O vento que arde o vento sopra o vento que ri o vento que sementa o vento que pele invertida e cavar o río dun vórtice sombrío a miña alma é unha pedra laminada baixo a rexa do arado pedra volcada deixando aparecer o mel da terra pedra de rozamento contra o que roza a pel barriga con fame do feto baixo o berro lanzado ao final do ciclo por fin rosas esmagados pola xeada con adornos de pigmentos bacanais ruidosos no taboleiro de chamadas da miña guarida do meu entre nós porta aberta que cun dedo abro de par en par ao vento que vén ao vento que entra .
