Filtro de amor   
 con néboas sinfónicas   
 subida subida subida   
 os beizos da costa.      
  
 folículo lixeiro   
 levando o peto do mel   
 e lechon de tenrura   
 curvas na brisa.      
  
 Moitos suçons   
 no teu ombreiro   
 a nube sobe e baixa   
 as barreiras do curral.      
  
 Estou a buscarte   
 a través do breixo húmido   
 o ollo de Horus na fronte   
 pequena man palmeada.      
  
 O da roupa   
 colocado na varanda   
 os ollos rozan o invisible   
 miga do meu púlpito.      
  
 Felix   
 noites de maná   
 corre polas cornisas   
 neno con zapatos de madeira.      
  
 lazo negro   
 nas fervenzas ruxidas   
 costa abaixo   
 fai o teu sorriso iridiscente.      
  
 Estás guapa   
 véxote con paixón esquecible   
 o busto baixo a seda   
 dunha frecha de luz.      
  
 As árbores son tan altas   
 tan feita de fermosas pólas   
 que sentar balanceándose no meu bastón   
 Agradezo os froitos dos meus pensamentos.      
  
 A colleita terá lugar no outono   
 pola mañá fresco desta obriga   
 doce pata felina   
 que sopra o vento.    


 399    

 O corpo di   
 á deriva do que está por vir   
 diversión e misterio   
 nas costas   
 dados tirados na comida.  
    
 Gloriosa chegada   
 o tempo que pasa   
 para que vivan   
 o impulso da risa clara   
 e o leite do teu peito.  
    
 Camiño costa arriba   
 á gorxa rouca   
 o berro do rato dos papaventos   
 Colocación dunha reflexión ámbar   
 A flor eterna.   
   
 Meu amor   
 ás sabas arroupadas   
 Os meus dedos non poden   
 que abrir as portas do pazo   
 onde renacer o oco e os golpes.    
  
 Palinodie de ofertas   
 o comerciante das catro estacións   
 non pasará   
 na corrente gay   
 rodas de ferro no pavimento.  
    
 Desata os lazos da festa   
 Tiburón dunha película   
 lanternas chinesas   
 o bandoneón oculta   
 máis dun sal.    
  
 Permíteche lamber a punta do nariz   
 polas quimeras do castelo   
 paseos pola noite preto das torres de garda   
 branca e brotando   
 a lúa chegará a ti.   

   
398

   As cortas están sinalizadas   
 con follas secas de outono   
 en feliz compañía   
 de estar de pé coas caras abertas.   
   
 A casa está nun só nivel   
 só agacharse   
 para casar e a vida e a morte   
 corazón profundo de escalas de tempo.  
    
 Ao redor   
 o ceo e o horizonte   
 ondas de verdor   
 espazo de desprazamento.   
   
 A lei sagrada moldea a rocha   
 baleira a copa   
 fonte clara ofrecida ao iniciado   
 ollos para verse. 
     
 Afirmar o intercambio de saída   
 círculos escuros nas meixelas   
 esta presenza difractada   
 fóra da nosa substancia común.   
   
 camiño para mañá   
 sen que o camiño altere o son   
 dos nosos pasos en ascenso cara ao lugar   
 onde depositar solteiros. 

     
 397

  pedras de néboa   
restos de corredores encantados   
elevarse sobre o chan   
os soldados errantes   
das nosas almas dispersas.      
 
Aquí o ferro doe   
mata e tartamudea   
a lei do inmóbil   
na procesión de animais salvaxes   
engurras tecidos.      
 
No oco dos vales   
as ovellas pastan   
pasar o xinete negro   
no seu aparello de traqueteo   
os ollos vermellos de sangue.      
 
Masacre carnívoro   
ata os lobos foxen   
sobre a rocha   
cunha suave cabalgata   
que xira o vento autan.      
 
Barrigas anexas   
brazos levantados ata a luva de aceiro   
o cánabo respira   
canso   
a beleza emite un suave traqueteo.      
 
Ceruse espía os desexos   
o fresco está depositado   
baixo o cadro   
punto de paso secreto   
só un gran de pel.     
 
 
396

 

   Carmesí brillante   
 ao abrir o maleteiro   
 mil flores de lume.   
   
 van escoller   
 imps de cerámica   
 segundo as chamas.   
   
 Porta a porta   
 artigos ofrecidos   
 cantan a astilla e o crack.  
    
 máscara de risa   
 á sombra do hórreo   
 a pomba de costume está axitada.   
   
 De paso en paso   
 na porta   
 bailar as bólas luminosas.   
   
 Raku proclama o seu destino   
 estar ao borde   
 o fermoso lugar da alma.    

  
 395

   Voz do outro mundo   
 raíña tan fermosa coma o mar   
 dobrado por un momento. 
     
 Na lúa chea   
 tes que descubrir   
 en tan pouco tempo ?  
         
 Vai polo teu camiño   
 ordes e desordes   
 sobre outeiro e val.   
   
 E imos flexionar   
 xeonllo ao chan   
 mirando para outro lado. 
    
 Na época fértil da primavera   
 de acontecementos apuntando o nariz   
 a beleza dos recordos.  
     
 En presenza dos deuses   
 punto de tramado   
 o silencio constrúe.  
   
 A música escava o ceo   
 alegrías e penas   
 á auga máis fresca.   

    
 394 

 futura muller  
 con estames de seda   
 unha vez visto   
 pegada de beleza 
 vimos   
 meu amigo da colleita   
 ascendendo nas filas   
 miradas cruzadas   
 escritura engurrada.  
    
 Saltando da cama   
 por mañá de pálpebras pechadas   
 punto de romance   
 tivo que levar zocos   
 e pega o partido   
 acender o lume preparado a noite anterior   
 con papel, leña e troncos   
 sen espertar o neno.   
          
 En Nadal   
 había laranxas   
 guantes de punto   
 e a caixa chea de bolos   
 descansando nun raio de sol,   
 marabilla  
 entregando o significado do mundo   
 polas claves do coñecemento   
 polo alento das cubertas.  

        
393

 O tempo debe implosionar   
 e servir á terra
 das súas historias bifurcadas.

 Debería a ferida   
 para sempre supurar   
 cando a vida se encolle.   

 Vai polo teu camiño   
 home sen horizonte   
 que o medo somete.
   
 pasar a man   
 pola fenda do segredo   
 que outra man agarrará. 
  
 Non pospoñas os teus soños   
 en Coresma ser   
 colusión aleatoria. 
  
 Evoca a árbore abatible na tormenta   
 en ritmo baixo o refacho   
 para facer súa a alma do vento.
   
 Establece camisas de primavera   
 baixo a dozura das cereixas en flor   
 contando as abellas forraxeiras.  
 
 Sexa a espada de lume   
 vagando polo coto de caza   
 Des frases incisións.  
 
 Estar casado   
 da realidade eterna   
 na súa fluída transcendencia.  
 
 Sexa o sal e a mirra   
 Baixo o eucalipto tremendo   
 que as augas de Tiberias.  

 
391