O fermoso mes de maio

 
 
 maio   
 polos corredores   
 bañaches os meus ollos   
 dunha onda pura   
 diamante de anémonas.      
  
 Dos teus xestos    
 salientable para o alento dourado do discernimento   
 colleches o visgo   
 tales soños escondidos   
 o espazo dunha noite.      
  
 Campo no horizonte afastado   
 veña polo camiño das alteridades   
 os aromas perfumados   
 cebada derramada   
 sobre borraxa grosa.      
  
 Baixou de carreira   
 os raios da conciencia   
 en saias e levitas   
 os bigotes e os bigotes   
 do fermoso amor da presenza.      
  
 Para xa non levarse ben   
 para non namorarse   
 xurdiu das chairas baixas   
 con pasos medidos  
 as parellas enfrontadas da nosa animalidade.      
  
 No centro da praza   
 chamamos aos nosos mestres   
 na fertilidade natural   
 ollando a harmonía ancestral   
 cunha radicalidade imbuída de luz.      
  
  
 792  

 
  
 
 

Deixe unha resposta

O teu enderezo de correo electrónico non será publicado. Os campos obrigatorios están marcados *

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.