Ela pintaba pola noite sobre un lenzo branco construíndo o seu reino toques invisiblesaux vertèbres de son arbre. Lenta e fluída pingas da mente ofrecían os seus azucres na vertixe dos soños entre o aire e o mundo.O vento levantouse chegou a besta ás escondidas baixo a lanterna dá o contrasinal terra para macetas para chan puro. O fociño sedoso de charrette azul fixo tremer o momento marcado cunha chama que o ollo guión bailar baixo as estrelas. 415
No auxe das cousas perecedoiros o piano convértese nunha trompeta nos rizos do seu cabelo miradas cruzadas á cara cos raios alados. Idioma de apoio coma unha polilla fluír as notas á sala dos romances para que se lembre. Os brazos revelados neste vestido negro pasar pola vida sobre o lenzo de flautas agass a canción brota de súpeto na mesa dos tormentos.
Non desprecemos á sombra do tamarisco tan cegado pola luz che ferín escapa do berro dun vínculo para renacer. 414
reloxo alto savia subida, nas lousas o paseo romper o alento da besta. Reúnense os irmáns baixo as súas capuchas caseiras preto do baptisterio, refuxio dos crismos. Aprovisionamento, as almas aletean entre os piares da nave abellas zumbando no solpor a noite logo do silencio presenta. Os antepasados serán honrados pan partido sobre as lousas propiciatorias mundos suspirantes. No chan luz viva concedido aos dos demais ela queda alí cando non queda nada. 413
Preto da sombra das primeiras cousas busca a chaqueta que nos protexa do gran, seguir o camiño sen trabas o cesto de vimbio dos traballadores.
As árbores meus irmáns, ser o vento dun propósito secreto na inmobilidade do choque, sexa o aberto.
Non te rindas, un paso a un lado e sería o final.
Linguaxe honesta e silencio, ergue os nosos corazóns ao altar dos encontros, recepción das nosas obras, acordo coa alma do mundo.
Frega a súa pedra contra a pedra do outro sen que a tristeza nos afastase, nós, non apegado á comodidade, nós, no espazo, vislumbres, balance de cana, polo periscopio dos nosos amores.
Este cuspir para sacudir o xeranio pode traer o outro ao abandono. pasar as montañas abrangue os vales o ronroneo do motor de combustión sácase o nariz e morre. Ao apoiar a alma do océano antes da acción O pensamento sistemático cae o esquecemento e os seus erros. a través da meditación por adiantamento abren os beizos balance entre o misterio e a presenza.
Vén o camiño escollido o sol en acme este profundo acordo co mundo nosa franquía inmemorial.
de orixe ética, sementado de ouro, a letra do alfabeto por montaxe forman as súas palabras e frases. Píxeles do espírito, misterio do cerebro, a visión faise realidade flor, estrela, papillon, sen que a imaxe apareza na pantalla.
