Nunha caixa de zapatos
baixo a maceira xaponesa
no medio das follas molladas caídas no pavimento
estaba alí un gato grande.      
 
O seu corpo latexaba
pel rosa
sen pelo.      
 
Inclinei
tocar co dedo
o seu corpo espido e quentee
entón apoiouse na súa cabeza
Observamos
el e eu
e os seus ollos choraban
e abriuse o meu corazón.            
 
Cepillo delicadamente os seus bigotes
virou lixeiramente a cabeza
chiscoume un ollo
un sinal
para dicirme que onde estaba
foi.      
 
Da un novo xiro
é a inocencia da infancia
para volver a si mesmo
e prepararse para un novo nacemento
no círculo perfecto
como a lúa medra e mingua
en pulsacións renovadas
na perfección
pernas áxiles e garras
para saltar ao chan
e escavalo.      
 
 
869

Pas de bruit   
plus d'images   
ainsi font font font les petites marionnettes   
de la cave au grenier   
quand le jour devient souvenir.      
 
La pellicule d'acétate se détériore   
au passage du temps   
qu'une main a oublié   
dans le placard du passé   
entre vaisselle ébréchée et vieux papiers.      
 
Les pas ne feront plus craquer le plancher   
la montre sera retirée du poignet   
finement attachée au cou   
la croix déposée   
sans que la peau frémisse.      
 
Le chien sera silencieux   
dans le coin de cuisine   
replié sur lui-même   
à lever le museau   
quant passe la fermière.      
 
Page après page   
ils lisent mes poèmes   
à haute voix   
au lamellé-collé d'une moue de circonstance   
qu'un voile de tulle évente.      
 
Nous déplierons la carte routière   
sur la table d'orientation   
pour rentrer à la maison   
unha última vez   
avant la nuit.      
 
 
868

Non é difícil
admitir a existencia
deste candelabro de cristal
florece baixo o teito de madeira.      
 
Non é difícil
para ler e escribir
unha mañá impresa co sagrado
o xesto liberado do sentido moral.      
 
Non é difícil
por tres árbores no zume de maio
loitar no espazo vital
o alboroto salvaxe da mente.      
 
Non é difícil
para augurar o regreso da pastoral
cando diante dos espellos do futuro
converte o insospeitado e o indecible.      
 
Cuxo primeiro paso
fóra dos breixos do verán
para que exista o requisito
á costa descoñecida
reverencias de asombro
que cobra peza tras peza
o cartógrafo emérito do máis alá
na noite máxica
aplauso final.      
 
 
867

Con herbas medicinais
cheiros e propiedades requiridas
cargas completas
bulbos de espelta
ao bordo da casa de palla
é o limiar onde depositar   
o vagar dunha vida
sen pensalo
se non o pase compostelán
pés poeirentos
levado polos peregrinos
na compaña das noites   
desbroce
da primeira mensaxe
conexión entre corpo e alma
estas fortalezas herdadas
pasado a primeira liña
vibracións encantadoras
polo alento e polo espírito
dende unha postura de circunstancia
ás dunas hieráticas
dun baleiro benvido
por pequenos personaxes
venda os ollos
maleta aberta
á presión dunha oferta de paz
da lúa entre parénteses
sobre a caricia dos outeiros.      
 
 
866

Aromatizado con allo silvestre
Chave Tournemire
espetou a sombra do sotobosque.      
 
Inmensurable na súa folla de arañazos
a presa deshilachaba
fronte ao prêt-à-porter da sedución.     
 
Para que o vento sopra recto
como as cousas doces retíranse
Requírese engurras rápidas na cara murcha.      
 
Dobra cara atrás as uñas gastadas
ante a emoción da palabra
enriquece a nosa visión.      
 
Pouco que dicir
nunha posición delicada
fronte á brecha do Invisible.      
 
Queixanse de procrastinar
dedo no gatillo
as promesas vacilantes
cando as fendas deixan paso ás bágoas
e que cando se para
mordendo os beizos ensanguentados e berrando
botan a dereita ridícula
mentres que á esquerda érguese o novo mundo
da súa contraparte interior. 
 
 
865

É a túa voz
que naceron a sombra e a luz
meu fillo das covas profundas.      
 
En transo
no oco dunha cunca no chan
Debuxara o que é correcto.      
 
O vento recolleu as follas do outono
contra o muro defensivo
baixo a bedra dos castiñeiros.      
 
Seres poderosos e infinitamente distantes
descifrado o enigma dos ollos do corpo
augurando un desvío da normalidade.      
 
Sen erro
punto de progreso
no camiño da unidade.      
 
Equilibrio no limiar
deixar ir algo definitivo
entre a tristeza e o amor
ao bordo da conciencia  
Saín nun torbellino
ligado ao azul profundo dun sentimento
que o baleiro espectral tentaba chegar
antes da estrela da mañá
non precede á cruz de Malta.      
 
 
864

Nas válvulas do amor
Activei a frauta das vértebras
parapeto torcido
nas perchas da Xunta.      
 
cabeza nas estrelas   
nesta noite greixa
a risa das pedras
estaba a banquetear nun día de festa.      
 
A fada azoutaba a meixela
cuarzo brillante
na punta do granito rugoso
dunha masa fermentada renovada.      
 
Réplica de palabras
tragos perforados de mel
a graza incisa da túa alma
era portador de profecías.        
 
Traqueteo dos paraugas
abrindo trago ñam sorbe
preto da porta da fiestra
o buda espertou
na liña de luz
unha diadema de guipur
esa segunda natureza 
todo arredor da súa cabeza
na urxencia da eterna partida.      
 
 
863