Mugetan  
 bilaketa eta zalantza   
 itxaropen hori dago,   
 argitasuna bere etorreran.      
  
 Hodeiak xehatu daitezke,   
 haizeak ez dira aski,   
 bihotzaren marea ere badago   
 qui fait vaciller l'être.      
  
 Euria olioaren gainean erortzen ari dena   
 azal biluziarekin kontaktuan   
 kontzientzia elektrizatu   
 animalien berotik haratago egotea   
 eta munduaren azpian.      
  
 Ez da ezer gertatzen lehen bezala   
 behiek bazkatzen jarraitzen dute   
 le chien est assis entre mes jambes,   
 je suis adossé au talus de pierres,   
 tous deux sommes de garde   
 tantaz tanta erritzen duen denbora.      
  
 itzuli itsasotik   
 haurtzaroko beloak.      
  
 Alde egin behar dugu   
 ez itzultzeko,   
 bustia eta argia ezkontzen dira,   
 bihar ortzadarra egongo da.      
  
  
  538

   Nire ama zaharra   
 nondik zetorren   
 ez dakit   
 agian tren honetatik   
 biaduktuaren gainean   
 gero infernura ahizpekin   
 Maria gabe   
 izara zikinetan abandonatua   
 izuari eskainia.      
 
 Nire aita isil eta maitagarria   
 bere emazteari eutsi zion    
 Medusaren baltsa bezala   
 pozik korrika   
 gurdiaren atzean geltokitik irtetean   
 Montamizeko hautsetan   
 gero lasto baten kontra makurtuta   
 tronpeta jotzen zuen.      
 
 Ume bat izan zuten   
 ezkontzera gonbidatuz   
 udaberriko ume ederra   
 gerran sartzea konpentsatzeko   
 gari arteko bidearen amaieran   
 arto-loreak eta mitxoleta biltzen   
 samurtasunean eta aginduan   
 patua gerta dadin.      
 
 Juan izango da bere izena   
 gazte hil zen osaba hura bezala   
 lubakietatik askatua   
 eta Espainiako gripea   
 berraragitu behar nuela   
 bost urte geroago etorri zen   
 atarian botatako itzalean   
 amona Danubioan.      
 
 Zer dakit nik ?   
 Ez nuen inoiz ikusi   
 baina sinesten dut.      
 
 Orduan neska bat etorri zen   
 hari Luluk bere izena eman zion    
 zemuta   
 planezean entzuna   
 Auvernia ezagunaren udako paradisuan.      
 
 Gazteenak udaberrian   
 istilu handia izan zen   
 Grenelle txabolaren ahanztura   
 gure ama basatia ez zen jada txarrekoa   
 bere haurtzaroko haizeak exekutatzeko   
 bonbardaketetatik urrun   
 zutik jarri zen berriro   
 puzzlearen pieza batzuk berrantolatu zituen   
 eta Fifi itzuli zuen bere burkoaren azpian.      
 
 Ez ziren urrunago joan   
 gure iturriko langileak   
 erbesteko familien hondakinen gainean eraikia   
 eszenatokitik kanpo atseden hartzen dute   
 zeru zabal bateko izarren azpian   
 ez dela alferrik kontenplatzea   
 arratsaldean RER-ak hilobiak astintzen dituenean.      
 
 Batzuetan goian   
 hiru puntu distiratsu ari zaizkigu begiratzen   
 hodei lasterketaren atzean   
 gure hildakoek abesten dute   
 sakabanatuta bizia   
 euren bizimoduan   
 tornado baten zurrumurrua puzten du   
 haizeak altxatzen duela   
 Frugèreseko bidean   
 Boches Mont Mouchetetik erretiratzea bezala   
 beren paketea beteta.   
 
 Mahai-zapia zabaltzeko garaia da   
 Pradouko belarretan   
 baxera ekartzeko   
 zumezko saski handian   
 kupeltik ateratako ardo beltza ahaztu gabe   
 barre egin eta ozen hitz egin   
 haurrak txintxoka ari diren bitartean   
 amabitxiak presta dezala kamera
 eta aitona horrek gurutze batekin sinatzen du   
 tartaren hondoa. 

          
  537
 

  hurbildu dira   
pago handitik gertu   
urtaroak ezabatzeko   
azken urteetara itzuliz.      
 
Motondoaren inguruan eserita   
goi-adarra kontenplatzeko   
gogora ekarri dute   
basurdearen ibilbidea.      
 
Gero otoitz egin   
euria itzul dadin   
lokatzaren zartaginaren azpian   
azken babesen kala.      
 
galdetu zuen   
egiten ari zirenaz   
dinosauroak gure lagunak   
zuhaitz garaiak botatzeko   
lautada izugarria, berriz   
kabalgata zalapartatsuak   
amaitutako itzalak   
ohizko belardietatik kanpo.      
 
puntu erlojua   
itzala eta argia besterik ez   
arnasa mingotsez okertuz   
agindua eta erreklamazioa   
gure anaien ondorengoak   
datorren bizitzaz mozkortuta   
eta baso azpian korrika    
soilgunerantz koiztez inguratuta   
irten   
azken harria.      
 
 
 536

 
   Txirrinaren operkulua ixten du   
 hondar gainean   
 xaboi-burbuilekin   
 denbora pasatzearen laztana   
 olatu nekatuen hutsunean   
 udaberri faltsua   
 sudur-zulo dilatatuak   
 hatsa egiten duen itsas karakola   
 eskuak ukitzen du beloak altxatzea   
 patio estuaren azpian   
 pianoaren nota metalikoa   
 isiltasun arras   
 noraezean jakintsua   
 aingerua etorri baino lehen   
 à la mine chafouine   
 petaloen euripean   
 haizeak sakabanatzen duela   
 mila muxu enkantean   
 udazkeneko usoentzat   
 braseroen bilketa   
 diru-laguntzaren amaieran   
 zenaren hegaldi argia.         
  
 hil zuri beltzez bizi.      
  
  
  535

   Zure haurtzaroko kopeta urdinean    
 gaueko pasabide ilunetan barrena   
 begi bat lur hartu zuen   
 ur gaziko putzu txikia   
 zure ezpain uhinetan   
 utzi haizeari   
 laztan ahul   
 ile marroia orrazteko   
 lepoaren oinarrian   
 eta keinu batekin gurutzatu   
 unibertsoaren hondoa .

 O ene emaztea solomo hondoratua duena
 sorgin itxuratua   
 dantza borobila   
 udazkeneko koroatzean   
 usaintzen zaitut   
 eta zure beso eta hanken labirintoan galtzen naiz.   

   
  533

   Otoitz alfonbra bildu dut   
 gau ilunetik kanpora    
 itxurakeriarik ez   
 eguzki zuri zaharraren musika besterik ez   
 bizkarrezurra ernaldua duen maitale hau.      
 Baretzen dut nire sutsua   
 arrautza zuria hautsi gabe   
 dogmaren bideetan   
 garun-kodetzetik urrun   
 bestela eskatzaile gutxi.      
 Esentzia sotilak bereizten ditut   
 pentsamendu zikinen artean   
 eta zalaparta barruko musika bihurtzen du.     
 Eguneroko bizitzatik kanpo   
 transformatzaile puntua.    


  534

 Me dis que la parole poétique 
 c'est comme la mer   
 giboyeuse de rêves   
 et racleuse de mots   
 lorsqu'elle griffe la côte.      
 
 Et si c'est de nuit   
 que la foi chancelle   
 et qu'un vent froid brasse l'écume   
 les hurlements des marins en détresse   
 se font entendre dans les criques   
 chapelles ardentes des trépassés.      
 
 Rare et obstinée présence   
 de cette nécessité du poème   
 révélation quotidienne
 à ne pas manquer le rendez-vous   
 percée magique des mots de braise   
 dans l'âtre aux éructations aiguisées.      
 
 Je vous aime ma vie   
 d'humbles existences affublée   
 dentelles du jour
 que des mirlitons dévorent   
 telles les perles de verre   
 dans la lumière clignée du matin. 
 
 Ne vous affligez point   
 il est une poupée malmenée de l'enfance   
 abandonnée sur le trottoir   
 que le passant ramasse   
 lambeaux de tendresse écrue   
 transfigurant celui qui la regarde.      
 
 Les tambours de l'automne   
 ont rassemblé les murmures   
 et claque aux marches de l'univers   
 la vision stellaire   
 des officiants du cercle sacré
 que l'amitié révèle en échos.      
 
 Viens contre l'arbre   
 et le sais par avance   
 que la gerbe des flûtiaux courroucés   
 par la plainte insensée   
 construit le décor   
 de nos retrouvailles naines.      
 
 
  532

 Tu entrerais   
 en faisant tinter l'éolyre   
 et le ciel s'ouvrirait.     
  
 L'écureuil dans l'amandier   
 de branche en branche   
 évoluerait avec agilité.    
  
 Tu me donnerais des nouvelles   
 de là où tu es   
 pour que nos mains se joignent.    
  
 Je t'entendrais légère   
 gravir l'escalier   
 très haut jusqu'à l'aube.     
 
 Tu m'indiquerais le chemin   
 pozak eta penak   
 toi mon aimée.  
    
 Ton ombre aurait la tendresse   
 des matins de printemps   
 près du canal de notre rencontre.     
 
 Et si le soleil perce les nuages   
 il y aurait grand gazouillis   
 parmi les peupliers.    

  
  531

   Cette joie d'exister   
 d'affirmer   
 de faire naître   
 d'adapter   
 d'exprimer.      
 
 Cet acte par lequel   
 existitzea   
 entre le terme et l'inertie   
 en intégrant les limites   
 le revers de l'existence. 
     
 L'existence donnée   
 une fois pour toute   
 sans nous prévaloir de la présence   
 est piètre chemin   
 et transformation de la joie en souvenir.      
 
 Notre situation ne cesse de changer   
 la présence est en rapport   
 avec les choses existantes   
 et qu'elle demeure à conquérir   
 irréductiblement.      


  529

 Je muir je muir   
 et ne puis retenir   
 les pleurs de la nuit   
 les nuages en leur course   
 le craquement des coquilles d'œufs   
 l'essence des choses   
 la couleur de l'enfance   
 le miel des estampes   
 le milieu entre deux excès   
 l'inaccompli de la perfection   
 la poigne du destin.     
 
 Me fait vivre   
 et retiens   
 la générosité de la joie   
 toute mesure à l'unisson   
 visant l'utile   
 par un effort constant   
 par dedans et dehors   
 être ad libitum   
 le plein et le délié   
 l'ambre des mers du nord   
 et le corail des mers du sud
 chair de nos cœurs.         
 

  530