Urratsez urrats, bidaiaz bidaia, zirku baten zirkuluan hareak isolatzen duela zurrumurruak ikuskizunaren oihalak altxatzen ditu. Sarrera koloretsua, barnum zaratatsua, hautsa altxatua animalien prozesioarena, arimaren pasioak tenpluen gailurretara altxatua desegiteko, arrazoira eramatea eta eraldatu. Odol eta kolorez, Erinien oihu amorratuak haurtzaroko paisaiak suntsitu zituen, iturrietako buztinezko ezpainak bidea egin dute zementuzko toberekin, babes-harria urratu da, hesiak moztu dira, lubakiak bete ziren, zilarrezko azeria jada ez du erdigunea aurkituko, haize gaiztoak lur-piak botatzen ditu harri lehorreko terrazetara, lizar zahar batek bere azken disposizioak xuxurlatu ditu. Gaueko kexa, soul usoak gainezka giza baldintza hausteak, gezur populista poeten abestia ordezkatu, gerra-makinen arrastoak oinetako iletsuei jarraitu, zerua iluntzen ari da, baita mendebaldeko haizeak zizelkaturiko zuhaitzak ere ekaitzean etzan. Airea nazkagarria da, negar horman en-vie-ko paperak zimurtu eta behartuta harrien juntzetan likenez estalita haragi haragia bihurtu ausazko tsimtzum batena. Esku makalak, poltsikoetatik atera etortzeko ahanztura urratu, begiak atzera bota moztu izpirituaren balioak, krema sufretsu bat pailazoen irribarrearen makillajea gure azken ibilaldiak. Amorruak bidea ematen du gauean, au isiltasuna, besoen paseak itsusia borrokak eta gorrotoa, igotzean zikinduta uzta berriak, konplize borondatetsu bihurtu Errenazimendu eskasa batena. Ez dago sendabelarrik udaberrikoak baino, kolegiatu belarrak maitaleen musuaz sakabanatuta istilu handiaren bila, ogi puska bat poltsaren behealdean, ura bestetasunaren ziborioan. Erreboteen Soinua igoko dugu, ibaira botatako harritxoak, asilo-eskatzaileen eskura, gure erbestetik aterata. 332
