Pierre txikia atera zen lokatzetatik   
 narrasti burua egunen lohitik atera   
 bere zilarrezko kalikoa jantzi zuen   
 ilargi-harriz betetako poltsikoak.    
  
 Bere ibileran liraina   
 dena maila batean   
 besteari ongietorria emanez   
 bere gehiegikeriak kendu zituen   
 belar lehor sortaren azpian.
      
 Peter ez dago gehiago   
 eta bere memoria silbanakoa   
 atzera eztarrian   
 hala nola, pintura akriliko multzoak.  
    
 Ekaitz bat dago airean   
 ibilaldi ederrak   
 katedraleko plazan   
 eskaintzaren aurka   
 lepoan musu berri hori   
 aireratze garbia baino lehen.  
    
 Nire arima   
 zer zen ona   
 laxoa da   
 nabearen zeramikazko zoladuran   
 sabeletik sabela arakatzen   
 labirintoaren erdialdera. 
     
 Bizitzaren eztanda   
 bere suzko energian   
 tartea zabaltzeko   
 Ala esleitu ziguten   
 momentuaren punta-puntan.   
   
 Harri Txikia   
 ene lurreko semea   
 nire esku zaharrekin zulatzeko   
 eraikuntzan joan-etorriak   
 esker ona zigilatua   
 burdinazko iltzeak bezala   
 dans olibondo egurra. 
    
 Pierre
Hastapenen kumea zor dizut.   

   
  523