
Ela planeando dos seus ollos abertos acariñaba os outeiros e os vales. Ela lavouse das súas bágoas os continentes para desbordar os océanos. Camiñaba sobre os anacos do tempo colapso repentino de buraco negro a buraco negro. Ela sacudiu as nubes e as mareas nos catro puntos cardinais da santa alianza. Ela acaricia as estrelas no vento solar dun exceso de luz sen que a sombra penetre nela. É visitada por corpos rochas gasosas e vento morrer e renacer. Ela refresca cunha onza de azar os impulsos da primeira causa a esencia mesma do home. Ela é a áncora sabia do existente e do sobrenatural danza e paso dun silencio sensato. Ela é bolas e xira eclipsándose camiño cara ao final misterioso. Ningún oído o escoita cortinas con calado luminoso consagrada na súa ofrenda. Terra oh miña terra a nai terra é fermosa terra oh miña terra. 390