Monta a lúa lenta   
no seu xiro   
mar eclosionado   
con cheiros sementados   
de bolboretas   
que borramos   
na meixela do neno   
adhesivos festivos   
ao caer da noite   
ao abismo inmenso   
na escuridade   
onde chegar a nós   
nós os mariñeiros    
vestixio de grandes redes de arrastre   
rápido de glasear   
furias mordaces   
a emisión de lava   
con vibracións ruidosas   
choiva lapilli
caendo un por un   
no tambor   
ollos enormes   
dobrado baixo a pálpebra   
harmonía   
finalmente recollido   
soa e imprescindible   
para o retorno da realidade.      
 
 
893