Pan lixeiramente rancio   
manteiga adornada   
surcos acanalados   
mergullado na cunca   
como baixada.      
 
 Mantilla calada   
detrás dunha nota   
Engado de lado   
o retrato oblongo de Augusto   
avó con bigote occitano.      
 
Da barriga de Madou   
saca cor das súas meixelas   
á gran peneira de Ernestine   
a nai namorada   
do noso fillo Carmín.   
 
Tenrura de riqueza   
canción misteriosa   
destes ollos enganando ao forasteiro   
neste lugar póstumo   
eclosionado no limbo da ausencia.      
 
É un tempo   
onde xubilarse   
tirando do cordón   
dende a sala das expectativas   
miñas irmás no palleiro.      
 
 
883