pedras de néboa   
restos de corredores encantados   
elevarse sobre o chan   
os soldados errantes   
das nosas almas dispersas.      
 
Aquí o ferro doe   
mata e tartamudea   
a lei do inmóbil   
na procesión de animais salvaxes   
engurras tecidos.      
 
No oco dos vales   
as ovellas pastan   
pasar o xinete negro   
no seu aparello de traqueteo   
os ollos vermellos de sangue.      
 
Masacre carnívoro   
ata os lobos foxen   
sobre a rocha   
cunha suave cabalgata   
que xira o vento autan.      
 
Barrigas anexas   
brazos levantados ata a luva de aceiro   
o cánabo respira   
canso   
a beleza emite un suave traqueteo.      
 
Ceruse espía os desexos   
o fresco está depositado   
baixo o cadro   
punto de paso secreto   
só un gran de pel.     
 
 
396