No caravanseira dos nosos amores  
 onda arremolinada na Coresma ser  
 cru  
 no lado  
 rebote  
 cheira ben  
 a especia secreta  
 beizos ofrecidos  
 ao primeiro vento  
 dun monocromo afastado  
 semente preparada  
 ao enebro dos nosos dedos unidos  
 que un baile de mil flores  
 engádese ao sotobosque  
 nos pasos das almas perdidas.  

318

  " Sandalias de vento "    
 que lle chamamos    
 este ser de sombras habitado    
 que choro    
 fóra das reunións habituais    
 esta soidade    
 cun rastro de orellas de can    
 orixe das paixóns    
 dobrado no pavimento das circunstancias    
 esta reticencia    
 ter que facer    
 esta fuga sementada    
 po de ouro    
 estes soles    
 días recollidos    
 nunha casca de ovo    
 a desvinculación dos acordes maiores    
 música underground    
 vento alado    
 ao final da fundición continua    
 miña alma    
 a miña capacidade de abrazar    
 o intermedio    
 de visible a invisible    
 a Nada do noso mutuo acordo .   


 
316

 O vento que arde  
 o vento sopra  
 o vento que ri  
 o vento que sementa  
 o vento que pele  
 invertida  
 e cavar o río  
 dun vórtice sombrío  
 a miña alma é unha pedra laminada  
 baixo a rexa do arado  
 pedra volcada  
 deixando aparecer o mel da terra  
 pedra de rozamento  
 contra o que roza a pel  
 barriga con fame  
 do feto  
 baixo o berro lanzado  
 ao final do ciclo  
 por fin rosas 
 esmagados pola xeada  
 con adornos de pigmentos  
 bacanais ruidosos  
 no taboleiro de chamadas da miña guarida  
 do meu entre nós  
 porta aberta  
 que cun dedo abro de par en par  
 ao vento que vén   
 ao vento que entra .  


315

 Lembras
 des platanes au bord du canal
 des corbeaux à la tombée du jour
 aux festons de lumière
 épelés par le bruit de l'eau
 collés à la cime des arbres
 majestueux déplié des nuages
 lèvres entrouvertes
 élan des bras
 vers les colonnes du temple
 auscultation métronomique
 des orifices que la lumière inonde
 finissante nuit d'été
 aux rebelles moiteurs
 que le vent épouse
 frisson ardent
 simple réponse
 que les pas frisent
 sous la rosée avenante
 joues rosissantes
 les bougies se montrent
 dans l'ombre saisissante
 étoffe légère sur ton épaule
 friselis de ta voix
 échancrure d'un souvenir
 passe muraille du temps qui passe .


313

 Ta main légère  
 grignote les cordes  
 chapeau soulevé  
 d'habits noirs revêtue
 mon outrance marine
 mes doigts longs  
 sur la sagaie terminale  
 sans qu'opère l'instinct .

 Jeux d'eau  
 en légère déclivité  
 papillotes et caramels  
 de leur cristal dépouillés  
 pour dents de devant  
 étreindre le mou  
 des nuits millésimées .

 Décoction de ton sourire  
 sous la couette chaude  
 peuvent tourner les galaxies  
 portées musicales  
 en haleine de fuite feinte  
 saltimbanque  
 qu'une nuée efface  
 si tôt si tard  
 la mèche de cheveux sur l’œil  
 trouble l'infini .


314

 Descanso mental
 a corrente xa non circula
 a moitos outros coma este
 a fuxida .

 Do mesmo ao mesmo
 desesperación de escoitar
 a gorxa incha
 e cala .

 De Vicente a Toulouse
 o espello abolido
 chasque o dedo
 sobre zinc ocupado .

 Crudo para secar
 baixo o sangue das terras quentes
 un carbón entre os dentes
 a busca cos ollos moi ben .


309

 En canto escoitei a palabra "amor" .   

 Voz viva e corazón namorado dunha brasa ardente,   
 afrouxanse as fibras do aburrimento    
 mergullo nas súas augas orixinais   
 o acorde esencial das notas graves e dolorosas  
 a miña flor   
 a miña vida   
 ma vibración   
 a miña adoración jadeante   
 boca en alento de alento   
 a miña graza sobre herba tenra   
 en cuartos aos catro membros do teu corpo tan suaves .   
 "Quérote, tes que aprender a dicir eu." (Christian Bobin)    

 
310
 ( En homenaxe a San Xoán da Cruz)    

 Caricia da nota  
 corte de corpiño  
 o mar no horizonte  
 un ceo arrastrado.  

 Cabelo desfeito  
 noite apaixonante  
 presenza vacilante  
 o paxaro pasa.  

 O ombreiro espido  
 a sombra dos piñeiros  
 cara voltada ao ceo  
 un fino colar de perlas. 
 
 Tristeza nos ollos  
 beizos inchados  
 a lúa coma a miña alma  
 dunha guitarra de casca.  

 A cidade ao lonxe  
 sarabanda temblorosa  
 trae os teus gatos  
 xa é tarde.  

 Tan lento tan perfecto  
 que de madrugada  
 todo está en orde  
 ecru da memoria.


311

  Unha illa de ás altas   
 excluíndo as viaxes   
 de ceo e auga   
 coma un neno durmido .  
 
  Souvenir na Place de Grève   
 o colo cortado   
 ás vociferacións dos pobres desgraciados   
 buscando sangrientas protestas . 
  
 Insulto borrado   
 na praza do esquecemento   
 xogo de cubertos   
 á néboa crecente . 
  
 Emerxencia con toda lixeireza   
 paxaros vagabundos   
 que as profundidades do ceo   
 espallados .   

 Localizar no mapa   
 esta memoria inmensa   
 de risas e bágoas engalanadas,
 o romance dos días felices .   

 Transeúnte inútil   
 parte devolto   
 destino descoñecido   
 brazo a brazo .   


312