Menú ráfagas de voz dicir que estamos vivos e que importa a súa propia vida se o entrechat está presente baila sobre un leito de narcisos na primavera dunha merenda coa fermosa desapego da mente en ósmose coa reunión co que hai á autoelevación. Polo feito de ser verdade sen a preocupación de ter que mostralo nun suave ascenso esta vida curiosa sen cabeza se non o deber de reflexionar a falta e a procura sen aparecer a beira oposta no silencio sen pesar. 660
Non estaba disposto a deixar estas pistas na area agullas de enebro picaban a palma da man a infancia lanzou os seus ollos cara ao Plomb du Cantal sempre que a tenra man descansase sobre o seu ombreiro. As cabezas dos cardos foran arrancadas o pastiño corría detrás do rabaño que collera a mosca as fabas eran pesadas sobre o gran mulch o arco - en - o ceo levantou un sorriso discreto detrás do terraplén. Eu agarrei o pau para subir as vacas do bebedoiro escribe sinais na terra núa e faino asubiar no aire. A avoa fuxía do seu cancro saír ao frío cobizoso seu home para que o pequeno traballe demasiado. O galo antes de ser sangrado correctamente bateu as ás con forza e unhas pingas de sangue da cunca acendeu os seixos do establo. Berrar non era o meu forte as travesuras non tiveron lugar ser azoutado pola taquilla era o meu debido segundo a chuvia fría deste final de verán. Barcos pequenos de cortiza de piñeiro navegou na poza da estrada o vento bateu as persianas contra a pedra negra había moitos espíritos neste lugar. O prato de lentellas estaba descargando os seus seixos xunto á lareira onde secaban os panos da cociña. Pon os zocos e de catro en catro soben a escaleira sonora á sala de ratas cheo de cheiro a carne de porco salgada. O vento agonizaba en correndo polos trapilloux do faiado Pierrot ía marchar para Indochina cara a esta selva mil veces evocada no linóleo do noso dormitorio parisino a miña irmá e mais eu. 659
Harmónica clepsidra no condominio das accións de mañá transferencia de poder engañosa non hai tentación do espírito que asumir o risco do significado por vir. Na terraza ao vento que vai aos pensamentos que reverberan vagalumes bailan transeúntes sen reflexionar. Na parte dianteira pechada con luz por detrás asustada pola masa rural non hai doce tregua pasar as páxinas dun libro ilustrado que a burla das palabras risas. Borracho con reprobacións a mercé do que din pluma de aguia plantada na cara a vermelhidão carnívora das nosas fazulas de alabastro xoga co conglomerado de pegadas da vida. Entra na gran sala de sal cousas que gardamos coida o son do eco voar ao leito dos obstáculos da esperanza todo é felizmente propio. A chamada xemiosa dos choregies o moribundo ascenso dos réquiems o bateo puntuado do campanario da nosa infancia na presa de nenúfar dun silencio a musa está alí asubiando a súa limonada. Os estorniños pasarán en tropas asustadas a presa e a sombra subirán ata os pináculos ollos misteriosos da esfinxe eterna auto-dardo les menus detris sobre nós preocupacións. non nos casemos sexamos de dereitas e esquerdas da espada da louvanza para cales sen saída e baratijas imos manter o encantamento sinxelo. 658
Téké da casa da rocha na matogueira seca a caricia oscilante da lavanda acompañar o día de caída. No colo do xefe Obiwan o can faino fermoso boca aberta e lingua colgando. Pasando por alí cabelo rebelde e o ollo salvaxe bo augurio para un fermoso outono. caída das castañas na lousa de basalto bichos rebentados e po vomitado os nenos déixanse levar. No oco do sofá xordo aos berros indignados examinas e acreditas a complicidade dos intercambios francos. O acordeón descarado suscita alegría e romance preto do tam-tam na entrada que garda joe. E o aceiro no plano do pé o serrín roe os petos suor rachado sombreiro de ala ancha. Das nosas mans pano axitado en todo o mundo benvida o sol posta. non hai cartos que o queixo da avoa po de ouro estrelado Espolvoreo na parede baixa. Morde a salchicha na súa mostaza marrón charlar a ritmo camisa aberta e elegante na comisura dos beizos. que volva ser o faro de traballos e días ao bordo da felicidade á hora sinalada. Balance de equilibrio a cadeira das catro estacións na terraza de madeira pintada ao son dos grandes picaflores. Ri señores da chaira do encrespado das súas risas exhala o cheiro das noces trituradas nunha melodía de bastringue. Téké está feliz auténtico manitas nesta luminosa aventura aos rizomas das cousas sinxelas. 657
cara completa e pulga de neve reuniuse no mosteiro estaba na terra cando a mónada absoluta retrocedeu no tempo. Na emoción da medianoite produciuse o cambio corte profundo na cronoloxía dos anos onde montar a bolsa de trigo pisoteadores raspando a prancha desgastada. non te rías deste pobre titiriteiro para tirar dos fíos da memoria baixo o ceo das relacións humanas a súa canción é mel baixo o Luberon na primavera. tal canción infantil rompendo os seus membros abre o camiño dos carballos polo pensamento e sainfoin cara o feno perfumado follaxe nítida. 656
Escápame e escápame esta última sombra colapso das probas sobre calquera tema elixido. Convénme estar canso ao solpor da mente con regatos sibilantes dun vello océano. E non teño nada nada máis que o berro da miña querida baixo o cenador para respirar pola noite. Fusión de tempo con árbores curvas envolto na néboa no oco das ondas grises. Para amar cun eterno chupón a mecha da vida que cantan as cigarras cunha estridencia incrible. Se teño que aguantar aínda que só sexa un sudario na porta do templo lévame Señor. baleiro de sorrisos aos ventos ofrecidos o silencio da rúa das faias reflicte o último poema. Dende o infinito dun ceo arrastrado converterse na filtración vernácula xirando sen alento na vertente das metáforas. Voces ao lonxe nesta tormenta onde morre o cabalo fraco volvendo da misión. Volve sen eloxios á Primeira Fonte tocar as campás galochas feitas a man. Volteo dos oficiantes aos seus misteriosos cachés na montaña acuosa cean recordos. 655
pai e nai xuntos camiñaba en abundancia de recordos cando sorprendidos nos seus xogos de tenrura deletreada ordenáronme que collese o guante cos amigos do Encontro. Manteña ese impulso ser a mecha sen estremecer para máis gratitude nesta vida menor cheques de guinga recortando cun cincel da obra contida. Só unha emoción gratuíta époumone este traballo sobre un mesmo que acompaña a forma antiga na noite de verán a detención na fonte do tema do noso contrato amoroso. Non pechar sesión no litixio de cousas vanas solidarizarse coas grandes vidas capaz de abarcar a liña de falla evolutiva capaz de densificar o reinado da beleza ao semáforo das sabedorías de principios. 655
A andoriña pousou e o fío desenrolado a súa munificencia no fondo das ganancias. A propia andoriña redonda e fermosa todas as ás espalladas para cruzar o límite. A andoriña apiñada baixo o toldo mochila alí deitada tormenta exitosa. Moi inclinado a brillar a andoriña permitíase voar asintomático no paso do Único. Esgotando a súa ración de carne espesa o mastín volveuse cara ao lume tempo e mente contiguos. Baixo a sequedade das palabras deberíamos ter correlacionados a mensaxe da andoriña quen asina a súa fuxida de ultraxes verbais co famoso cedro alto interpretando casualmente o berro da marmota a unha melodía de vals de musette. 654
remolque vida
momentos vinculados
co paso do tempo.
Cardando a la
reenfoca en fibra
auga e luz.
Fluidez dos recordos
movendo algas
parvient o alento engurrado da praia.
Abrigo graxo
ponis mariños
os seus cascos chocan.
Espallamento
serpes pingando
grimorios arborescentes.
No tecido todo comeza de novo
os fíos se solapan
flashes de punto de cruz.
Limpar a planta
da súa ganga terrosa
exalte l'offrande à la vie.
De entre as dendritas
o fondo do universo é oco
aos buracos negros perturbadores.
Pola maceira
as abellas andan a merda
o tenro amor polas cousas sinxelas.
653
Main dans la main sous le visage du jour qui point les petits riens le sourire parapluie de la joie. Paraphrase des mots de mise en scène enceinte de pierres sèches à demeure collerettes de saxifrages et chants du printemps. Cueillir le romarin pour tes genoux de reine à rire sans détours bonde ouverte sous le déversoir de nos amours. Issue de pleine lune l'agitation dans la prairie laissa place au frisson prurit des sensations. Focus immédiat au carré d'as du triage la défausse fût grave quand le petit s'en mêla. Main dans la main sans se dire à demain nous partîmes à mi-pente chacun de son côté. Finissons-en de ce cadavre chimérique sanglons le cheval du néant pour de plus amples emplettes à quémander sur le chemin du silence. Puisons l'eau de la combe à déraison sous le cresson Mam' le disait déjà qu'il fera beau demain. 652