Estas engurras do que sabemos    
 lévanos máis que a razón    
 esas engurras botoxadas    
 non augura nada    
 se non transformación    
 hai tanta dúbida    
 para prescindir de explicacións    
 de man en man    
 antes do necesario paso adiante    
 a un mundo que aínda non existe    
 concluímos os adoradores das cousas    
 con moitos privilexios nos petos    
 para evitar sorpresas.        
  
 Confeso que me aseguro    
 para que non me poida pasar nada desagradable.        
 Confeso vivir pequeno    
 como amante da pequena nada.        
  
 Confeso ter xogado co paso do tempo    
 para que dure máis tempo    
 sen saber que facer.        
  
 Confeso ter vivido no chan    
 sen preocuparse pola terra    
 ademais de imaxes de Épinal    
 con varias entradas    
 na procura do lobo da fábula 
 quen come cabras     
 e pensa que é máis libre que o can.        
  
 Confeso ter aberta a caixa do imaxinario 
 de tanto po acumulado    
 tomadas para o caldo de cultivo    
 cunha brincadeira disoluta    
 para agradecer o xiro dos instintos.        
  
 Confeso ter reinventado o mundo    
 só cambiando a túa visión    
 no lugar sen que nada se mova.        
  
 Confeso que camiñei pola zona crítica    
 eloxios inveterados    
 para encherme oco    
 na area movediza da incerteza    
 sen ver o corazón da aniquilación.        
  
 O vento ondea a praia    
 e as almas tremen.               
  
 A contención engurra o plaxio dos nosos hábitos.       
  
 A terra real engurra a terra pequena    
 onde creo que vivo.        
  
 As viguetas do tellado rechinan    
 o cíclope adormece    
 o lirón rosca un premio da guerra    
 en última intención    
 cae o silencio.        
  
 Que debemos gardar deste trastorno ?        
  
 Terá que mutar    
 e deixa ás ortigas do esquecemento    
 dentaduras postizas e comezón.        
  
  
 717
   

 
 
 Mil voces espallaron os nosos pensamentos no horizonte    
 pasando da vida á morte      
 enterrámonos baixo terra    
 subir das escuras galerías    
 a materia gris dos nosos odios.        
  
 Rindo por diante    
 onde a pedra se atopa coa terra    
 a salamandra ocupada perfeccionando o seu burato    
 uniuse á vaira de carbuncos    
 do teu pasado como raíña.        
  
 Punto de desgaste    
 á vista da situación    
 mentres os nosos ollos se atopen    
 ancraxe vertical    
 na horizontal das nosas tarefas.        
  
 Non te quedes máis preto    
 sorrisos sen escolta    
 destes soldados de paso    
 mantendo en recibo    
 o noso impulso sagrado.        
  
 É de primeira man    
 que absolvemos    
 esta esquina escoitando    
 para que o estraño    
 apodéranos de perda e choque.        
  
 había maxia    
 a cambio desta escapada    
 onde o talón prendeu nas reixas    
 borrou a sombra axudante    
 dos nosos temas secretos.        
  
 Imaxina que o encheron    
 este depósito de cinc na entrada do prado    
 e que o carpincho co martelo    
 chocaban coas nosas esperanzas vespertinas   
 que dirá a xente querida.        
  
 E despois contar todo    
 entre as coroas e os brazaletes dos comulgantes    
 houbo o troco de aneis de voda    
 este paso do himno    
 desexando estar xuntos.        
  
 Sube á caravana    
 baixo o arnés dos mestres da forxa    
 obriga ao prepotente    
 admirarse na auga do alcance    
 ata que o aceiro se endureza.        
  
 Combinando a ribeira e o río    
 con grandes brazos de flores    
 o pobre meniño    
 na súa chaqueta de domingo    
 quedou parado contra a pila de madeira.        
  
 Xuntando as pezas do puzzle    
 percorrer as nosas cidades    
 ser ferro e aceite    
 deste cardeal errante    
 nos camiños do Reino.        
  
  
 716 

 
 
 cordel rebelde    
 sen preocuparse por ela    
 en oracións verdes    
 dun berro descuberto    
 seguindo a corrente    
 dos nosos ósos desarticulados    
 ante a chamada fiel    
 dos nosos pensamentos    
 acceso gratuíto    
 sen cantar a xeada    
 robos de rebeldes    
 dunha mañá fluíndo    
 son metálico    
 asas do pote.        
  
  
 715
   

 
 
 Botar unha man    
 unha mañá    
 no fresco horizonte    
 savia subida    
 iso había que buscalo    
 no norte    
 ao volante da xeada    
 mentres fumaba    
 os sobres dos nosos desexos    
 papel de regalo envolto    
 sen saber onde ir    
 ademais da man condutora     
 o día seguinte.        
  
  
 714
   

 
 
 Esta obra en fragmentos    
 a través da fiestra latente    
 no resplandor dun sol brillante    
 Pasei polos patios interiores    
 pequenos episodios da miña vida    
 chorros de mel    
 das súas caracolas excluídas    
 alí estaba    
 o trigo e a palla    
 en finxida sagacidade    
 colector de lixo    
 borrado co selo do movemento    
 aparente trampa ao ritmo das mareas    
 que a mirada se conxela na súa escuma.        
  
  
 713
   

 
 
 Séguense burlonamente    
 as rosas montadas de esperanza    
 na punta do dedo índice    
 onde lexisla o desexo.        
  
 Non hai romance    
 que o lento fluxo de lava    
 ao longo das buganvillas da mente    
 oh pochade da infancia !        
  
 Calmado en contacto coa ferida    
 o matrimonio forzado    
 queixábase de ter que estar    
 cando xa fora.        
  
 O verdadeiro xuramento da noite    
 na súa lúa nacente    
 vagar invita ao medo    
 sen que o azar interfira.        
  
 Na decocción dos soños    
 ao decamerón das curvas    
 na parte superior do veleiro    
 o bermellón prolonga os seus chorros de sangue.        
  
 Aflixido por ser o rival    
 con valente valentía    
 a tarefa das imprecacións    
 era solicitar o inacabado.        
  
 Saia da túa alma    
 o paso dos gansos    
 presaxio da mirada cansa    
 do aumento de multitudes na primavera.        
  
 Non te confundas    
 Haberá abundante avea    
 para que o arado salvador dos peregrinos    
 préstase á travesura.        
  
 Perderse    
 pero non me entendades mal    
 na bonita madeira dos mirlitóns    
 o corpo nun desmaio.        
  
 Os arúspicios dedicados ao provedor    
 berraban os lucanos    
 cunha présa    
 cascas de noces espalladas.        
  
 Transeúnte estraño    
 segundo o bebedor da primavera    
 puidemos chegar ao campamento    
 seriamente afectado polo rechazo.        
  
 Ela sabía a amorodos silvestres    
 a roseira dos meus amores    
 e o vento que levantou as súas trenzas    
 permitiu que a onda do seu espello se filtrase.        
  
  
 712
   

 

 as mulleres están namoradas    
 e homes solitarios.        
  
 Rouban uns a outros    
 soidade e amor.        
  
 Ó novidade de alento    
 do que ve    
 unha faísca solitaria    
 penetra no suco do día !        
  
 Hai que volver aprender    
 para golpear o sílex    
 ao amencer    
 e opoñerse ao fluír das palabras.        
  
 só as palabras    
 palabras amorosas    
 materiais    
 vingadores    
 volverse pedernal de novo    
 cravar as súas vibracións    
 nas persianas das casas.        
  
 Cando era mozo    
 o mundo era un caos branco    
 do que se levantaron glaciares rebeldes.        
  
 Hoxe    
 é un caos sanguento e abrasador    
 onde o ser mellor dotado    
 é mestre só do inchazo.        
  
 O tren desaparecido    
 a estación sae rindo    
 buscando o viaxeiro.        
  
 Herbas cazadoras.        
  
 Hai casos límite    
 onde chamar no evento    
 a liberación da verdade debe permanecer en segredo    
 onde temos que sufrir para seguir así    
 onde nomealo    
 é desaloxar a clave    
 que tirará ao chan todo o edificio.        
  
 Pero como aprender tarde ?    
  
 A palabra escrita aséntase    
 na chegada dos días contados    
 nunha lousa aleatoria.        
  
 A palabra non testemuña    
 antes da fundación    
 pero contesta    
 entre dous vapores humidificadores.        
  
 A miña memoria é unha ferida en bruto    
 onde os feitos pasados    
 negarse a aparecer no presente.        
  
  
 711
   

 
 
 Bater o casco contra a porta    
 leva á idea rebelde    
 xusta medieval    
 espumando alegremente  
 os postos de graxa gorda    
 cabalos afeitos ao desexo.        
  
 O cheiro a almizclado    
 enche as encrucilladas    
 con reflexos iridiscentes    
 con tenra atención    
 coma os ollos do crocodilo    
 por riba do bayou.        
  
 guirnalda viral    
 colgado nas perchas da luz    
 os monxes do mar    
 cantaba ao revés    
 en plena onda    
 o si bemol da onda.        
  
 cancións de mel    
 na parte dianteira da panadería    
 a cabalo da besta    
 abondaba con acompañar a don Quixote    
 de muíño en muíño    
 calamidade na man.         
  
 Agardando no horizonte    
 a choiva chegou tarde    
 en mans de cogomelos    
 pervertido e jorobado    
 que a decente Angèle    
 ollos acariñados.        
  
 Dirixíndose pola consuetudinaria brida    
 o orballo das consideracións    
 en Pre Madame    
 preto dos simpáticos rapaces    
 follas con fame de savia    
 enrolado con avaricia.        
  
 Vaiamos a cuncha    
 para fermosa cría    
 iniciar unha conversa    
 no filtro do solpor    
 para dar forma ao romance      
 flores caladas femininas.        
  
 Caído despois resucitado    
 a abubilla alada    
 colle a luva    
 diante do castelo    
 baixo o groso cenador    
 con mil racimos permisivos.        
  
  
 710
   

 

 Jean pequeno    
 na súa bolsa de xuta    
 corría coma un coello    
 sen que as cabanas sufran.        
  
 Un sol brillante    
 sobre o campanario    
 argumentou o paso do tempo    
 sen que o vello reixa.        
  
 Baixo o lean-to    
 a roupa estaba secando    
 as moscas andaban a xogar    
 sen que o gato espertase.        
  
 Con bridas soltas    
 o descapotable evitou o incidente    
 diante dos escolares conxelados    
 sen ladrar o can.        
  
 No vento    
 lanternas chinesas arderon    
 dunha alusión a outra    
 sen que o Alcalde se implicase.        
  
 As pegadas deixadas    
 na terra vermella    
 apareceron mans vellas    
 sen que soe o timbre.         
  
 Baixo a porta de entrada    
 os nenos deixaran de xogar    
 unha pelota rodaba    
 sen que o lagarto se mova.        
  
 Ela cruzou o paso    
 con pasos lixeiros    
 un cesto de vimbio no brazo    
 sen que as galiñas cacarexen.        
  
 Orgeat foi servido    
 nos vasos grandes de cartón    
 con deglución contundente    
 sen que o soño xurda.        
  
 Se non preto do val    
 onde o camiño xira    
 que o home de voz rouca    
 botou a rir.        
  
  
 709
   

 

 Bosques ao anoitecer    
 trasnos e lobos atopáronse    
 preto da árbore xenerosa    
 dunha tormenta final    
 marcadamente cadrado    
 na noite de todos os perigos    
 que múltiples cabalgatas    
 salpicado de terra e luz    
 a miña soidade a miña absoluta muller    
 en formas de danaides angustiados    
 no soño da conciencia    
 como condensado     
 remolinos pensamentos escuros    
 crime magmático    
 último peirao de rosas    
 sobre a perturbación das ofrendas ao señor silvícola.        
  
 Houbo preocupación    
 para encher dun xeito raquítico    
 o barco de traballo    
 sinal de sangue    
 sobre o recente saliente    
 palavras tecidas    
 diante do carballo con neve eterna    
 presa de precipitacións apocalípticas    
 unhas palabras    
 acompañando aos gansos cincentos    
 cara á costa    
 un cuarto infantil aberto        
 sen que interveña o ollo do príncipe    
 na caricia da nai    
 pequena atención da pluma discreta    
 contra a fazula abaixo    
 que o alento divirte con tenra atención    
 de madrugada cun sorriso.        
  
 Podo cambiar de lugar    
 a perspectiva sempre a mesma    
 prolonga as súas lanzas guerreiras    
 en papel de avión de Indochina    
 que a boa escritura sementa as bágoas    
 en escalas de tempo fixas    
 na atracción desta selva    
 onde foi agarrado pola manga    
 cara ao balón do maldito    
 o neno soldado destruíndose a si mesmo    
 querer darlle sentido á súa vida    
 aínda que ordenados por grupos de idade    
 le "vermello et ou" dos nosos prezos    
 afundir o ferro incandescente    
 en ferida vintage
 cara atrás e cara atrás    
 inmoral para aprender de todo.        
  
  
  
 708