maio polos corredores bañaches os meus ollos dunha onda pura diamante de anémonas. Dos teus xestos salientable para o alento dourado do discernimento colleches o visgo tales soños escondidos o espazo dunha noite. Campo no horizonte afastado veña polo camiño das alteridades os aromas perfumados cebada derramada sobre borraxa grosa. Baixou de carreira os raios da conciencia en saias e levitas os bigotes e os bigotes do fermoso amor da presenza. Para xa non levarse ben para non namorarse xurdiu das chairas baixas con pasos medidos as parellas enfrontadas da nosa animalidade. No centro da praza chamamos aos nosos mestres na fertilidade natural ollando a harmonía ancestral cunha radicalidade imbuída de luz. 792