Des mots et des herbes

 

 Des mots et des herbes   
 entre les épis de blé   
 pour bleuets évadés en bord de route   
 se blottir comme neige en printemps   
 dans la Jeep    
 de la reconquête.      
  
 Sous un ciel immense   
 à petites touffeurs blanches et rouges   
 murmurait le paraphe   
 de tes yeux ouverts   
 au goût de métal sous la langue   
 tels cailloux remués en bout de bâton.      
  
 La tenture des falaises   
 ourlait les griffes de la mer   
 sur les galets de l'estran   
 notes tendres à portée des sourires   
 échangés comme mouettes babillardes   
 rassemblant les festons moussus.      
  
 Perchés sur les plus hautes planches   
 les carnets de la veille   
 étaient les coquillages de notre bibliothèque   
 phrases en suspens   
 de nos pères et mères   
 débarbouillant l'enfant d'une once de "sent-bon".      
  
 Claquent les grêlons   
 sur la vitre des saints de glace   
 clairière de longue vie   
 ouvrant à qui mieux mieux   
 les opercules de nos peurs archaïques   
 que nul homme ne saurait dompter.      
  
 Des claques et des cloques   
 pour le retour des oubliés   
 en troublante cohorte   
 au fil de l'air d'un dévidoir   
 enflammant les bouffées de phéromones   
 d'une pensée d'éveil.      
  
 Sous la tente   
 le thé chaud et sucré   
 énumère les ventouses de l'âge   
 propices à fuir aux striures du levant    
 l'aveuglement des sonneries de secours   
 de notre quête sécuritaire.      
  
 800   
 
 
 
 
  
 

Dos nosos corpos

 
 
 Dos nosos corpos   
 pure merveille   
 coulaient les subtiles concrétions   
 odorantes et inspirantes   
 de notre pacte d'amour.      
  
 Se réunissaient   
 la Nature, la Terre et le Cosmos   
 chérissant haut les cœurs   
 les liens de fraternité et de partage   
 avec nos frères et sœurs humains.      
  
 A la source profonde   
 du Féminin sacré   
 des racines évidées   
 en d'étranges tubulures   
 propageaient le son des appels ancestraux.      
  
 Salut Dieux et Déesses
 permettant à la Terre généreuse
 de recevoir sagesse et grâce
 en ascension 
 avec la profondeur du silence.
  
  
 799 

O refrán da rosa mosqueta

 
 
 O refrán da rosa mosqueta  
 que o onde gobe   
 coma un paxaro azul   
 colgado no panel   
 de todo o tráfico   
 trae campás en maio   
 tal curva de oportunidades   
 curvy para un concurso de miss   
 adecuado para eco xardinería   
 cocido a lume lento   
 listo para a comprensión   
 o corazón que bate   
 na mesa exposta   
 diante do inmigrante ilegal   
 roubar un anaco de pan     
 todos os caprichos combinados   
 antes de poñerse en contacto
 con parte da creación. 


 798 

irmá pequena quérote

irmá pequena quérote
Deste sentimento
Deste tremor
De consideración
Das cousas da vida
Que iluminan suavemente a habitación
Cando a luz do día esmorece
E que os vagalumes tomen o relevo.
 
Hai noites de ofrenda
Achegándose ao gran Todo
Que materia está en estado puro
Onde a carne está crúa
Pero contén o seu futuro.
 
O ser está aí
E ser é comprometerse coa propia tarefa coas súas probas
Que son todas formas de extraer a xoia da súa matriz.
 
O alento
O libre movemento da mente.
 
Vostede é emisión e transmisión
Querida Frédérique
E esta luz que te fai mendigar o amor
É a definición esencial
Para entender como realizar o negocio.
 
Estás cheo
E eu estarei alí cando deas a luz
E porémoslle un nome
Un nome moi pequeno
" Pequena herba do bosque nun raio de luz " Por exemplo
E así será bo
Ao pechar a maleta
Antes de desaparecer
Para nacer de novo.
 
797

Pluma da vida

 
 
 Pluma da vida   
 au creux des ajoncs   
 le soleil s'est éteint   
 pour que naissent pleine peau   
 les jours heureux.      
  
 Entendre et se taire   
 quand se tient l'homme de loi   
 près de son pavillon   
 à compter les noix de l'octroi   
 en refus de soi-même.      
  
 Prendre et remiser   
 pour le jour de gloire aidant   
 sortir de sa tanière   
 comme jour en hiver   
 aller par les halliers la babine écumante.      
  
 Saillir une dernière fois   
 de joie et de fureur    
 la jument des offices   
 de Charybde en Scylla   
 pour être pauvre de soi.      
  
 Mon amour des eaux vives   
 ne mesurons pas nos rires   
 quant au pré salé de notre enfance   
 les moutons du dimanche   
 sont touches d'aquarelle.      
  
  
 796 

Aínda era necesario

 
 
 Aínda era necesario
 morder a sela da avutarda
 oh precioso rebelde
 que o dente se move
 paso oco entre as pantallas
 infracción de abandono
 a musa achegouse
 entre a pedra e a luz
 que non tomara por un candelabro
 baixo o ceo estrelado
 pensamentos nocturnos
 un a dous
 dun xeito tan inquebrantable
 só un chisco de sal
 na cola do rato verde
 faría un monicreque
 domesticando o precioso tesouro
 cultivar conscientemente
 fóra da inmobilidade petrificada
 de calquera reflexión
 gaiola de vidro podado
 do corazón do furacán
 mans con luvas de coiro
 en inversión da dirección da nosa mirada
 que feitizos de cristal de roca
 historia de acomodación
 a linguaxe da serpe
 ao da terra profunda.
  
  
 795 

Tan suave e tan carnosa

Tan suave e tan carnosa   
a túa pel pola mañá
era pexego de vide
baixo a glicina con follaxe autóctona.

Todo me parecía
dunha infanta en maio que apareceu
o sorriso do neno abandonado
polas probas e tribulacións da vida.

Sen rastro da estraña loita
para unir a terra e o ceo
despois da reunión
escavación luminosa dos beizos do mundo.

Pergaminos Mestres da Porta
les oiseaux encorbellant l'entrée
poderiamos abandonar toda perfección
tende a man diante do óbolo.

murmurou ao oído dos mendigos
escoitalo e a facilidade de dicir
estendeu a docencia
compartindo vistas.

Danza sagrada perpetua
no prado mollado de orballo
como quixemos, enchemos a nosa bolsa
da claridade do amencer.

Do caos ao caos
cruzamos o vado da alteridade
por durmir no carro
considerar continuar a nosa busca.

Intercambio invisible de ti de min
aproveitando a enerxía crecente das árbores da montaña
e a enerxía descendente corre cara á corrente
era hora de regar os nosos corpos.

A través do punto de mira do eterno obxectivo
explotamos o chumbo da loucura
para constrinxir os monstros
para restaurar as nosas obras e oracións.

Os nenos nacen
en cestos de vimbio
pola noite despois dun traballo agotador
sans que comprendre signifie le chemin absolu.

Tan suave e tan carnosa
a túa pel pola mañá
era tenro tapiz
agitée par le souffle de la présence.


794

O pai tiña as mans tremendo

 
 
 O pai tiña as mans tremendo   
 unidas ao edredón de cor pastel   
 sen que escapasen os ratos grises do aburrimento.      
  
 Non fixo falta unhas poucas palabras   
 pas de diatribas nobres   
 para avaliar a tenrura do momento.      
  
 Houbo avarías mentais   
 nas fotos adxuntas á parede do dormitorio   
 coma moscas no tapiz dunha vida.   
  
 De crack en crack   
 camiñaremos   
 sen que o teu paso pica nos seixos   
 ao pé dos cantís   
 que o mar cortase a gusto   
 no tempo das tormentas   
 o sorriso das néboas emerxentes   
 deixando pasar baixo a palidez dun sol baixo   
 o equilibrio que establece a quietude   
 preto do porto de chegada   
 para o último barco   
 sementado de flores silvestres   
 no solpor das nosas lembranzas.      
  
  
 793
   

	

O fermoso mes de maio

 
 
 maio   
 polos corredores   
 bañaches os meus ollos   
 dunha onda pura   
 diamante de anémonas.      
  
 Dos teus xestos    
 salientable para o alento dourado do discernimento   
 colleches o visgo   
 tales soños escondidos   
 o espazo dunha noite.      
  
 Campo no horizonte afastado   
 veña polo camiño das alteridades   
 os aromas perfumados   
 cebada derramada   
 sobre borraxa grosa.      
  
 Baixou de carreira   
 os raios da conciencia   
 en saias e levitas   
 os bigotes e os bigotes   
 do fermoso amor da presenza.      
  
 Para xa non levarse ben   
 para non namorarse   
 xurdiu das chairas baixas   
 con pasos medidos  
 as parellas enfrontadas da nosa animalidade.      
  
 No centro da praza   
 chamamos aos nosos mestres   
 na fertilidade natural   
 ollando a harmonía ancestral   
 cunha radicalidade imbuída de luz.      
  
  
 792