ouvert du monde

j’ai marché

pour m’en remettre à la grâce du Mystère “.

072

• 

Ou “autoproduction” , або “autopoïésis”. Système organisationnel développant la capacité de s’autoproduire de façon permanente en faisant référence à soi comme étant la propriété essentielle des systèmes vivants .

Elle complète ou s’oppose à la “première cybernétique” qui marque l’ajustement et la dépendance de l’homme à la machine. Plus prosaïquement, la première cybernétique constitue l’ensemble des théories relatives aux communications et à la régulation entre l’être vivant et la machine .

La seconde cybernétique réintroduit la notion du “sujet” dans la compréhension du vivant . La discrimination du “соі” et du “non-soi” constitue la propriété fondamentale d’établir une relation avec “soi-même” dans, par et malgré la relation avec l’autre, l’extérieur .

L’être vivant en s’auto-organisant se crée lui-même .

Le retour récursif à soi, на л’ “autos”, ouvre le champ des possibles, de la créativité, de l’éthique .

071

• 

 J'aime ton sourire mésange
 sur ta main posée
 s'élève le regard vers un ciel de graines mûres
 sans regret sur le papier crépon
 j'épelle ton nom
 Léonore bleu saphir
 de tes cils syllabiques
 je refais le monde
 ta marche cantatrice
 évide le ventre de mon attente
 tes bras levés
 sont la promesse
 d'un rituel épousé
 j'aime ton sourire mésange
 sur ta main posée
 s'élève le regard vers un ciel de graines mûres
 passent le vent et les soupirs
 tisse l'étole de l'élan
 courbe le cep contre la terre
 pour un jour nouveau
 réajuster le regard
 Léonore bleu saphir
 de tes cils syllabiques
 je m'éprends
 car te sais libre .


 070 

• 

 Le fait de le tenir à la main évoque la maîtrise de l’énergie du milieu qu’on souhaite développer .

Dans le triple monde, du corps, du langage et de l’esprit, il y a place à la félicité qui surgit. Ligne de feu. Partage et contenance .

Le canal central est immersion dans la tourbe du mental. Détachement complet, il est pénétration de la conscience. La distinction entre le sujet et l’objet s’éclipse .

Trace rouge, soleil et lune confondus, le Souffle vital et le Mental cessent d’errer .

Trace rouge, voie du vide, voie du milieu, engagement à la réalisation de la Vacuité .

Chemin initiatique du noir goudron à l’émergence du blanc céruse, son contraire, par adjonction de lumière avant la montée vers la trace rouge, ultime effort à s’extraire du marigot des polarités pour accéder à la non-dualité .

069

• 

De la terre s’élève l’énergie vitale, provenant d’un sol stable et horizontal. Il y a étirement des membrures de l’être végétal. Celui-ci se dote d’une présence corporelle qui devient forme d’incarnation. Et cet être-arbre là représente l’esquif permettant de traverser l’océan des mondes subtils sans y sombrer .

Quant au soleil se frayant un passage entre brume et ramure, il adombre cet être-arbre là. C’est la descente de l’Esprit. Aussi haut que soit monté l’astre, le jour précédent, il finit par redescendre. La tête tombe dans le coeur .

Au centre de la butte la colonne verticale plantée en commémoration d’une fête patriotique, marque la fausse verticalisation de notre état d’être-animal social prompt à légitimer toute édification de notre faiblesse à l’encontre de la finitude qui nous accable, pour en faire un monument, un assemblage de mots qui mentent, І гэта, afin de cacher notre nudité, afin de voiler le bel agencement de nos possibilités à nous développer .

La rencontre de l’arbre et de la lumière est le moment de la connaissance de l’ultime parole pour, adressant un petit signe de la main à nos enfants, nous inscrire par degrés, à pas lents et réguliers, vers ce qui nous contient et nous oriente .

” Monte sur la montagne et meurs .”

068

     Навучайце сябе да нагода адносін, месца, таго часу, мясцовага колеру, з аднаго сацыякультурнае асяроддзе.

Вучыце сябе, таму што гэта зроблена, і што адступленне ад гэтага абавязацельства можа адрэзаць вас ад сацыяльнай інтэграцыі, ад звычайнага, інтэграцыі, пашанцавала мець паспяховае жыццё, нармальнасці.

Таму я дазволіў сабе адукавацца. Я выкарыстоўваў свае трусікі на школьных лавах. Паслухмяны, Я даведаўся, што трэба рабіць, каб быць такім, як іншыя, каб выжыць. Як бы там ні было, я супакоіў свае парывы ​​ў грамадстве. У мяне былі жонкі і дзеці. У мяне ёсць унукі. У мяне ёсць дом і ежа. І тады я надаў сабе нотку арыгінальнасці, якая робіць маю асобу, нарцызуе мяне дастаткова, каб не стаць авечкай Панурга.

Я пабудаваў сябе ў цені сваёй краіны, а цывілізаваная краіна, дзе сацыяльнае забеспячэнне і пенсія даюць мне нешта скарыстайцеся тым, што вядома як адпачынак, заслужаны спакой !

У цені майго дрэва, я чакаю смерці.

Але аказваецца, што я ўжо памёр.

Я не здолеў жыць. Мяне жыццё не здзівіла. Я не абвясціў яго ў ранг рызыкі. Я не ездзіў. я Я не ведаў іншых народаў свету. Цяжкія выпрабаванні эканомія. Я ведаў, як трымаць пакуты ў выносных межах. Я чытаў і глядзеў шмат тэлебачання і ёсць “у курсе” каб не дрэнныя рэчы ! Я быў добры да людзей ! Я выратаваў сябе, каб жыць як мага даўжэй і ў дастаткова добрым здароўі !

Менавіта ў гэты момант непразрыстасці маіх паводзін мне з'явілася ў іншым месцы, як навальніца ў цудоўны летні дзень, у прымушаючы мяне глядзець на гэта нешта накшталт інтымнага і многае іншае што маё простае жыццё. І гэтая рэч, якая знаходзіцца па-за часам і прасторай дагнаць, пацягнуўшы мяне за хвасты : ” эй, Кока, ты не сыдзеш выходзь вось так, вы павінны плаціць са сваёй асобай ! “

Але хто гэта? ? Я, хто я Я прыняў за простага і ананімнага лямбда-індывіда, ці сапраўды гэта быў бы я згадваецца ?

Так. Мяне дапытваюць ; яны катуюць мяне і Прызнаюся : ” Я асоба “.

Чалавек з імем – не толькі імя майго нацыянальнага пасведчання асобы – , імя, выгравіраванае дзесьці ў Сусвеце ; у мяне ёсць цела, сэрца, Энергія, псіхіка, вельмі душа, што сутыкнуўся з чымсьці, чаго я не зусім разумею, ажыўляе мяне і кліча мяне сустрэць гэта больш за мяне – і ўсё ж хто ўва мне –  , каб сустрэць сюрпрыз, Доказы з іншых месцаў, некаторыя кажуць, што Дух. Я сапраўды прысутны чалавек ; я ” Прысутнасць ” .

Сіэль, я жыву ! Бачу і жыву ! Я раблю такія рэчы, як прагулкі, я галюся, Займаюся гімнастыкай, Пішу вершы, Я гатую, сад, чат, фатаграфіі з маімі сваякамі, тэлефаную, Я нават спяваю, … і вось я ахоплены гэтым пачуццём невядомай Неабсяжнасці, што акружае мяне, Таямніцай і неўтаймоўнай сілай, якая штурхае мяне сапраўды быць гэтай Істотай, якой я ёсць ; пачуцці, сэрца, душа і псіхіка шырока адкрытыя сабраліся ў маёй Асобе і сутыкнуліся з канчатковай прыгодай.

Я павінен несці адказнасць, зарэгістравацца на рэестр жывых. Я не магу больш круціцца. Абавязак да вынікі даганяюць мяне. Сутыкнуцца. Зрабі наступны крок, які прымусіць мяне быць. Прыняць. Скажыце так.

Жорсткія агеньчыкі паласы асляпляльным ротам аблокі, катаракта дажджу дурманіць мяне, залаты шар упаўшага сонца бязмежныя нябёсы бянтэжаць мяне. Я прасоўваюся вельмі блізка да канчатковай скалы. У канец канца.

я ” З павагай “, і …  Ваш фонд …  Я раствараюся …  я ” Адсутнасць ” …  і,  …  Мяне тут ужо няма.

…

Там будзе.

067

 Offrande douce
 colimaçon de tendresse
 en creux de paume
 apte à recevoir la libellule
 instant fragile
 у кутку вуснаў
 sourire dédicat
 sans affectation
 une main de reine
 prête à la relation
 pour vol à voile
 du souffle de l'esprit
 ceindre d'un bracelet de lumière
 la prière attendue
 en écho au grondement des évidences
 échancrure crue et filiforme
 d'une voix échappée à l'orée du bois
 source sacrée à demi enfouie sous la mousse
 que même l'oreille collée au sol
 ne saurait percevoir
 sans l'aide des anges.


 065 

• 

  " Celui qui n'espère pas n'atteindra pas l'inespérable ."  (Héraclite)

 Surtout ne laisse pas ta vie se taire .
 
On a tous notre petite étoile qui scintille pour notre vie .

  Aime et pardonne .

 Colore ta vie, l'essentiel est minuscule .

 Fume le calumet de la paix et ne tue pas .

 Imaginer, ça rend heureux .
 
Des reflets de tendresse sur le fil de mon cœur, lucioles d'émerveillement .

 Les hirondelles reviennent au printemps, peut-être croient-elles que l'hiver nous a changés.

 Laisse éclore ton cœur .


 062 
  ( à partir de messages écrits sur les murs de Paris en mai 68 )