Ti que perdiches o camiño
Ti, un feliz abandono
Silencia os anexos
Sexa o novo nome
Dende o alto da montaña.

Vaia e fai un esforzo
Para selar camiños pedregosos
Listo para pasear
Ser o clamor e medrar ás
No inmaculado da Promesa.

Quédese quieto
Mentres a posteridade se transmite
Resiste
Ás xeadas e ás secas
Para que veña o sol da sabedoría.

Manteña un ollo
Sobre a aguia das alturas
Este ser cun corazón altivo
Quen do bosque claro á lúa redonda
Propón a apertura.

O ceo move as nubes
Cargado de bailarinas de gracia insondable
Envía a súa poderosa fantasía
Esta natureza fundamental
Estirando despreocupadamente a corda do seu arco.

Alí arriba
Divertirnos ou castigarnos
Non curto
Para que sobreviva sen inclinar
A predicación dixerible do misterio marabilloso.

1440