
Ti que perdiches o camiño Ti, un feliz abandono Silencia os anexos Sexa o novo nome Dende o alto da montaña. Vaia e fai un esforzo Para selar camiños pedregosos Listo para pasear Ser o clamor e medrar ás No inmaculado da Promesa. Quédese quieto Mentres a posteridade se transmite Resiste Ás xeadas e ás secas Para que veña o sol da sabedoría. Manteña un ollo Sobre a aguia das alturas Este ser cun corazón altivo Quen do bosque claro á lúa redonda Propón a apertura. O ceo move as nubes Cargado de bailarinas de gracia insondable Envía a súa poderosa fantasía Esta natureza fundamental Estirando despreocupadamente a corda do seu arco. Alí arriba Divertirnos ou castigarnos Non curto Para que sobreviva sen inclinar A predicación dixerible do misterio marabilloso. 1440