Estas engurras do que sabemos    
 lévanos máis que a razón    
 esas engurras botoxadas    
 non augura nada    
 se non transformación    
 hai tanta dúbida    
 para prescindir de explicacións    
 de man en man    
 antes do necesario paso adiante    
 a un mundo que aínda non existe    
 concluímos os adoradores das cousas    
 con moitos privilexios nos petos    
 para evitar sorpresas.        
  
 Confeso que me aseguro    
 para que non me poida pasar nada desagradable.        
 Confeso vivir pequeno    
 como amante da pequena nada.        
  
 Confeso ter xogado co paso do tempo    
 para que dure máis tempo    
 sen saber que facer.        
  
 Confeso ter vivido no chan    
 sen preocuparse pola terra    
 ademais de imaxes de Épinal    
 con varias entradas    
 na procura do lobo da fábula 
 quen come cabras     
 e pensa que é máis libre que o can.        
  
 Confeso ter aberta a caixa do imaxinario 
 de tanto po acumulado    
 tomadas para o caldo de cultivo    
 cunha brincadeira disoluta    
 para agradecer o xiro dos instintos.        
  
 Confeso ter reinventado o mundo    
 só cambiando a túa visión    
 no lugar sen que nada se mova.        
  
 Confeso que camiñei pola zona crítica    
 eloxios inveterados    
 para encherme oco    
 na area movediza da incerteza    
 sen ver o corazón da aniquilación.        
  
 O vento ondea a praia    
 e as almas tremen.               
  
 A contención engurra o plaxio dos nosos hábitos.       
  
 A terra real engurra a terra pequena    
 onde creo que vivo.        
  
 As viguetas do tellado rechinan    
 o cíclope adormece    
 o lirón rosca un premio da guerra    
 en última intención    
 cae o silencio.        
  
 Que debemos gardar deste trastorno ?        
  
 Terá que mutar    
 e deixa ás ortigas do esquecemento    
 dentaduras postizas e comezón.        
  
  
 717