Escribir ou non escribir.        
  
 O berro das árbores é maleza    
 ao que me chama.        
  
 El ama o silencio    
 e fai un gran ruído    
 no fondo do espírito quebrado.        
  
 É filla de prosopopeias    
 e cando caen as follas    
 que o bosque está a raia    
 agonía de punto    
 ao pé da árbore    
 escrito en poucas frases    
 o esgotamento do noso mundo.        
  
 Como o retorno dun insider    
 fractura a casca da noz    
 baixo os colmillos do xabaril    
 rápido para levantar o cheiro do bosque.        
  
 O fermoso, bo, a verdade, o bo arrepío    
 asignado ás humildes tarefas de transformación    
 acosando parques de atraccións    
 na procura dunha lingua máis forte que a besta.        
  
 Escribir ou non escribir    
 ou escribir no medio    
 agardando novos tempos    
 onde todas as antenas están dirixidas ao vento    
 trazar os contornos do círculo do amor    
 ao arbusto ardente da luz inextinguible.        
  
  
                                                                            697

Sufrimento físico    
aperta o seu vicio e dóbrame    
carne xemendo    
e non teño moito que ver con iso    
en efusión do que é bo e fermoso    
como é habitual.        
 
Os perigos da deriva    
son furiosos viaxes por un mar tranquilo    
teñen as nosas paixóns    
comprometerse a tocar o tempo    
longo e ancho ao longo dos pregamentos    
ao fractal cicelado polo divino ourive.       
 
Pasa dun hemisferio a outro    
aves de fin de tempada    
os seus pequenos corpos de frechas ardentes    
sendo obxecto da turbulencia do momento    
ese instinto somete    
cara a outro lugar con ollos rindos.        
 
E EE.UU    
brazos lanzados cara ao encontro furtivo    
gústanos nunha noite de inverno     
ser o pirata con malos trucos    
aclarando a gorxa e estampando o casco    
para lamber a ferida dun corpo escuro.       
 
As Torres Xemelgas caeron na baía de Halong 
e non apertas a correa da barbilla do meu casco    
que de madrugada    
para constrinxir os cabalos da linguaxe    
con pasos agradables    
ante o poeta eremita.        
 
 
( pintura de Michel Bole Du Chomont )
                                                                            696

 
 
 A cabra ergueuse    
 polo seu abrazo sensible    
 asociar soños e tempo.        
  
 Sen sentimentalismo    
 na proa do barco    
 o mar retorcíase de dor.    
  
 E rebentou a páxina    
 ao puro alento da inspiración    
 puidemos unirnos á palabra.        
  
 Adicto á lingua    
 sen máscara de boca aberta    
 a calor está adornada co lume consumidor.    
  
 Desaparecendo na néboa    
 escapamos do peor -    
 de que grao de realidade estamos feitos ?        
  
 Mesturar o libro coa palabra    
 cruzando o bulevar    
 Sentín o peso do tempo que pasaba.        
  
  
                                                                            695
   

 
 
 Un fresco lixeiro    
 e todo é arte    
 en persuasión    
 na intuición    
 sempre que pase o tren    
 o tren da conivencia    
 acordos momentáneos que duran.        
  
 Entón a intención está rasgada    
 con moitas historias de palimpsesto    
 diseccionar    
 para que gocen os danzantes da sombra    
 as mans pequenas do traballo    
 cando pasa o gran vento das travesuras    
 público para os que pensan.        
  
 Non está ben viral    
 que o sangue dos touros na area    
 pola mañá cedo    
 fóra dos tormentos do día anterior    
 para dar sentido ás súas pegadas    
 cando pasan cansos    
 cegoñas na illa núa.        
  
  
 ( obra de Sylvain Gérard )
                                                                            694