
Monta a lúa lenta no seu xiro mar eclosionado con cheiros sementados de bolboretas que borramos na meixela do neno adhesivos festivos ao caer da noite ao abismo inmenso na escuridade onde chegar a nós nós os mariñeiros vestixio de grandes redes de arrastre rápido de glasear furias mordaces a emisión de lava con vibracións ruidosas choiva lapilli caendo un por un no tambor ollos enormes dobrado baixo a pálpebra harmonía finalmente recollido soa e imprescindible para o retorno da realidade. 893