Téké da casa da rocha        
na matogueira seca    
a caricia oscilante da lavanda    
acompañar o día de caída.        
 
No colo do xefe    
Obiwan o can    
faino fermoso    
boca aberta e lingua colgando.        
 
Pasando por alí    
cabelo rebelde      
e o ollo salvaxe    
bo augurio para un fermoso outono.        
 
caída das castañas    
na lousa de basalto    
bichos rebentados e po vomitado
os nenos déixanse levar.        
 
No oco do sofá    
xordo aos berros indignados    
examinas e acreditas    
a complicidade dos intercambios francos.         
 
O acordeón descarado    
suscita alegría e romance    
preto do tam-tam na entrada    
que garda joe.        
 
E o aceiro no plano do pé    
o serrín roe os petos    
suor rachado    
sombreiro de ala ancha.        
 
Das nosas mans    
pano axitado    
en todo o mundo    
benvida o sol posta.        
 
non hai cartos    
que o queixo da avoa    
po de ouro estrelado    
Espolvoreo na parede baixa.        
 
Morde a salchicha    
na súa mostaza marrón    
charlar a ritmo    
camisa aberta e elegante na comisura dos beizos.               

que volva    
ser o faro de traballos e días    
ao bordo da felicidade    
á hora sinalada.        
 
Balance de equilibrio    
a cadeira das catro estacións    
na terraza de madeira pintada    
ao son dos grandes picaflores.        
 
Ri señores da chaira    
do encrespado das súas risas    
exhala o cheiro das noces trituradas 
nunha melodía de bastringue.        
 
Téké está feliz   
auténtico manitas   
nesta luminosa aventura   
aos rizomas das cousas sinxelas.
 
 
 
657