Mil golpes de garra
Ensanche o ceo
Ata cuberto de moco
Espasmos de parto.

Abramos os brazos
Imos coller a froita
Imos recoller a palla e o gran nos hórreos
Perpetuemos o oropel das ofrendas.

Á beira da auga
Ao ritmo das tormentas
Pola machada das árbores que se talan
Saímos da Miseria.

Sexamos o impacto
Noites que chaman o amencer
Imos estar no punto
Para o día despois.

Amargura 
Volveu á fronte das nosas casas
Enchendo coas mans espidas
Da achega dos nosos devanceiros

Oportuno
As flores cobren cos seus pétalos prateados
O recuncho das nubes
Filtrando o baleiro coma un óso de balea.

Para levar a bo porto a alma apresada
Condúcenos a evitar as trampas do Advento
Resposta permitida ao contacto coa Roda
Fráxil eclosión das varas de luz.

Frecuentar pola noite
Leva á reversión do ser
Punto de acceso a obra interior
Enmarcando o desbordamento da sombra.

Dobrado polo lado sur
De conciencia admitida
Quente e húmido
Permitir a celebración de servizos.

Parodia da realidade
No fondo das súas expectativas
Rompeolas ao redor do perímetro
Para as mandíbulas do Vello Océano.

Na guignolade dunha festa exitosa
Brazos e pernas medio dobrados
Mans con confianza
Aproveita o xesto da Historia para unirte.

En atracción e sen subterfuxios
Non deixemos o chan
Xeonllos no chan
Degustemos o cogomelo vermello do interestelar.

1450

Meu amigo meu irmán
Frecha avermellada no oco do ombreiro
Chegando a colocar na beira do pozo
A lembranza das noites azuis
Paraches 
Un derrape controlado no camiño de terra
Ás portas do esquecemento
Preto do salgueiro bifurcado
Diante da casa despreocupada.

Teño calafríos
Dun estirpe desposuído
Deses que sempre son compañeiros
Desaparecido na vellez
Como o último son
Da machada do avó
Tala do chopo Aspavoune
Baixo os berros e bravos
Fillos de sempre.

Ao pé da árbore
Un burato pechado pola pedra que viña
Polo que acceder ao reino dos xenios
Fragmento de misterio que nace
Entre as hortalizas
Traballou por Jean e o avó
Amorodo e menta
Festas desfrutadas en boa compañía
Que as campás de Saint-Lambert 
Bendito no vento do avión.    

Na pedra cadrada diante da fiestra
Onde falar despois dunha comida
Levamos a estadía por unha eternidade
Mentres ondeaba o trigo
Baixo o alento quente do verán
Preludio dunha viaxe para aínda máis comodidade
Sentado ou deitado
Contra o muro de pedra seca
Á sombra da carpa.

1449

Accidentalmente
Falara unha entidade aterradora
Para dar testemuño da servidume
Máis alá do outro lado
Dende a vertente das certezas.

A trampa estaba posta
Como acto de ingratitude
Entre as palabras "mestre" e "escravo"
Todo isto para abordar
O gran deslizamento en espiral.

Contaxio do lume entre o ceo e a terra
Herbas unidas á Roda
Volar máis aló do horizonte
Tocando cos seus dez dedos
O caparazón da mente inquieta.

Destruír
Esta noite é a entrega de premios
Onde descalzo axuda a Madame La Philosophe
Ao martelar cunha mirada furiosa
A pendente e o saínte que seguirá .

Tomo a túa man
Para un bo pan
E poñome de novo no camiño correcto
Estou acurrucado contra o teu peito
Doce e tenra explosión do eterno abrazo.

Asubío nas ondas
O vento escupe os seus sopros de osíxeno
O futuro é un misterio
Onde facer gloria
Como o Espírito que leva unha epidemia.

1448

Cambia o teu corpo como queiras
Revolver as túas orixes
Para unha póla fráxil de lúa
Pousado no cumio da infancia
Cruzando o espello dos amigos.

Xa non está
El será
Sen preocuparse polo paso do tempo
Mentres mantén vivos os teus paxaros
El o príncipe poeta.

O futuro está cada vez máis preto
Do terrorífico descoñecido
Na espiral de nubes ardentes
Listo para cometer frechas prateadas
No torniquete das liberdades.

Ven e dime
Historia incompatible
Todo aí arriba
Sen golpear as estrelas
No medio da multitude.

A cegas
Nos seus lados redondeados
Subían os homes que necesitaban cariño
Mentres emerxe milenios de distancia
O vivo durmido da poesía.

Sen queixarse
A metade da subida
Era apropiado agardar o raio
E o seu clic seco da lingua
Para salpicar de branco os soños da noite.

1447

Seis e quince
Claridade na escuridade do ceo
Os comezos, a presenza próxima do lume de Deus
Poder
Tranquilo
O corazón latexa
Chamade suave
Succionado pola luz
Alto.

Mira
Listo para ler o gran Todo
E os seus sinais por riba do horizonte
A barreira das nubes
Rematado cun chisco de claridade
O espazo claro que expande o corazón
Vastitude do ceo e do corazón
O corazón é o ceo
Eu son de aí arriba
Eu son de alí.

Algunhas manchas avermelladas
No lugar do futuro que vén
Ponte ao unísono
Ensancha os brazos
Oco a barriga
Listo para recibir claridade.

Pequenos homúnculos cruzan a rúa
Algúns corren
Outros deixan pasar vehículos.

O abano de ceo propicio para acoller é amplo
Unha gran larva de nube progresa de esquerda a dereita
Crece unha larva anelada en crecemento
Cara á dereita, tranquilo e sereno, o ceo agarda
Por riba da larva, o baleiro inmenso
Un halo laranxa claro érguese no horizonte
Xa está chegando
Nada me pertence
E aínda así estou aquí
O máis preto posible do que é.

Unha pomba aterra na farola
Vai de volta.

O triángulo púbico claro
Fenda fina e profunda no centro do material
Só entrevista
As coxas anchas pechando a abertura.

O mirlitón de tons suaves
Proba algúns toques pastel.

Os membros despréganse
Un cóbado
Apego co pescozo
Un músculo redondo
O peito cunha areola pronunciada
A deusa, nun fluxo lento, píntase diante da yunque
A liberdade liderando o pobo
Os músicos volven aos seus lugares
Xorde un primeiro son
Despois outros en desorde
Os músicos están a buscarse
Na sepia da filharmonía
De esquerda a dereita adiante
Os coiros e os aneis apertan
O convoi parte
Alí, un pano branco
O dobladillo sen nada
A cremosidade dos teus ollos
O paxaro da varanda voou
O freo retén a turxencia
Concha de espazos.
Sete e quince.

El ten que lembrarme iso
O amor veu despois da dor.

Os primeiros raios estalaron
Horizontal
O ventre das nubes está aclarando
Bágoa
Mudo ruxido do amencer
Os raios varren debaixo das nubes.

Un pouco de auga fresca
Saúdos Sol !
Para non frear o impulso que brilla cara a quen é.

Varias pombas reúnense na varanda
A cabeza virada cara ao sol.

Alí
Un alicerce 
Unha aspiración
Unha máscara veneciana
Ollos separados por un nariz afiado.

Fai clic
Despois primaveras
Fóra dos límites fronteirizos
O rexistro destaca da súa matriz.

Brilla
Mirando cara abaixo
Os seus pinceis luminosos 
Coñece a néboa que se levanta dos vales.

A cella grosa
Auga na gorxa
Auga e luz
Que teñades un bo día hoxe !

Don de luz
Nos pilóns do ferrocarril
Un tren sae á luz.

Hai un tempo para todo
E os finos dedos do lixo de onte rasguean
Sobre o zume da Vida.

1446

Barcarola en Jouy
Diante desta negra masa de auga
O son da auga que sae do alcance
Ducha permanente
Da Roda Musgosa.

A pasarela de madeira mollada e esvaradía
Na desigual e desventajada varanda
Xogaba cos reflexos da auga do vado 
Pedras unidas e douradas
Permitindoe suxire a outra beira.

A abundante follaxe inclinábase sobre a auga
As luces do sol salpicaban a follaxe 
Todo se movía e tremía 
De anacos chispeantes
Máxico e ameazante.

Partido equilibrado
Pero entre quen e quen ?
Medo e beleza
Fascinación e profundidade
Tiña once anos e entrarei en sexto de primaria en setembro.

A avoa Danubio fora reunirse coa súa irmá
En autocar dende o parque La Villette ata Jouy
Ela sacounos de París
Eu e Muriel, a filla da tía Guitte
O Santo Crisma consagrado no seu escenario emocional.

Muriel tiña nove ou dez anos
Unha morena co cabelo rizado
E con ollos negros azabache
Que outra vez saín a pasear entre o trigo
O corazón latexa mentres se toma as mans.

1445

Velas grandes e fermosas
No escuro entorno da capela
Saint Benigne tiña razón
Sen repatriación
Antes do toque de queda dunha fiestra rota.

Despois volve a casa
Na tormenta de neve
Con longos pasos
Evitando manchas de xeo
Sen chamar a atención do mellor postor.

Os cans podían discutir
O óso medular da conveniencia
Un deles escapará
Do insípido corpo a corpo de esforzos
Para curar o mal a través da maldade do eu.

Firestone
Lume de ferro contra a parede
Escoito o oco das chamas
Rebelándome contra o póker da miña infancia
Para florecer o barco dos días.

1444