Meu pequeno meu lindo   
contarche o que me pasa   
nesta vida   
onde empurrar o carriño dos nenos perdidos   
Albisquei a pesadez que me rodeaba.      
 
Con cada batida   
a vibración era máis forte   
para que o dobre que son   
renuncia ás molduras da mente   
bordeando as terras descoñecidas.      
 
Na herba alta do outono   
antes de que o tempo frío conxele as rosa mosqueta   
os meus pasos esmagaron o prado dos amores   
onde completar esta procura calada de imperfeccións   
sen que tremen as follas do freixo.      
 
Soaban as campás   
uns pasos correron baixo o alpendre   
este lugar de esperados xuízos   
onde desaprender a rutina do mal   
e penetrar na zona recta do ser profundo.      
 
Os outeiros estarán sombreados con verde maduro   
o ceo será rosa   
na noite do destino os nosos corpos vacilarán  
ao percibir as orientacións sobre a mesa   
as cabanas costeiras da nosa infancia.     
 
Vou deixar a miña equipaxe
e facer un gran lume
das miñas impurezas mentiras e egoísmo
para que o novo embrión
á espreita no bordo do bosque
iniciais a partida do poeta
entón érguese no camiño do autocrecemento
descalzo e en silencio
como na canción
onde escapar do horizonte
leva a unir corazóns.
 
Meu pequeno meu lindo
xa ves
espéranos unha gran tarefa
na alegría de cada momento
na contemplación do mundo por vir.
 
 
 
887